Eiichiro Oda’s One Piece is zonder twijfel een van de grootste en meest belangrijke manga aller tijden, een episch verhaal met een uitgebreide wereldopbouw en een ingewikkeld gevoel voor geschiedenis en mythologie.
Het is ook een verhaal dat lange tijd als vrijwel onmogelijk werd beschouwd om om te zetten naar een live-action serie. Naast de enorme taak om een doorlopend verhaal met meer dan 1.000 afleveringen te adapteren, staat One Piece bekend om zijn gekke, cartooneske visuals, toon en humor – zoals een terugkerende gag à la Looney Tunes waarbij de ogen van de personages uitpuilen wanneer ze verrast zijn.
De uitdagingen van het aanpassen van het bronmateriaal, samen met Netflix’s geschiedenis van teleurstellingen bij het transformeren van manga naar het kleine scherm betekenen dat de kansen tegen de nieuwe live-action One Piece zijn opgestapeld. Daarom kan ik zeggen dat de eerste aflevering van de show eigenlijk best goed is. Als niets anders lukt het de geest van avontuur en de grappige toon van Oda’s epische werk vast te leggen, en de cast is gewoonweg perfect.
We beginnen, net zoals de manga en de anime-aanpassing doen, met de Koning der Piraten, Gol D. Roger, die geconfronteerd wordt met zijn executie door de World Government. Voordat hij brutaal wordt geëxecuteerd (serieus, twee zwaarden door de rug? Een beetje overdreven), spreekt Roger een boodschap uit die het Gouden Tijdperk van de Piraterij zal starten: “Mijn schat is voor jullie om te vinden.” Honderden schepen vertrekken onmiddellijk vanaf de executieplaats van Roger om op zoek te gaan naar de titulaire One Piece.
Na de proloog ontmoeten we ons hoofdpersonage, de zelfbenoemde toekomstige Koning der Piraten, Monkey D. Luffy. Vanaf het moment dat hij op het scherm verschijnt, belichaamt Iñaki Godoy gewoonweg Luffy, vooral zijn onverbiddelijke gevoel van optimisme en dwaasheid. Net als twee van de grote klungels uit de filmwereld, William “Bill” S. Preston, Esq., en Ted “Theodore” Logan, is Luffy niet dom; hij is in wezen een puppy in de vorm van een mens. Maar hij heeft ook de krachten van Mr. Fantastic, omdat hij een lelijk uitziende Devil Fruit heeft gegeten – magische flora die mensen die het eten vreemde krachten geeft – wat zijn lichaam in rubber heeft veranderd.
Luffy wil niet alleen een piraat zijn, hoewel hij tegen hen opkijkt en alles vertegenwoordigt wat hij denkt dat ze zijn – plezier, avonturen aan zee en kameraadschap. Als kind, tien jaar geleden, was Luffy zo geobsedeerd door zich bij de bemanning van een piraat genaamd Shanks aan te sluiten dat hij zijn moed bewees door zich letterlijk in zijn gezicht te steken als een maniak. In de wereld van One Piece zijn piraten geen moordenaars en dieven, maar meer zoals de coole oudere buurman die je leert over R-rated films en die je gewoon indruk op wilt maken.
Voordat Luffy Roger’s kroon en schat kan opeisen, heeft hij een schip nodig, en ook een bemanning, en waarschijnlijk een kaart van de oceaanroute waar de schat ligt. Het helpt niet dat zijn zelfgemaakte boot onmiddellijk zinkt en een gewelddadige groep piraten, geleid door de meedogenloze Alvida, hem gevangen neemt. Hoewel er bloed en geweld in de manga zitten, is One Piece behoorlijk kindvriendelijk, maar de live-action show lijkt wat grimmiger. Alvida slaat het gezicht van een willekeurige man in een bloederige pulp met een hamer, en bloedige onthoofdingen zijn aan de orde van de dag.
Hoewel de verandering in het begin wat verwarrend is, dient deze om de complexe en hoogwaardige wereld van piraten en overheden te contrasteren met heerlijk gekke kostuums en ontwerpen, evenals dwaas grappige personages. In plaats van volledig een cartoon te worden of de overdreven kunst van het bronmateriaal volledig te negeren, behoudt One Piece zijn personages precies zoals ze zijn en plaatst ze in een gevaarlijke en bloederige wereld waar ze niet op zijn voorbereid – en dat is het beste dat we van deze aanpassing kunnen verwachten.
Voordat Luffy Alvida’s schip verlaat, wordt hij bevriend met Koby, een kind dat als onderdeel van de bemanning werkt en een grondige afkeer heeft van het idee van piraten. Hij ziet hen niet als leuk of vrij. Hij is doodsbang voor Alvida en hoeveel ze van haar bemanning eist. Bovendien is Koby’s droom om een Marine te worden, wat zou betekenen dat hij Luffy’s vijand zou zijn, maar de beginnende piraat moedigt Koby hoe dan ook aan en spoort hem aan om zijn doel te omarmen. Voor Luffy maakt het niet uit of hun dromen rechtstreeks tegenover elkaar staan; hij zou liever sterven dan zien dat iemand verteld wordt wat hij niet kan doen. (Luffy en John Locke uit Lost zouden beste vrienden zijn.) Deze strijd voor vrijheid en om zijn dromen na te jagen is Luffy’s grootste kracht, ondanks zijn vele gebreken. Net als Dominic Toretto heeft hij een eigen zwaartekracht die anderen aantrekt om de logica te trotseren en deel uit te maken van zijn bemanning.
