Hazelight scherpt zijn vak verder aan als ambitieuze makers van unieke coöp-ervaringen met It Takes Two.
Het verhaal van It Takes Two is een mix van Pixar’s gezinsvriendelijke sentiment en de verrassend vloekende familiefilms uit de jaren tachtig van onder meer Amblin. Het ziet een echtpaar, Cody en May, dat op het punt staat te scheiden wanneer hun dochter Rose, in de wens dat iedereen weer ‘vrienden’ wordt, hen op de een of andere manier in een paar poppen vervoert. Wanhopig om weer normaal te worden, begint het stel aan een bizarre en fantastische reis van gereedschapsschuur naar achtertuin en daarbuiten, waarbij ze leren ‘samenwerken’ en onderweg opnieuw verbinding maken. Ze worden bij elke beurt ‘bijgestaan’ door een ondeugend zelfhulpboek dat hen bij meerdere gelegenheden uit de weg van schijnbaar succes duwt in de naam van het herstellen van hun relatie.
Hoewel het een interessant momentum creëert voor het paar om grappig te kibbelen, is de rode draad in het hoofdverhaal misschien wel het enige deel van het spel dat niet consistent presteert. In het ergste geval is het transparant manipulatief sentimenteel in zijn poging om je te laten voelen, maar voor het grootste deel slaagt het erin een behoorlijk niveau van charme, humor en sentimentaliteit te behouden.
In plaats van een standaard soort coöp-verhaalervaring te zijn waarbij je het alleen kunt doen met een AI-partner, eist Hazelight ronduit dat je samenwerkt met een andere persoon, of dat nu samen op dezelfde bank zit of online en de game is 100% ontworpen met menselijke fouten en begrip in gedachten. Ik zou zeggen dat het des te beter is, omdat er geen compromissen zijn voor een solostructuur, wat betekent dat elke puzzel is gemaakt, dus je moet absoluut samenwerken.
De sleutel om dit te laten werken zijn twee regels. Regel één is dat Cody en May hun eigen, aparte gadgets, vaardigheden en banen moeten hebben gedurende die tijd met elkaar samenwerken. De tweede is dat er minimaal hergebruik van tools en mechanics moet zijn. In elke sectie maakt het paar kennis met een nieuw raadsel, krijgen ze een nieuwe set tools om het probleem aan te pakken, en gaan ze verder, spoelen en herhalen met een nieuw raadsel en toolset.
In één sectie moeten Cody en May het opnemen tegen een wespenleger om eekhoorns te helpen hun boom terug te winnen. De eekhoorns bewapenen Cody met een sapvuurkanon dat objecten verzwaart om gemakkelijker toegang te krijgen tot hogere plekken in de boom, terwijl May een lucifersgeweer krijgt dat aangestoken lucifers afvuurt. Haar geweer kan op zichzelf bepaalde triggerboards verslaan om poorten en dergelijke te openen, maar de magie zit in wat deze twee wapens gecombineerd kunnen doen.
Cody kan sap afvuren op poorten gemaakt van dunne stokjes, en May kan lucifers op het sap afvuren om het te ontsteken, waardoor de weg wordt geopend. De twee werken op een aantal manieren samen in dit gedeelte van het spel, met als hoogtepunt een baasgevecht dat dit tot zijn natuurlijke conclusie voortzet. Dan ga je iets anders doen en zijn die wapens klaar. Het beste hieraan is dat bijna niets belangrijks dat wordt geïntroduceerd langer duurt dan zijn welkom, en niets ervan is ooit te ingewikkeld dat ik voelde dat ze nauwelijks opgewarmd waren voordat ze verder gingen.
Met de tools verander je constant, net als de uitdagingen. Het ene moment roep je boerderijdieren zodat je partner op de corresponderende knop kan drukken om een pad voor je te openen terwijl je rails slijpt, het volgende moment maak je punt-naar-punt-tekeningen, en dan stuurt elk een kant van een piratenschip in een strijd tegen boos speelgoed. De sprong van even naar even verloopt grotendeels naadloos, waarbij het verhaal een natuurlijke progressie van het ene gebied naar het andere biedt.
Het hoogtepunt van het spel speelt zich ongetwijfeld af in de kamer van Rose, waar de vertrouwde omgeving van de kamer van Cody en May een steeds absurder wordende speelplaats van de verbeelding wordt met een prachtige stroom van veranderende speelstijlen en omgevingen. Het is bijna alsof de dingen hier onwerkelijker worden, omdat Rose’s verbeelding een sterkere aantrekkingskracht heeft op wat in feite haar eigen kleine wereld is.
Hoewel vooruitgang de focus is, is er nog steeds ruimte voor verkenning. Het kan soms gemakkelijk zijn om te missen als je de puzzeloplossingen snel hebt gevonden, maar door rond te graven vind je minigames (variërend van touwtrekken tot schietwedstrijden) en leuke kleine minigames om te spelen. Interessant is dat de trofeeënlijst minder leunt op het afvinken van missies, en meer op het belonen van experimenten met de dingen die je in het spel vindt. Het is geen groot probleem, maar het is een leuke afwisseling van ‘verzamel 50 hiervan’ en ‘versla missie 4’.
Het spel zelf is dus fantastisch en maakt met groot succes gebruik van de kracht van echt coöperatief spel. Hoe zit het met de technische kant? Nou, op PlayStation 5 werkt het soepel en ziet het er levendig en gedetailleerd uit zoals je zou verwachten. Teruggaan naar een meer gestileerde look nadat Hazelight’s vorige game – A Way Out – voor een realistischer spel ging, was een goede keuze, waardoor de game zijn fantasierijke wereld duidelijker kon uitdrukken.
Er zijn af en toe gevallen van personagemodellen die gedeeltelijk door objecten gaan, en hoewel dat over het algemeen geen probleem is, moest ik er verschillende keren mee opnieuw opstarten als object en personage vast kwamen te zitten in een eeuwige strijd.
De andere, misschien meer dringende, klacht die ik had met de technische kant van It Takes Two was het ontbreken van PlayStation 5-functies. Haptische feedback is nauwelijks aanwezig en de helpfuncties zijn ongelooflijk gestroomlijnd. Om eerlijk te zijn, het helpmenu is minder een probleem in een game die er duidelijk prat op gaat dingen op zijn eigen manier te doen en verdomd iedereen die om hulp probeert te vragen. Het ontbreken van DualSense-functies is echter een spelbreker, omdat ik denk dat dit een geweldige showcase had kunnen zijn.
