Forspoken is een uniek spel, met een heel aparte gameplay, setting en verhaal die samen een erg leuke en interessante ervaring vormen.
Het lijkt misschien een beetje cliché om het te zeggen, maar Forspoken voelt echt aan als twee verschillende games die met wankele naden aan elkaar zijn genaaid. Een van die games is een actie-RPG in een open wereld met flitsende, bevredigende (zij het rommelige) gevechten en een aantal prachtige traversal-opties, en de andere game is een van de meest banale, vreugde-ondermijnende ervaringen waar ik mezelf ooit doorheen heb geduwd.
Je speelt Frey Holland, het soort tiener dat populair is in avonturenfilms uit de jaren 90. Ze is een dakloos meisje uit New York City (waaraan ze de speler en elke NPC in de buurt gedurende de hele looptijd ongeveer elke acht seconden zal herinneren), die bij de geboorte in de steek werd gelaten en in de Holland Tunnel werd gevonden. Op een nacht nadat Frey de lokale bende boos heeft gemaakt door een gestolen auto te dumpen, ontsnapt Frey ternauwernood aan een aanslag op haar leven en komt in contact met een bewuste onderarm, die haar naar de fantasiewereld van Athia vervoert.
Eenmaal daar ontdekt Frey al snel dat het land in de greep is van een vreselijke corruptie genaamd de Break, gecreëerd door de Tanta’s, vier machtige magiërs die ooit de wereld verdedigden totdat ze in waanzin vervielen. Dit wordt allemaal verklaard door de onderarmrace, die Frey Cuff noemt (ondanks dat het duidelijk een armband of, natuurlijk, een onderarmrace is). Cuff wordt ingesproken door karakteracteur Jonathan Cake, die een droge Britse humor toevoegt aan de procedure die hard nodig is – zelfs als hij en Frey dezelfde vier dialooguitwisselingen herhalen tot het punt van apoplexie.
Het verhaal zelf is niet het probleem. Het plot van Forspoken is prima, zoals fantasieplots gaan. Frey heeft onverklaarbare magische gaven die wedijveren met die van de Tanta’s, en wordt de standaardbeschermer van de stad Cipal door op het juiste moment op de verkeerde plaats te zijn. Haar acties leiden onbedoeld tot de redding van een van de geliefde oudsten van de stad, terwijl ze ook de woede van de Tanta’s op de mensen brengt. Het probleem hier is dat Frey, ongeacht wat er met haar of door haar gebeurt, een onuitstaanbare snotaap is. Je zou haar achtergrondverhaal kunnen verwisselen met dat van een egoïstisch rijk meisje en het zou geen enkel verschil maken.
Het enige waar ze het de hele game over heeft, is naar huis gaan, ondanks het feit dat ze, toen ze de aarde verliet, letterlijk alles meebracht wat ze bezit: de kleren op haar rug en een mobiele telefoon, die op onverklaarbare wijze zijn kracht behoudt voor de hele game, dus ze landschapsfoto’s kan maken. Ernstig. Er zijn momenten waarop ze bijna sympathiek wordt, en ze heeft zeker een paar keuzeregels die met vertrouwen en stijl worden afgeleverd door de stemacteur, maar meestal wilde ik gewoon echt dat ze haar mond hield. En ze zweert ook tot op het punt van parodie, die nooit ophoudt zich misplaatst te voelen.
Om Forspoken verward te noemen is een beetje een understatement. De toon is overal, terwijl het tempo schokkend is. Het grootste deel van de eerste vijf tot acht uur wordt langzaam rond Cipal gelopen, met weinig interessante momenten. Er zijn side-quests die “detours” worden genoemd en die misschien wel het saaiste voorbeeld zijn van het element dat ik heb gezien. Een vroeg voorbeeld is een rondleiding, waarbij je een NPC door de stad volgt om naar niets interessants te kijken, terwijl Frey praat over de centrale crisis van het verhaal als iets waar ze op terug zou moeten komen als ze de moeite kan nemen.
Cipal is een levenloos, beige zinkgat van een stad met een paar winkels, een verstrooiing van NPC’s die via een contextuele knop kunnen worden aangespoord om iets vaag lovends of veroordelends uit te spreken, en katten die je kunt volgen om Poppets te verzamelen, kleine kabouters die je dan kunt ruil voor zeldzame items bij een van de bovengenoemde handelaren. Als je in de stad bent, kun je Frey’s magische parkour niet gebruiken, en er zijn momenten waarop je moet stoppen om met Cuff te praten. Stop letterlijk, want de game laat je pas bewegen als je de opties hebt uitgeput of het hebt opgegeven en hebt geaccepteerd dat je gewoon nooit zult weten welke uiteenzetting hij op het punt stond je te beschuldigen.
Een deel van de stad vereist dat je met zes of zeven willekeurige NPC’s praat, zodat ze elk precies één regel dialoog per stuk kunnen geven, een ander vereist dat je verschillende specifieke schapen vindt en voedt in een veld vol schapen. Het is gekmakend en een beetje verbijsterend. Zodra de game je bevrijdt van de sleur en weerstand van Cipal, komt de wereld tot leven met snelheid en kleur en echt opwindende gevechten met een groot aantal magische beesten en schurken. Als je de eerste vijf tot acht uur doorkomt (en wat later nog een paar secties), wordt Forspoken een heel ander spel.
