Outlast heeft misschien niet de naamherkenning van franchises zoals Silent Hill of Resident Evil, maar voor mij staat Red Barrels stevig in de top van het horrorgenre.
Outlast 2 was het enige spel dat me echt de stuipen op het lijf joeg. The Outlast Trials is een prequel op de originele Outlast en hoewel het niet overloopt van verhaal, biedt het die kenmerkende verknipte horror die meteen mijn aandacht trok.
Als je hoopt dat The Outlast Trials een solide verhaal in de kern heeft, zul je misschien teleurgesteld zijn. Behalve wat achtergrondinformatie aan het begin en sporadische opmerkingen verspreid over de levels, is er weinig verhaal. Persoonlijk speel ik dit soort games niet voor karakterontwikkeling of een geweldig plot. Ik speel het om te zien hoe ver een spel kan gaan in zijn verdorvenheid. Voor diepere verhaallijnen kun je andere Outlast-spellen spelen, maar deze iteratie richt zich op het combineren van angst en plezier in een multiplayer-ervaring.
Ik speelde het vorig jaar in Early Access en hoewel het potentieel had, was het nog niet helemaal af. Er waren verschillende bugs en de AI was soms te gemakkelijk om te ontsnappen of juist te hardnekkig. Op de PS5 is de ervaring nu echter zo soepel als een scherp mes door zacht vlees. Het spel ziet er ongelooflijk uit, vooral als je het niet erg vindt om de details van de gruwelijke taferelen te zien. Ik heb behoorlijk wat tijd in The Outlast Trials gestoken zonder enige fouten of problemen die de ervaring bedierven.
The Outlast Trials biedt vijf fasen, elk met hun eigen unieke locaties zoals een weeshuis, een speelgoedfabriek en een carnaval, elk met specifieke doelstellingen. De schrijvers hebben een aantal ernstig verwarde ideeën gehad, en hoewel het bloederig is, neemt het zichzelf nooit te serieus. Net als in de latere delen van de Saw-franchise, verleggen ze de grenzen van wat acceptabel is en tonen ze een glimp van donkere humor.
De vijanden in het spel zijn chaotisch, losbandig, maar ook slim genoeg om te weten wanneer ze je moeten achtervolgen en wanneer ze je moeten stalken. Of ik nu tien minuten of tien uur aan het spelen was, mijn hart klopte nog steeds snel als ik een van hen tegenkwam. Het zijn die paar seconden die aanvoelen als een eeuwigheid waarin The Outlast Trials echt schittert. Vijanden reageren sterk op geluid, en als je per ongeluk op glas trapt of te dichtbij komt, kun je je maar beter klaarmaken om weg te rennen.
Je kunt The Outlast Trials solo spelen, wat misschien nog enger is omdat de focus van de vijanden volledig op jou ligt. Maar als je met vrienden speelt (of zelfs vreemden), zul je vaak hardop lachen om hun reacties via de microfoon. De levensduur van het spel zal verbeteren naarmate er nieuwe updates en inhoud worden toegevoegd, iets waar Red Barrels zeker plannen voor heeft.
