Review: Sid Meier’s Civilization VII

Sid Meier’s Civilization VII is een uitstekende turn-based strategy game.

Het reviewen van een game zoals Sid Meier’s Civilization VII is makkelijker gezegd dan gedaan. Als je nog nooit een deel van deze 4x-reeks hebt gespeeld, is het een ongelooflijk genuanceerde turn-based strategy game waar geen enkele campagne hetzelfde voelt. In een typische Civ-game neem je de controle over jouw beschaving (zoals de naam van het spel al doet vermoeden) en leid je deze van de prehistorie naar de moderne tijd, waar je nieuwe steden sticht, sociale beleidsmaatregelen instelt, middelen ruilt en oorlog voert. Omdat elke campagne zo’n 15 uur duurt en er zoveel variabelen meespelen, kun je je voorstellen hoe lastig het is om zo’n game te reviewen. Dit is dan ook een grote disclaimer: mijn gedachten, overpeinzingen en mislukte pogingen tot humor zijn allemaal afkomstig van de 40 uur die ik in deze game gestopt heb voordat ik deze review schreef. Het voelt dus alsof ik nog maar net het oppervlak heb aangeraakt, ondanks dat ik de equivalente tijd van een werkweek erin gestoken heb. Maar goed, ik heb wel wat gedachten.

Laten we meteen het olifantje in de kamer aanpakken. Dit specifieke deel van Sid’s monumentale werk heeft online de nodige controverse veroorzaakt, voornamelijk omdat (dramatische pauze) Firaxis de formule voor het zevende deel in de serie flink heeft aangepakt. In de vorige titels koos je een leider die gekoppeld was aan een beschaving, zoals Napoleon die de Fransen leidt. In Civilization VII kies je nu een leider (die door de drie tijdperken heen hetzelfde blijft), en elke keer als je een nieuw tijdperk ingaat, kies je een andere beschaving. Dit resulteert in funky historische combinaties, zoals Benjamin Franklin die Perzië leidt terwijl ze hun buren aanvallen voor hulpbronnen, Ming-China dat de zeeën doorkruist op zoek naar nieuwe landen, en Prussia die zich in een ruimtewedstrijd bevindt.

Deze afwijking van de bewezen formule voelt soms wat vreemd aan, bijna een beetje verkeerd, zoals ijs verwarmen om custard te maken. En hoewel het niet is wat ik had verwacht, is het alsnog best zoet. Ik vond het heerlijk om te experimenteren met verschillende combinaties van eenheden en vaardigheden, of juist synergieën te ontdekken om de wereld te redden door goed te zijn in lezen (of wat wetenschappers dan ook doen). Zou ik liever het oude leidersysteem hebben gehad? Ja. Maakt dit nieuwe systeem de ervaring aanzienlijk slechter? Niet echt. Het is een beetje vreemd, maar ik ben er wel voor als ik daardoor meer van dat Sid Crack kan krijgen.

Een van de grootste veranderingen in Civilization VII buiten de leiders is hoe tijdperken werken. In plaats van een naadloze voortgang, is elk tijdperk een soort zachte reset. Dit betekent dat je midden in een intensieve oorlog kunt zitten, vlak voor het innemen van de hoofdstad van een rivaliserende beschaving, en plotseling – boom – is het tijdperk voorbij. Wanneer je de kaart opnieuw betreedt in het nieuwe tijdperk, is alles zachtjes gereset en ben je weer terug bij af. Je behoudt wel je territoria, maar de middelen zijn veranderd, onafhankelijke staten verdwijnen tenzij je ze absorbeert, en je relaties met andere spelers zijn grotendeels weer neutraal. Het voelt alsof een campagne bestaat uit een verzameling losse miniruns. Ervaren spelers met jarenlange spierherinneringen moeten hun instincten opnieuw afstellen, en eerlijk gezegd? Dat is niet zo’n slecht ding. Als een game een 7 in de titel heeft, moet het zichzelf opnieuw uitvinden. Het is niet zoals FIFA, waar je hetzelfde spel krijgt met nieuwe teams, hoewel nu ik eraan denk, zou het misschien wel zijn als Catherine de Grote Amerika zou leiden. Ondanks dat ik de veranderingen in de tijdperken niet zo leuk vond in mijn eerste campagne, begon ik er meer van te genieten toen ik mijn voortgang beter bijhield en mijn doelen en de tijd die het kostte om ze te bereiken met meer aandacht begon te monitoren.

Het Tijdperk van de Oudheid voelt het meest als Civilization zoals je het misschien kent. Het is een race om land te claimen, te vechten voor middelen en je thuiscontinent te verkennen. Zowel gevechten als het stichten van nieuwe steden zijn herwerkt, terwijl de meeste eenheden niet verder gaan naar het volgende tijdperk. In plaats daarvan nemen je Commandanten alle eer op zich en behouden ze hun vaardigheidstrees doorheen de campagne. Het gebruik van deze Commandanten is een aanzienlijke verbetering als het gaat om oorlog voeren. Je kunt reguliere eenheden in een Commandant stoppen en je legers als groep verplaatsen, om ze daarna weer uit te pakken voor de stad van je voormalige bondgenoten en alles te verwoesten. Het hebben van een gecentraliseerde eenheid die aanvallen kan geven en de troepen rondom hen een boost kan geven, is een geweldig idee, en het helpt echt om de vloeiendheid van de gevechten te verbeteren.