De magie van Forspoken is zijn reddende genade. Frey heeft niet alleen het vermogen om haar eigen paarse magie te weven, maar ook om de elementaire magie van de Tanta’s waarmee ze in conflict is te absorberen. Er zijn tal van spreuken in verschillende bomen, die allemaal kunnen worden geüpgraded met Mana, of verbeterd door specifieke uitdagingen voor elk te voltooien. Je hebt gevechtsspreuken en ondersteuningsspreuken. De eerstgenoemde brengt schade toe aan en debufft vijanden, terwijl de laatste ook Frey bufft of geneest, of dingen zoals magische geschutskoepels kan oproepen.
Cooldowns zijn spreukspecifiek, dus je kunt door je vaardigheden bladeren of zelfs van boom wisselen en al je ondersteuningsopties volledig uitputten terwijl je jongleert met je verschillende gevechtsspreuken. Door de rechter trekker ingedrukt te houden, wordt de gekozen gevechtsspreuk verhoogd tot het hoogste ontgrendelde niveau, en elk niveau heeft een ander effect.
Daarnaast zijn er traversale spreuken, waarmee Frey haar magische parkour kan gebruiken om als een streep beboterd zonlicht door het landschap te scheuren. Er is een hook shot, een bounce jump, zelfs een magische surfplank om over het oppervlak van een meer te racen. Elk verbetert de gameplay in de open wereld, waardoor het gemakkelijker wordt om de tientallen pictogrammen te bereiken die verspreid zijn over de kaart. Deze stellen labyrinten voor, steden die bevrijd moeten worden, baasgevechten met gemuteerde dieren, belforten die je een blik op het omringende landschap geven, of Pilgrim’s Refuges, waar Frey kan uitrusten en knutselen, of magische katjes met vleugels en hoorns aaien.
Er is zoveel kleur en variatie en opwinding te beleven in de wereld van Forspoken dat het bijna de dodelijk saaie sfeer van de hubstad in evenwicht brengt. Frey maakt opmerkingen over wat ze ziet en Cuff onderwijst haar, en terwijl ze zich een weg baant naar baasgevechten met deze machtige wezens, begint haar karakter langzaam te veranderen – hoewel de schrijvers nooit zeker weten hoe ze met karaktergroei of -ontwikkeling moeten omgaan. Elke keer dat ze lijkt te evolueren, begint ze gewoon weer te vloeken en te zeuren.
Gelukkig is de wereld mooi. Het is enorm, gevarieerd, prachtig op sommige plaatsen. De meren van Avaloet zijn bijzonder opvallend, en wanneer je je in een Break Storm bevindt, nauwelijks in staat om te zien, aan alle kanten belaagd door vijanden, is het adembenemend. Frey’s magie is niet alleen bevredigend en empowerment om te gebruiken, maar het ziet er elke keer geweldig uit.
Maar misschien is de wereld te groot. Er zijn tal van dingen te vinden, zoals mantels en halskettingen die Frey’s krachten versterken, of nagelontwerpen die haar overlevingskansen sterk verbeteren. Athia zit vol gevaar in de vorm van corrupte dieren en de handlangers van de Tanta’s, van wie sommigen irritant beschadigd zijn. Er is zeker een probleem met de moeilijkheidsgraad, want zelfs met de standaardinstelling was het ongelooflijk eenvoudig tot het laatste derde deel, toen de moeilijkheidsgraad plotseling omhoogschoot.
Forspoken heeft ook de gewoonte om je te vertellen hoe je je zou moeten voelen, of hoe moeilijk je dingen zou moeten vinden, in plaats van je die dingen zelf te laten voelen. Als je bijvoorbeeld van een grote afstand valt, verlies je alleen uithoudingsvermogen, maar Cuff schreeuwt alsof hij net zijn sleutels in een afvoer heeft laten vallen. Dan sta je op en stof je jezelf af en ga je door en het voelt gewoon ongemakkelijk.
Dit is een spel dat bijna doodsbang lijkt om je zijn wereld alleen te laten verkennen. Hij lijkt je hand vast te willen houden gedurende het hele avontuur, en dus op die momenten waarop hij eindelijk de zijwieltjes eraf haalt, is het eerste wat je doet jezelf van de dichtstbijzijnde steile heuvel naar beneden werpen. Deze momenten zijn rommelig en chaotisch, maar ook louterend en meeslepend. Ondanks mijn bedenkingen bij het vertellen van verhalen en de personages, bleef ik terugkomen voor het gevecht en de verkenning. Het gevoel van schaal is enorm en ik raakte verslaafd aan het vinden van alle mantels, kettingen, nagelontwerpen en verborgen spreuken. Het zal niet verbazen dat iemand gewend is om wereldbezette lijsten te openen, maar het is leuk en mooi om naar te kijken.
