Het opvolgen van een meesterwerk als Elden Ring is een gigantische taak. Het basisavontuur zit vol met content, intriges en verrassingen, en is een van mijn favoriete games aller tijden.
Hoewel Shadow of the Erdtree de primaire campagne niet overtreft, breidt het deze uit met een fascinerende nieuwe zone in het Realm of Shadow. Deze uitbreiding biedt vermakelijke nieuwe dungeons, uitdagende nieuwe bazen en een slimme nieuwe vorm van progressie, waardoor Elden Ring-fans nog meer krijgen van wat ze zo geweldig vonden aan het hoofdspel. Het is een fantastisch excuus om de vele gevaren nog een keer te doorstaan.
Uitbreidingen van From Software staan bekend om hun hogere moeilijkheidsgraad, en Shadow of the Erdtree is hier geen uitzondering op. De moeilijkheidsgraad varieert natuurlijk afhankelijk van het personage dat je erin brengt. Omdat het verslaan van Radahn en Mohg de enige vereiste is om de uitbreiding te beginnen, zullen spelers waarschijnlijk personages uit de late game of New Game+ gebruiken. Voor de context begon ik de uitbreiding met mijn endgame (level 165) personage, wat aanvankelijk voldoende was om de nieuwe bedreigingen aan te kunnen.
Je personage zal waarschijnlijk een buitensporige hoeveelheid runen nodig hebben om te levelen. From Software heeft hier slim op ingespeeld door nieuwe progressie-items te introduceren: Scadutree Fragments en Reverned Ash Fragments. Door deze items te verzamelen en bij checkpoints uit te geven, verbeter je de algehele schade-output en weerstand. Scadutree Fragments versterken je eigen aanvallen, terwijl Reverned Ash Fragments je Spirit Ashes versterken. Dit systeem biedt een gestroomlijnde methode om je personage te versterken zonder uitsluitend te vertrouwen op grinden voor runen.
Shadow of the Erdtree introduceert een overvloed aan nieuwe wapens, pantsersets, spreuken, betoveringen en charmes. In de vroege uurtjes hield ik vast aan mijn vertrouwde uitrusting, maar al snel ontdekte ik talloze coole en krachtige nieuwe items. Deze nieuwe uitrustingen moedigen net zoveel experimenteren aan als het hoofdspel, zo niet meer, dankzij de lijst met intimiderende, groteske en bizarre nieuwe vijanden.
De uitbreiding stelt spelers bloot aan een indrukwekkende nieuwe klasse van gepantserde tegenstanders, die in het basisspel waarschijnlijk als mini-bazen zouden worden beschouwd. Ze zwerven nu over de kaart als normale vijandtypen, wat een flinke uitdaging vormt. Korfachtige vuurreuzen stampen over de kaart en bieden een enorme uitdaging voor zelfs de meest ervaren spelers.
Creatieve nieuwe baasgevechten bieden frisse, en soms frustrerende, beproevingen. Sommige vijanden kunnen qua moeilijkheidsgraad concurreren met Malenia, en de voldoening van het verslaan van deze bazen is net zo groot als in het hoofdspel. Net als in het hoofdspel kan de angel van de nederlaag vaak worden verzacht door gewoon naar een andere plek te gaan.
The Realm of Shadow mag dan kleiner zijn dan The Lands Between, maar het is nog steeds enorm en bevat verschillende ansichtkaartwaardige locaties. From Software maakt uitstekend gebruik van verticaliteit om lagen van cruciale routes en openingen te verbergen. De gelaagde aanpak van wereldontwerp laat de verkenning van The Realm of Shadow duidelijk anders aanvoelen dan het ronddwalen in The Lands Between.
Op en neer bewegen is vaak het antwoord op navigatieproblemen, waarbij de eerste vaak prachtige uitzichten biedt en de laatste spelers door ondergrondse paden voert. Ondanks de verhoogde uitdaging blijft de sensatie van ontdekking een krachtige motivator na meer dan 40 uur spelen. Mijn nieuwsgierigheid werd meestal beloond met coole locaties, nuttige items of angstaanjagende vijanden.
De nieuwe dungeons, waaronder herhaalbare zoals smeltovens en ondergrondse gevangenissen, vragen om grondige verkenning dankzij slimme geheimen en uitzonderlijk leveldesign. Hoewel het moeilijk is om ontdekkingen zoals de ondergrondse steden in het hoofdspel te overtreffen, gaven een paar interessante punten me de tijd om ze te bewonderen en hadden ze unieke visuele identiteiten.
Het ontmoeten van vreemde en twijfelachtig betrouwbare gezichten in deze zones is een traktatie op zich. Zelfs als je niet volledig begrijpt wat er met Miquella en zijn volgelingen aan de hand is, dragen personages zoals een louche tovenaar die gunsten vraagt of vreemd liefdadige insectenkrijgers bij aan de verleidelijke charme van de uitbreiding.
