The Quarry is een bloedstollende tiener-slasher boordevol sterke karakterisering, geweldige sfeer en geweldige beelden.
The Quarry is alweer een interactieve liefdesbrief aan horror van de verwrongen geesten bij Supermassive Games. Sinds Until Dawn uit 2015 probeert de studio het succes van hun geliefde PlayStation-exclusive te herhalen met wisselende resultaten. The Dark Pictures Anthology is een leuk episodisch experiment geweest, zij het dat er nog een game is gemaakt die net zo betoverend is als Until Dawn, maar het is de verrassende aankondiging en release van The Quarry die Supermassive een echte opvolger heeft zien maken van Until Dawn in alles behalve naam.
The Quarry treedt duidelijk in de voetsporen van Until Dawn met een bijna identieke kern aan het ontwerpontwerp, een eerbetoon aan het tienerslasher-subgenre van horrorfilm, waardoor spelers het lot van de Hollywood-cast kunnen bepalen terwijl ze proberen de nacht te overleven.
Nu het zomerkamp in Hackett’s Quarry alweer een jaar achter de rug is en de weerbarstige kinderen hun koffers hebben uitgepakt, is het tijd voor de counselors om hun hoofd boven water te houden. Het is de ultieme setup voor een horrorfilm en een die is gemoderniseerd met bijgewerkte tienerarchetypen om de rollen van elk speelbaar personage te vervullen.
Als dit je eerste Supermassive-game is, beschouw The Quarry dan als een soort interactieve film. Hoewel er secties zijn die je volledige controle geven over een personage om bepaalde locaties te verkennen, zul je meestal tussenfilmpjes bekijken die ofwel dialoog- of actiegericht zijn en jouw input vereisen. Het is tijdens deze scènes dat je het traject van het verhaal en de vele zijplots kunt veranderen. Als je jouw playthrough vergelijkt met die van een vriend, is het uiterst onwaarschijnlijk dat jullie allebei dezelfde reeks evenementen hebben gezien.
Als je Until Dawn of een van de The Dark Pictures Anthology al hebt gespeeld, zal The Quarry niet dezelfde impact op je hebben. Net als bij andere games zoals Heavy Rain en Life is Strange, is er een zekere magie om dit soort verhalen voor het eerst te ervaren. Het feit dat Supermassive zoveel voortzet uit zijn eerdere werk, is een interessante keuze, hoewel er hier genoeg nuance is om te suggereren dat de ontwikkelaars nieuwe ideeën proberen in plaats van alleen te leunen op hun gevestigde, met bloed besmeurde blauwdruk.
Gedurende het spel worden je keuzes opgetekend in een submenu naast de aanwijzingen die je verzamelt terwijl je probeert het mysterie van Hackett’s Quarry te ontrafelen. Er is ook een live-kaart van het kamp om een beter idee te krijgen van waar de personages zich op een bepaald moment bevinden. Supermassive heeft ook enkele van de meer overbodige systemen in eerdere games bijgesneden, zoals karakterprofielen die hun opkomende kenmerken en de sterkte van hun relatie met andere overlevenden laten zien. In plaats daarvan is dit gestroomlijnd naar meldingen die periodiek verschijnen tijdens het spelen.
Ondertussen zijn voorgevoelens een terugkerende mechanic, dat vrij goed past bij deze geëvolueerde sjabloon door je de mogelijkheid te geven om een glimp van de toekomst te bekijken, maar alleen als het je lukt om verzamelbare tarotkaarten te vinden.
Dit soort spel is afhankelijk van twee belangrijke factoren: de sympathie van de personages en de meeslependheid van het mysterie waarin ze verwikkeld zijn. Hiervoor krijgt The Quarry twee dikke duimen dankzij een overwegend charmante cast en een verhaal dat veel curveballs biedt aan ga met het buffet van voorspelbare tienerhorrortropes.
Supermassive is erin geslaagd een aantal behoorlijk grote namen uit de wereld van horrorcinema binnen te halen, waaronder Ted Raimi, Lin Shaye en David Arquette om er maar een paar te noemen. Er zijn ook enkele bekende gezichten onder de overlevenden van The Quarry, die behoorlijk overtuigend op elkaar stuiteren met hun oneerbiedige scherts en goofy raaklijnen. Het duurt even voordat ze bij je zijn gegroeid, maar dat is dan ook een van de vele voordelen die deze game heeft ten opzichte van een horrorfilm, met een speelduur van ongeveer 10 uur. Natuurlijk, het tempo is niet perfect, en niet elk plot heeft een super bevredigende conclusie, maar als geheel komt het briljant samen, ongeacht je gekozen pad.
