Amnesia: The Bunker zit vol met spanning en angstaanjagende horror.
De Amnesia-serie is altijd een favoriet van mij geweest. Horror games kunnen lui zijn en vol zitten met clichés die vaak teleurstellen als er te veel wordt vertrouwd op schrikeffecten of voorspelbare scènes. Frictional Games heeft daar echter nooit problemen mee gehad. De reden waarom The Dark Descent en Rebirth zo goed waren, komt neer op de zorgvuldig vormgegeven wereld en de onderdompeling die je voelt, voor beter of voor slechter. De angst komt voort uit de intensiteit van het onbekende en de onvoorspelbaarheid, en dat is iets wat Amnesia: The Bunker in overvloed heeft.
Je speelt als een Franse soldaat genaamd Henri Clément tijdens de Eerste Wereldoorlog, die na het ontwijken van het Duitse vuur alleen in een duistere bunker belandt. Nadat je hebt geprobeerd je te oriënteren, realiseer je je dat je niet alleen bent. Een angstaanjagend wezen zit je op de hielen en zodra je je bewust wordt van zijn aanwezigheid, verslechteren de dingen snel. Hoewel ik een hekel heb aan deze spanning, ben ik er ook door geboeid. Ik had dezelfde moeite met Alien: Isolation, behalve dat je deze keer minder hulp aan je zijde hebt. Er is geen draagbare monitor, alleen je eigen slimheid, en geloof me, die zal flink op de proef worden gesteld.
De eerste keer dat ik de grommen van het beest door de afbrokkelende muren hoorde, stopte mijn hart in mijn borst. Ik stond stil en probeerde te achterhalen waar het geluid vandaan kwam, maar plotseling viel alles stil. Ik had een waardeloze kleine dynamo-zaklamp die veel lawaai maakte telkens wanneer ik hem moest opwinden, een revolver met één kogel en weinig anders. Je voelt je hulpeloos, zelfs wanneer je andere hulpmiddelen zoals fakkels en granaten verzamelt, en die angst en angst komt voort uit de uitzonderlijk opgebouwde actie van moment tot moment.
Je hoort aanvankelijk te worstelen. Je hoort het gevoel te hebben dat je geen kans hebt om te overleven. Elk idee dat je hebt, zal ofwel werken of jammerlijk mislukken, maar hoe meer je speelt en hoe meer je experimenteert met bepaalde uitkomsten, hoe meer vertrouwen je krijgt dat alles goed zal komen. Natuurlijk wordt dat vertrouwen tenietgedaan wanneer de brullen van het monster zo dichtbij komen en je in paniek terugrent naar het licht, de veilige plek, of ergens om weg te komen van die angstaanjagende geluiden. De eerste keer dat ik gepakt werd, schreeuwde ik luidkeels talloze scheldwoorden naar mijn scherm, gevolgd door een pauze en een tijdje weggaan.
Amnesia: The Bunker is op een angstaanjagende manier geweldig. Waarom bleef ik doorspelen terwijl ik wist dat ik op elk moment kon sterven? Waarom stelde ik mezelf er keer op keer aan bloot? Simpel gezegd, het is ontzettend slim. Ondanks dat het soms behoorlijk donker is, dwingt het je om te improviseren, gebruik te maken van de omgeving om je heen en de hulpmiddelen die tot je beschikking staan. Het angstaanjagende wezen houdt niet van licht, en er is een generator die kan worden bijgevuld met benzine, en je hebt een stopwatch die synchroniseert met de generator om je te vertellen hoeveel tijd je nog over hebt.
Als je te ver van de generator afdwaalt en het licht uitgaat, is de kans groter dat je wordt gepakt. Het gebruik van je zaklamp trekt zijn aandacht als hij relatief dichtbij is, net als het openen van kasten en deuren, het trekken aan hendels of rennen, en er is weinig dat je kunt doen om hem af te remmen. Je bent niet volledig hulpeloos, aangezien de revolver hem met een goed geplaatst schot kan afschrikken, maar kogels zijn schaars. Je kunt de brandstof op de grond gieten en het dan aansteken om een tijdelijke barricade van vuur te creëren, of explosieve vaten op bepaalde plekken plaatsen die vervolgens kunnen worden opgeblazen en het wezen er naartoe leiden.
Als je om welke reden dan ook gewond raakt, kan een onbehandelde wond ervoor zorgen dat je bloed verliest en een mooie trail achterlaat voor het beest om te volgen. Dit kan echter in je voordeel worden gebruikt als je bereid bent om met vuur te spelen. Ik deed het per ongeluk, maar door bloed over de vloer te laten stromen, leidde ik het rechtstreeks naar een vat en toen ik me omdraaide, kon ik het neerschieten en het monster op de vlucht jagen. Je moet je initiatief gebruiken waar je je ook ondergronds bevindt. Hoewel er meerdere opties zijn om te ontsnappen, is dat gevoel van angst altijd aanwezig en het kan voor sommigen te veel zijn. Ik moest meerdere keren stoppen omdat ik niet kon omgaan met de angstige verkenning, maar het is juist deze angst die me liet doorgaan met spelen.
Terwijl je verkent en door bureaus, kasten en andere gebieden zoekt, begin je een verhaal samen te stellen van wat er gaande is in Amnesia: The Bunker. Het biedt enige achtergrondinformatie over de ondergronds uitgevoerde experimenten en de verschillende soldaten die erbij betrokken zijn geweest, en hoewel ik dat interessant vond, is het echte verhaal degene die je zelf creëert. Je leert over Henri, maar het is hoe je speelt, de keuzes die je maakt en de ontmoetingen met het monster die je de memorabele momenten van je eigen persoonlijke verhaal zullen geven. Er zijn kamers die codes vereisen om binnen te komen, andere delen van de bunker die je nieuwe manieren bieden om te overleven, en talloze documenten en brieven die soms aanwijzingen bieden.
Amnesia: The Bunker is niet geschikt voor zwakke hartjes. Je bent altijd op je hoede en nooit echt veilig, maar het geeft je meerdere manieren om te ontsnappen aan de klauwen van het beest en een weg naar buiten te vinden, terwijl het de sfeer neerzet met verschillende foto’s en documenten. Geen enkel item blijft op dezelfde plaats, dus je kunt niet teruggaan naar een gebied en verwachten dat je het benodigde item bij een tweede poging zult vinden, en de claustrofobische aard van de gameplay staat altijd klaar om je hoofd te verwarren. Frictional Games heeft een nieuwe standaard gezet voor horror games en de grenzen van de Amnesia-serie naar een geheel nieuw niveau getild.