Wanneer we het Tijdperk van de Verkenning bereiken, beginnen de dingen aanzienlijk te veranderen en voelen de regels van het spel veel minder vertrouwd aan. In dit tijdperk wordt een nieuw continent onthuld op je kaart, met nieuwe beschavingen en onontgonnen middelen. De focus ligt nu op het vestigen van nieuwe landen, wat een duidelijke afstap is van vorige delen. In plaats van een verzameling van steden overal op de kaart te planten, richt je nu dorpen op, die later in steden kunnen worden omgezet, of dorpen kunnen blijven die zich specialiseren in dingen zoals het verhogen van voedsel of geluk. Van alles wat Civilization VII introduceerde, vond ik dit het meest intuïtief. Als de vorige zinnen voor jou niet helemaal duidelijk zijn, maak je geen zorgen! Civilization VII is over het algemeen meer benaderbaar voor nieuwe spelers dan ik V of VI vond. De tutorial legt alle elementen, inclusief nederzettingen, goed uit en de Civilopedia-kennisbank is gemakkelijk toegankelijk en doorzoekbaar in het spel.

Terwijl het vestigen van dorpen en het creëren van gelukkige vissersdorpjes behoorlijk chill klinkt, is er een gezonde dosis somberheid in de koloniale thema’s van het spel, vooral in het Tijdperk van de Verkenning. Veel van de vooruitgangen en civiele keuzes die je maakt in dit tijdperk worden gepaard met sombere teksten voorgelezen door Gwendoline Christie, die een broodnodige dosis van de echte wereld toevoegt aan de digitale plundering. Het is een moeilijke balans als het thema van een heel tijdperk is om een nieuw continent te koloniseren, terwijl je probeert het leuk te houden. Hoewel het verhaal het goed balanceert, moet ik toch vraagtekens zetten bij de vrolijke soundtrack die bleef spelen terwijl ik het nieuwe continent verwoestte als een Xerxes-geleid Mongolië. De muziek is over het algemeen geweldig, maar verschuift niet zo dynamisch als in VI, met een paar misplaatste fluit-solo’s die de oorlog begeleiden.

Het laatste tijdperk vond ik het minst boeiend. Natuurlijk, ik kon het spel nog steeds niet neerleggen wanneer het eenmaal stroomde, maar mijn campagnes gleden wat af aan het einde. Normaal zou ik in voorgaande delen diep in het diplomatie-scherm zitten. Echter, Civilization VII heeft de interacties en diplomatie met leiders verminderd. Ik begrijp dat ze bepaalde gameplay-elementen opnieuw moesten richten om de nieuwe richting te verfijnen, maar ik zou liegen als ik zou zeggen dat ik niet de oude strategieën miste. Misschien had ik gewoon een paar tragere campagnes op dat moment, maar ik begon te verlangen naar de oude methoden.

Wat me ook opviel in het moderne tijdperk, was het einde van een campagne. Toen mijn door Vietnam geleide Japanse rijk uiteindelijk een bemande ruimtevlucht lanceerde in 1887 na een grotendeels vredige run… eindigde het spel gewoon. Een kleine animatie en wat score-overzichten later, en ik was terug op het startscherm. Het voelde wat onderontwikkeld na zoveel uren investeren, gewoon om het zo abrupt te zien eindigen. Ik was altijd een fan van de “nog één beurt”-modus waarin je eindeloos verder kon spelen nadat de overwinningseisen waren behaald. Het ontbreken hiervan in dit spel is een gemis. Hopelijk komt het op een gegeven moment terug.

Zou ik het oude leidersysteem hebben geprefereerd? Ja. Maakt dit nieuwe systeem de ervaring ernstig slechter? Niet echt. Het is een beetje vreemd, maar ik ben er wel voor als ik daardoor meer van dat Sid Crack kan krijgen.

Uiteraard moet ik vermelden dat je nu een tijdperk op zichzelf kunt spelen. Je hoeft niet de volledige reis van Antiquiteit naar Modern te maken en kunt gewoon een nieuw spel starten op een later tijdperk. Als je dit doet, krijg je punten om je start te verbeteren, zodat het lijkt alsof je niet uit het niets verschijnt. Dit is een interessante toevoeging en ik denk dat het geweldig zal zijn om uit te testen wanneer je verschillende strategieën wilt proberen.

In wezen blijft Civilization VII heel erg de Civilization die we zo goed kennen. Het is verslavend, ziet eruit en speelt precies zoals de vorige titels, maar de nieuwe elementen voelen soms als een handrem-bocht. Het is zoals naar het huis van een vriend gaan om Monopoly te spelen, en ontdekken dat ze een huisgemaakte regel hebben waarbij huizen verwijderd worden elke keer dat je voorbij GO gaat. De nieuwe regels en functies introduceren gedurfde nieuwe manieren om het spel te spelen, maar soms hebben ze nog wat afstemming nodig. De cynicus in mij denkt dat dit een van de betere Civilization-games van alle tijden zal zijn zodra alle DLC verschijnt en we nieuwe leiders, rijken en speelmogelijkheden krijgen (zoals Civilization VI’s fantastische Rise and Fall). Tot die tijd is het nog steeds een geweldig spel, maar met een beetje reservering.

Tot slot, voor al onze Steam Deck-fans: het spel draait en speelt fantastisch op de Steam Deck. Zoals met elk spel van dit type is het het beste op een desktop setup, maar ik heb het grootste deel van het spel op de Deck gespeeld terwijl ik lui op de bank lag. Ik ervoer heel weinig frames-dips uit de doos, de radiale wielen voor menu’s maken het intuïtief en de laadtijden waren verrassend snel.