Bayonetta Origins: Cereza and the Lost Demon is een aangename verrassing waar fans van Bayonetta van zullen genieten.
Er zijn maar weinig games in de recente herinnering die een permanente glimlach op mijn gezicht hebben geëtst zoals Bayonetta Origins: Cereza and the Lost Demon heeft gedaan. Deze prequel van de Bayonetta-serie herschrijft zijn volwassen stijlvolle gevechten binnen de grillige pagina’s van een verhalenboek, waarbij een innemend garen wordt gesponnen van een jonge heks die vecht om zichzelf te bewijzen terwijl ze een onwaarschijnlijke vriendschap vormt. Het resultaat is een in het oog springend, onverwacht dicht avontuur dat meer charme heeft dan het weet wat te doen.
Ondanks dat Cereza and the Lost Demon slechts een paar maanden na Bayonetta 3 arriveert, voelt het niet als een wegwerp-zijproject dat Platinum Games in elkaar heeft geslagen. Deze actie-avonturengame van bovenaf is een substantiële ravotten die een 10-jarige Cereza volgt, die nog steeds aan het trainen is om een volwaardige Umbra-heks te worden. Ze wil genoeg kracht verzamelen om haar gevangen moeder te bevrijden en waagt zich in een verboden feeënbos om een verleidelijk visioen na te jagen dat kracht belooft. Cereza kan er maar in slagen om één demon, Cheshire, op te roepen voor bescherming, die ze aan haar kattenpop bindt. Ze weet echter nog niet hoe ze hem moet terugbrengen naar het helse rijk van Inferno. Zo zitten de onwillige partners aan elkaar vast en moeten ze samenwerken om het bos te overleven.
Het verhaal van Bayonetta Origins is mijn favoriet van de hele franchise. Het is hartverwarmend, humoristisch, samenhangend (vooral welkom sinds de laatste game), en het heeft de emotionele diepgang om inhoud te geven aan zijn eye candy. Ik vond het geweldig om te zien hoe de relatie tussen Cereza en Cheshire in de loop van het avontuur tot bloei kwam terwijl de onzekere heks haar waarde probeerde te bewijzen aan het sceptische monster. De plot neemt een aantal onverwachte maar welverdiende wendingen, en de uitvoeringen – vooral die van Cereza – zijn geweldig. Ik hield vooral van de verteller; haar warme vertolking en glimlachopwekkende indruk van de norse Cheshire wakkerde de lang vergeten vreugde van het voorlezen van een leuk verhaaltje voor het slapengaan weer aan. Als je de overlevering van Bayonetta combineert met de eigenzinnigheid en het hart van een Winnie de Poeh-verhaal, ben je niet ver verwijderd van wat Cereza and the Lost Demon te bieden heeft.
Ik vond het leuk om het duo door de goed ontworpen platform- en puzzeluitdagingen te navigeren. Je bestuurt beide personages tegelijkertijd, waarbij je Cereza bestuurt met de linker joystick en Cheshire met de rechter. In het begin is het onhandig, maar al snel wordt het een tweede natuur. Bovendien kun je Cheshire naar believen terugroepen naar de pop, dus ik verkende meestal solo totdat ik hem nodig had. De op het tag-team gerichte obstakels daagden mijn denken, reflexen en behendigheid uit zonder ooit te ingewikkeld of vervelend te worden. Leuke uitdagingen en spannende momenten zijn onder meer Cheshire op hamsterwielen laten rennen om Cereza over platforms te vervoeren of hem gebruiken om op blokken te stappen die een verborgen pad onthullen voor haar om gaten over te steken terwijl ze wordt achtervolgd door een dodelijke val. Deze sequenties verschijnen maar één keer, waardoor ik opgewonden ben om te zien welke ideeën de game vervolgens zou verzinnen.
Gevechten zijn het middelpunt van Bayonetta, en hoewel je geen tientallen treffercombo’s en schermvullende speciale aanvallen zult uitvoeren, haalt het vechtsysteem van Origins het meeste uit zijn relatieve eenvoud. Cheshire voert combo’s met één knop uit, terwijl Cereza alleen vijanden op hun plaats kan binden met behulp van magische wijnstokken. Het navigeren door twee personages op een druk slagveld deed me soms scheel kijken, maar ik hou van de unieke strategie om vijanden te ontwijken om ze vast te binden voordat ze aan flarden worden gescheurd. Door de vaardigheidsbomen van elk personage te ontgrendelen, worden kleine maar betekenisvolle lagen toegevoegd die gevechten verdiepen door executies, counters, ontwijkingen en langere combo-reeksen toe te voegen die afhankelijk zijn van knoptiming in plaats van input te combineren. De actie evolueert in een goed tempo zonder mechanisch overboord te gaan.
Bovendien is het geweldig om de mogelijkheden van Cheshire’s elementaire transformaties te integreren, zoals het gebruik van een klimplant van een grasvorm om doelen in de lucht naar beneden te rukken en een watervorm die krachtige stromen afvuurt. Hoewel ik moe werd van de kleinere, willekeurige ontmoetingen, hielden de grotere arena-gevechten die verschillende soorten vijanden met verschillende elementaire kwetsbaarheden werpen, me bezig. Een aantal grandioze baasgevechten, waaronder een titanische laatste wedstrijd, roept de chaos van de hoofdreeks op een goede manier op zonder al te zwetend te worden. In feite gebruikte ik zelden gezondheids- en toverdrankjes voor het grootste deel van de ervaring. Ik vind dat prima, want de moeilijkheidsgraad heeft genoeg pit zonder de meer ontspannen sfeer van Origins in gevaar te brengen.
Gewoon naar Bayonetta Origins kijken is een kleurrijke traktatie, dankzij de schilderkunstige art direction die games als Ōkami oproept. Het bos ziet er fantastisch uit en een melodieuze soundtrack vol mooie deuntjes, schattige geluidseffecten en Zelda-achtige pianojingles maakt deze wereld nog magischer. Ik vond het leuk om delen van de uitgestrekte kaart opnieuw te bezoeken om nieuwe gebieden te ontgrendelen en eenvoudige maar bevredigende puzzels op te lossen met behulp van de vaardigheden van Cheshire.
Verdwalen kan helaas gemakkelijk zijn, maar de game compenseert dit door verzamelobjecten duidelijk te markeren en zelfs geleidende lichten om punten te sparen. Het verzamelen van tientallen slierten, de verloren zielen van overleden kinderen, werd mijn favoriete tijdverdrijf vanwege de schattige persoonlijke biografieën die voor elk van hen werden ontgrendeld. Zelfs kleinere interacties, zoals het spelen van een ritme-minigame om bloemen te laten groeien, kristallen paardebloemen verbrijzelen voor geld of struiken schudden voor toverdrankingrediënten, zorgen voor een speelse sfeer die het bos bijna speelgoedachtig doet aanvoelen.
