Review: Ninja Gaiden II Black

In 2008 verscheen Ninja Gaiden II het langverwachte vervolg op de Xbox-hit uit 2004. Door de jaren heen zijn er meerdere versies uitgebracht variërend van een grafisch opgepoetste editie tot de aangepaste Sigma-variant. Inmiddels is er een nieuwe versie Ninja Gaiden II Black speciaal geoptimaliseerd voor huidige hardware.

Ninja Gaiden II Black balanceert tussen een remaster en een remake. De kern van de gameplay blijft grotendeels trouw aan het origineel maar bevat invloeden van de Sigma-versie. Dit merk je vooral aan de toevoeging van extra speelbare personages naast Ryu Hayabusa kun je nu ook vechten als Rachel, Ayane en Momiji. Gelukkig is de brute, bloedige actie behouden gebleven inclusief de kenmerkende gevechten waarin ledematen in het rond vliegen.

Daarnaast introduceert deze versie enkele moderne verbeteringen. De meest opvallende is de mogelijkheid om direct na een baasgevecht te respawnen zonder dat je helemaal terug moet naar je laatste opslagpunt. Grafisch is dit de mooiste versie van het spel tot nu toe met scherpere details en vloeiendere animaties. Toch zijn bepaalde aspecten onaangeroerd gebleven, zoals het levelontwerp en de ouderwetse onzichtbare muren. Zelfs de besturing voelt exact hetzelfde als in 2008 wat voor veteranen een nostalgische trip zal zijn.

Ninja Gaiden II staat bekend als een meedogenloos uitdagend actiespel, en deze versie blijft trouw aan die reputatie. Toch is er een toevoeging voor nieuwkomers: de Hero Play Style, een extra gemakkelijke modus. De originele moeilijkheidsgraden zijn ook aangepast qua naam, met Path of the Acolyte als normale modus, en Path of the Warrior als de harde variant. Voor de echte masochisten blijven Path of the Mentor en Path of the Master Ninja dé ultieme tests van vaardigheid.

Hoewel veel elementen verbeterd zijn blijft een oud probleem bestaan de camera. In de chaotische gevechten verliest deze nog steeds regelmatig de actie uit het oog. Je kunt handmatig bijsturen met de rechter stick maar in de hitte van de strijd is daar vaak geen tijd voor. Gelukkig richt Ryu’s aanvallen automatisch op vijanden in de buurt waardoor je minder afhankelijk bent van een perfect uitgelijnde camera.

Een handige toevoeging is de richtingsindicator een druk op de knop herpositioneert de camera en geeft een geluidsindicatie, zodat je altijd weet welke kant je op moet. Dit helpt vooral bij het ontdekken van verborgen zijpaden en geheime locaties.

Vijanden kunnen overal en op elk moment toeslaan waardoor je continu alert moet blijven. Wanneer de grond is bezaaid met bloed en ledematen veegt Ryu Hayabusa zijn zwaard schoon en zet zijn reis voor zonder rust en zonder genade. Dit is geen game om even te ontspannen maar een ervaring die je innerlijke krijger wakker schudt.

Een paar subtiele extra’s maken de game toegankelijker zonder de gameplay te veranderen. Je kunt bijvoorbeeld de ondertitels aanpassen in grootte en de spreker aanduiden wat handig is voor spelers op een grote tv. Daarnaast kun je kiezen tussen de expliciete bloederigheid van de originele versie of de mildere stijl van de Sigma-editie