Lucky komt eindelijk naar de Nintendo Switch met New Super Lucky’s Tale.
Over het algemeen voelt de 3D-platformgamer zich meteen thuis op een Nintendo-console. Sinds Super Mario 64 hebben we 3D-werelden verkend op zoek naar vijanden, verzamelobjecten en geheimen. Als ze goed worden gedaan, kunnen ze echt schitteren, maar slecht gedaan, lijden ze tegen de concurrentie, vooral van Nintendo zelf. Het lijkt erop dat er een proefversie is gepland voor New Super Lucky’s Tale, eerst uitgebracht als een lanceringstitel voor de Xbox One X. Dit is echter geen simpele port, maar een remaster, vandaar de “New” toevoeging aan de titel.
Ten eerste zijn de visuele upgrades behoorlijk opvallend. Er is veel moeite gestoken in hoe het eruit ziet, met name in de achtergronden en de omliggende gebieden. Extra lichteffecten en bloei geven een levendigere esthetiek aan de levels en hub-gebieden. Het neemt wat al een vreugdevolle en leuke ervaring was, en geeft het een extra dimensie. Ook hebben bepaalde gebieden met pure druppels hun donkere afgrond vervangen door lava of andere meer gedetailleerde texturen.
Een andere opvallende verandering is de verbetering van de cinematics die belangrijke eindbazen introduceren wanneer je ze tegenkomt. Deze zijn vrij eenvoudig en kort, maar voegen een extra laag eigenzinnigheid toe in overeenstemming met de speelse toon. Verzamelbare pagina’s hebben nu ook extra animaties wanneer ze worden opgehaald, zoals wanneer Mario een ster, sprite of maan verzamelt.
De sterk verbeterde camera is misschien de meest welkome verandering in deze versie. Het is nu volledig controleerbaar en positioneert zich ook op verstandige wijze om je de beste hoek te geven in close-kwart situaties. In het origineel kan de camera niet inhalen of in een hoek staan die spelers frustreert.
Een ander probleem met het origineel was de lengte. Nogmaals, New Super Lucky’s Tale doet zijn best om dit aan te pakken. Er zijn extra gloednieuwe levels om te verkennen, waaronder enkele DLC-inhoud van het oorspronkelijke deel. Het spel wordt niet dramatisch uitgebreid, maar voegt zeker nog een uur of twee toe. Deze toevoegingen zijn ook heel slim in het verhaal verwerkt en geven de ervaring een completer gevoel. De kans is groot dat je niet zult merken welke bits nieuw waren en welke niet, tenzij je al te vertrouwd was met de eerste game.
Grote delen blijven echter ongewijzigd, sommige goed, sommige niet zo. Ten eerste ademt het spel nog steeds charme en is het gewoon zo ongelooflijk sympathiek, dankzij de unieke locaties en de komedie van de interacties tussen personages. Het past allemaal mooi bij de algehele schattige kunststijl die het aanneemt. De niveaus zijn ook grotendeels goed ontworpen, ze stromen heel goed, en er zijn enkele leuke kleine details. Deze ideeën zijn niet revolutionair, maar er is een competentieniveau dat een vermelding verdient. De vrolijke muziek en geluidseffecten van de vijanden vullen de toon van het spel aan en helpen die optimistische sfeer versterken die zich een weg baant.
Maar de kwestie van progressie is er een die opnieuw de kop opsteekt. Lucky heeft zijn bewegingen vanaf het begin en leert tijdens het hele avontuur geen nieuwe vaardigheden. Met zijn combinatie van rennen, springen, graven en staartspinnen is er genoeg keuze, maar het gaat nooit verder dan dit.
Het spel is ook onmiskenbaar eenvoudig. Nu is dit duidelijk gericht op jongere gamers, die zullen genieten van de personages, werelden en schattige gesprekken, maar voor mensen die zich Super Mario 64 kunnen herinneren, biedt het weinig uitdaging. Het feit dat ik de laatste baas met meer dan 50 levens heb bereikt, zou je alles moeten vertellen. Om eerlijk te zijn, zonder iets te spoilen, is een poging gedaan om het laatste gevechtsprobleem van de baas te vergroten. En dat is prima, behalve dat de rest van de game nog steeds eenvoudig is, het zorgt voor een stuiterende moeilijkheidsgraad die sommige van die jongere gamers onaangenaam vinden.
Super Lucky’s Tale leed toen het werd gelanceerd omdat we rond dezelfde tijd werden getrakteerd op de sublieme Super Mario Odyssey, en het kon niet concurreren. En nu, door naar Switch te komen, wordt het soort van een soortgelijk probleem geconfronteerd, met betere platformers beschikbaar op de console. Maar het is nog steeds een sympathieke ravotten, met zakken van kleur, charme en een gevoel van onschadelijke onschuld die een beetje vertederend is. Jongere gamers zullen het oplappen, niet in het minst voor de eenvoudige bediening en lage moeilijkheidsgraad, en met de nieuwe toevoegingen en verbeteringen aan de camera is dit de definitieve versie. Het is niet de beste platformgame die je ooit zult gaan spelen, maar het is een leuk avontuur om te spelen als de winteravonden naderen.
