Diablo II: Resurrected is een prachtige remaster van een ongeëvenaard meesterwerk.
Met Diablo II: Resurrected deden Blizzard en het Vicarious Visions-team iets waarvan ik dacht dat het onmogelijk was: ze hebben Diablo II nagemaakt net zoals mijn geest het zich herinnert. Terugkijkend op het origineel, is het echt fascinerend hoe deze remaster de oude graphics met een meesterlijk penseel overschildert, en de grimmige fantasieomgevingen en dodelijke bazen laat zien precies zoals ik ze me herinner. Natuurlijk zagen de originele graphics er in 2000 helemaal niet zo uit, en het is een historische gruwel om ze vandaag te bekijken. Diablo II: Resurrected is een prachtige opknapbeurt van een van de belangrijkste en meest invloedrijke games in de geschiedenis die zowel door nieuwkomers als door veteranen wordt ervaren.
De belangrijke verandering hier is natuurlijk de grafische weergave, die tot 4k gaat. Op het eerste gezicht lijkt de nieuwe look misschien niet veel. In een beetje een curieuze en veel te leuke toevoeging aan het spel, kunnen spelers met een druk op de knop in realtime wisselen tussen de oude graphics en de nieuwe graphics, zelfs als spreuken, effecten en vaardigheden afvuren. Ik heb heel veel tijd met deze functie doorgebracht en adembenemende momenten meegemaakt toen ik het oude met het nieuwe in elke Act vergeleek. Hoewel de oude graphics er tegenwoordig afschuwelijk uitzien en zelfs een uitdaging zijn om lang naar te kijken, zijn ze een bewijs van de grafische upgrade van Vicarious Visions. De nieuwe beelden zijn ongelooflijk trouw aan de oude visie, met bijna geen van de opmerkelijke misstappen die we zagen met Warcraft III: Reforged waar kritieke eenheden er vreemd uitzagen. Door een of andere vorm van technische alchemie te gebruiken, is het nieuwe spel direct over het oude gelaagd, en het is verbluffend.
Dit is de eerste keer dat Diablo II op een controller kan worden gespeeld, en het is soepel, intuïtief en responsief. Spelers kunnen eenvoudig vaardigheden aan knoppen toewijzen en moeten zorgen voor een gelikte console-ervaring. Hoewel je het moeilijk zult vinden om me los te wrikken van mijn muis en toetsenbord in een Diablo-game, was dit de eerste keer dat ik in de verleiding kwam vanwege het gebruiksgemak.
Minuscule veranderingen geven spelers een paar verbeteringen in de kwaliteit van leven. Spelers stapels goud op door eroverheen te lopen, wat een uitkomst is gezien de vele stapels bezaaide munten in dungeons. Spelers hebben een gedeelde stashruimte om items naar andere personages in hun selectie te sturen, wat een hoop tijd en energie bespaart, omdat het voorheen veel karakter/game-uitwisseling zou vergen om items te verplaatsen. En tot slot, een paar andere opties maken het leven minder een karwei, zoals het laten vallen van items die op de grond verschijnen zonder een knop ingedrukt te houden. Geen van deze veranderingen verandert de fundamentele Diablo II-kern, maar ze maken de ervaring gemakkelijker om van te genieten.
De kern van het spel is onaangetast, ten goede of ten kwade. Ik zal nog steeds klagen over de krappe gangen in de Maggot Lair. Dankzij de isometrische omgevingen bracht één ongelukkige klik me rechtstreeks naar mijn dood, waardoor een lijkloop ontspoorde. Een golf van opwinding ging door mijn lichaam toen Baal stierf en verschillende set-items vielen. Er volgde een golf van wanhoop toen ik ze liet identificeren en besefte dat ze afval waren. De hele gameplay-ervaring kan tegenwoordig behoorlijk gedateerd aanvoelen als je gewoon van gebied naar gebied loopt, jammerend op een enkele knop of twee. Niets is opnieuw in evenwicht gebracht, dus sommige klassenopbouwen blijven veel sterker dan andere.
De simpele essentie van Diablo II: nieuwe vaardigheden opdoen, buit ontdekken en verzamelen, en door baas na baas en dungeon na dungeon schieten – houdt zelfs na al die jaren stand. Net als in het verleden worden spelers aangemoedigd om verschillende klassen en gebouwen te verkennen terwijl ze stapels buit verzamelen, waardoor allerlei mogelijkheden worden geboden van paladijnen die magische hamers draaien om baron-druïden te dragen. Als je vrienden hebt om mee te spelen, is de ervaring nog leuker, samen de nachtmerries aangaan en de beloningen delen.