Over bemanning gesproken, we ontmoeten er twee, geïntroduceerd in hun eigen kleine zijavonturen die hen allemaal naar Shells Town leiden – waar Luffy en Koby ook naartoe gaan om een kaart naar de Grand Line te vinden. We ontmoeten Roronoa Zoro (Mackenyu), een premiejager gespecialiseerd in het doden van piraten en een van de meest stoere anime-personages ooit bedacht, en Nami (Emily Rudd), een navigator die piraten absoluut haat.
Zoro raakt direct in gevecht met de brutale zoon van de lokale Marine kapitein, “Axe-Hand” Morgan, omdat hij een klein meisje belachelijk maakt, en wordt vastgebonden aan een kruis met geen eten of drinken als straf (kruisiging is een vrij gebruikelijk thema in Japanse media). Wat betreft Nami, zij infiltreert de Marine basis door een uniform van een officier te stelen, op zoek naar dezelfde kaart waarvoor Luffy hierheen kwam.
Ondanks veel aanvankelijke weerstand van zowel Nami als Zoro, trekken Luffy’s Toretto-achtige aantrekkingskracht hen aan terwijl ze proberen te ontsnappen uit de Marine basis. Ze zullen allemaal meteen iedereen tegenspreken die hen een bemanning probeert te noemen, maar de drie hebben fantastische chemie, zelfs als ze (tot nu toe) grotendeels alleen maar archetypen zijn – de tsundere die aanvankelijk koud en vijandig is, de stille eenling met ongelooflijke vaardigheden, en de enthousiaste en grootmoedige protagonist. Rudd is heel goed in het suggereren van de diepere motivaties en pijn die Nami met zich meedraagt, maar de tweede helft van de aflevering behoort toe aan Mackenyu als Zoro. Er is een reden waarom hij het meest populaire niet-Luffy personage is, en Mackenyu vangt Zoro’s genuanceerde, bijna onmogelijk te zien humor, terwijl hij ook vrij goed is in de nogal veeleisende fysieke aspecten van de rol.
Inderdaad, het gevecht om te ontsnappen aan de Marine basis is niet alleen visueel indrukwekkend maar ook behoorlijk spannend. We krijgen enkele hercreatie van iconische shots uit de manga en anime, evenals een behoorlijke variatie van camerahoeken. Zoro’s zwaardgevechten hebben verbluffende choreografie, en het moment waarop hij eindelijk zijn bandana omdoet en zijn drievoudige zwaardstijl gebruikt (een zwaard in je mond stoppen kan niet goed zijn voor je tanden!) is precies de juiste balans tussen stoer en dwaas. Zelfs Luffy’s Gum-Gum krachten, een van de lastigste dingen om te laten werken in live action vanwege hoe cartoonesk het eruit ziet, passen om die reden goed, want het is duidelijk dat er dingen zijn in de wereld van One Piece die de logica tarten. Het ziet er niet alleen goed uit, het klinkt ook spectaculair, met het geluidsontwerp dat Luffy’s rubberachtige krachten echt weet vast te leggen.
De aflevering eindigt met twee end scenes. De eerste laat de reactie van de mariniers zien op de aanval op de basis en de diefstal van de kaart, en een admiraal van hoog niveau die een gigantische slak als telefoon gebruikt en zeer geïnteresseerd is om te horen over deze piraat met een strooien hoed. Het lijkt erop dat het stelen van de kaart hier om de een of andere reden het grotere misdrijf was, en ook een groot probleem, omdat de tweede tag een piraat toont die aan zijn enge clown baas rapporteert over een bemanning die de kaart van Morgan heeft gekregen voordat hij dat deed.
De naam van die piraat is Buggy the Clown, en dat weten we omdat de aflevering hem introduceert, net als Alvida en Roger, door ons zijn gezochte poster en premie te tonen, wat een vrij coole manier is om elke nieuwe piraat het gevoel te geven dat ze een speciaal deel van de wereld zijn, maar ook om de toegenomen dreiging (en het geld dat ermee gemoeid is) te laten zien waarmee Luffy en de anderen te maken krijgen.
Features:
• Manga- en anime-fans kunnen enkele bekende gezichten herkennen in de openingscene, zoals Mihawk, Shanks en baby Smoker.
• Zoro’s introductie met Mr. 7 is een scène die de manga en anime aanhalen maar nooit daadwerkelijk afbeelden, dus we zien dit hier voor het eerst. Het is een klein detail, maar het vergroot het bereik van het verhaal door te plagen wat er komen gaat – en wat er nog meer is.
• Op dezelfde manier laat het optreden van Garp een aanpassing zien van de coververhalen van Koby en Meppo uit de manga, een leuke kleine zijverhaal dat de wereld groter en meer verbonden laat voelen. Dat hij ook de criminele organisatie Baroque Works noemt – een belangrijke speler in een latere verhaalboog – kan duiden op een grotere (en vroegere?) rol voor de groep dan in het bronmateriaal.
• De muur met gezochte posters geeft ons kort een voorproefje van toekomstige en iconische schurken, waaronder Don Krieg, Foxy, Bellamy en Cavendish. Het is onwaarschijnlijk dat we de laatste drie zo snel zullen zien, maar het is gaaf om te zien dat erkend wordt dat ze daar buiten al chaos aanrichten voordat we hen daadwerkelijk zien.
