De next-gen versie van Cyberpunk 2077 is eindelijk gearriveerd.
Hier zijn we meer dan een jaar later, en om eerlijk te zijn tegenover CD Projekt Red, heeft de ontwikkelaar vastgehouden aan zijn wapens. Het heeft de afgelopen 14 maanden besteed aan het verbeteren en toevoegen van Cyberpunk 2077 – zelfs de PS5-editie van het spel uitstellen tot na 2021, zodat het de algehele kwaliteit kon garanderen. Het is natuurlijk teleurstellend dat het zo lang heeft geduurd om hier te komen, maar we zijn blij te kunnen melden dat Cyberpunk 2077 eindelijk aanvoelt als een voltooide game op PS5.
Tegen onze tijd met 2077 op PS5 zijn de ergste technische problemen die de titel op PS4 hebben verpest, opgelost, namelijk de crashes en de game-breaking bugs. Het geheel ziet er veel beter uit en werkt veel beter dan ooit op de vorige console van Sony, en hoewel dit zeker geen excuus is voor de oorspronkelijke staat van de game op PS4, hamert het er wel op dat 2077 gewoon niet klaar was voor release. Dit is op zijn minst de Cyberpunk die PlayStation-fans in 2020 hadden moeten spelen.
Zoals we in de PS4-recensie benadrukten, was er echt potentieel begraven onder alle rotzooi, het skelet van een boeiende donkere toekomstige RPG. Met de PS5-versie is dit skelet opgegraven, en er zit zelfs wat vlees op zijn botten. Wat we proberen te zeggen is dat alles wat Cyberpunk doet zoveel gemakkelijker te waarderen is als het niet elke 45 minuten crasht, en je speurtochten niet willekeurig worden afgebroken.
Is dit de ongeëvenaarde open-wereld-RPG die CDPR had beloofd sinds de volledige heronthulling in 2018? Niet echt en dat zal het waarschijnlijk ook nooit worden. Maar wanneer de game echt werkt en je door de met neon doordrenkte straten van Night City vaart, luisterend naar radioknallers op weg naar je volgende missie, kan het zo gemakkelijk zijn om jezelf te verliezen in Cyberpunk 2077. Het is een briljant sfeervolle en, soms een diep boeiend avontuur.
Veel van de kracht van 2077 ligt in zijn onbeschaamd gedegenereerde setting. Night City is eigenlijk de hel op aarde, een gevaarlijk overvolle bijenkorf van uitschot en schurkenstaten waar een verdwaalde kogel je (waarschijnlijk ellendige) leven op elk moment kan beëindigen. De game doet fantastisch werk door de stad in het begin intimiderend te maken, alsof de dood altijd om de volgende hoek wacht, maar dit zorgt voor een lonende karakterprogressiecurve. Met voldoende voltooide contracten op zak en toegang tot allerlei soorten wapens en vaardigheden, ga je van prooi naar roofdier in deze stedelijke jungle.
Er is een duidelijke machtsfantasie in het hart van Cyberpunk. Je aanpasbare hoofdpersonage, V, kan op heel veel verschillende manieren worden gebouwd. Je kunt je specialiseren in wapens, stealth, hacking, katana’s en door specifieke vaardigheden onder de knie te krijgen, kun je beginnen met het verspillen van gozers door je grappig aan te kijken. Elke keer dat je een level omhoog gaat, voelt het alsof je weer een zinvolle stap zet om een onoverwinnelijke Night City-legende te worden en het herwerkte perk-systeem van de game (vanaf update 1.5) helpt veel in dit opzicht, met een betere balans tussen vaardigheden en stats buffs.
De gameplay van Cyberpunk, met name de gevechten, begint te bloeien naarmate je er meer tijd aan besteedt. Aanvankelijk kan het onvaste richten van V met revolvers een bron van frustratie zijn, maar blijf je favoriete handkanon gebruiken en je vaardigheid zal snel toenemen – en dezelfde regel is van toepassing op elke vaardigheid in het spel. Het is geen uniek progressiesysteem, maar het is erg plezierig, en nogmaals, het voelt alsof je steeds krachtiger wordt.
Het helpt ook dat vijanden slimmer lijken, niet-speelbare personage-AI die merkbaar is verbeterd met de 1.5-update. Over het algemeen blijven tegenstanders veel vaker dekken, wat de meeste ontmoetingen een broodnodige vleugje strategie geeft.
Maar het is Night City zelf dat het meest profiteert van het upgraden van NPC’s met baseline open wereldintelligentie. Burgers rennen eigenlijk weg voor gevaar, sommigen staan zelfs op en vechten. Ook je kunt absolute chaos veroorzaken door een paar kogels op een drukke straat te lossen. De metropool voelt niet langer als een levenloze illusie op PS5, met NPC’s en verkeer dat in een veel hoger tempo paait, en op elkaar reageren. Basisdingen, maar het zijn deze kleine details die open werelden het gevoel geven dat ze leven – alsof ze zouden blijven bestaan, zelfs als je er niet was.
Het bestaan van V is echter van het grootste belang voor het verhaal van Cyberpunk. Een overval die vreselijk misgaat, laat de slim pratende huurling achter met een experimentele chip in zijn of haar hoofd. Die chip herbergt de digitale geest van Johnny Silverhand – een revolutionair van 50 jaar geleden die een (uiteindelijk vrij zinloze) stelling nam tegen een van ’s werelds meest tirannieke technologiebedrijven.
Veel van de beste momenten van Cyberpunk maken deel uit van het hoofdverhaal en je kunt zien dat hier een flink deel van het budget naartoe is gegaan (en niet alleen omdat Keanu Reeves Silverhand speelt). De kernmissies zijn gemakkelijk enkele van de meest gevarieerde en gepolijste escapades in het spel, met een geweldig tempo, zorgvuldig ontworpen gevechtsscenario’s en een uitstekende cast van personages.
Het hoofdplot is een spannende rit, ook al is het op sommige punten een beetje moeilijk te volgen. Het schrijven van Cyberpunk is over het algemeen scherp en boeiend, maar het is sterk afhankelijk van termen en uitdrukkingen in het universum waar je even aan moet wennen. Hoewel het insluiten van woorden als ‘choom’ en ‘preem’ in zowat elk gesprek nog meer gewicht toevoegt aan de toch al geweldige wereldopbouw van het spel, kan het soms lijken alsof je een woordenlijst nodig hebt om de essentie te begrijpen van wat er aan de hand is.
Gelukkig kun je altijd even uitrusten van de centrale verhaalmissies en door Night City zwerven zoals je wilt. Optionele speurtochten maken een groot deel van de looptijd van Cyberpunk goed, en ze zijn meestal de moeite van het bekijken waard. Naast vette zijmissies die hun eigen, typisch krankzinnige verhalen te vertellen hebben, moet je bij standaard ‘optredens’ gezochte criminelen uitschakelen en bepaalde items voor klanten ophalen.
Het is verleidelijk om ze druk werk te noemen, maar veel van deze doelstellingen dragen bij aan de smaak van het spel. Sommige van de meest tot nadenken stemmende inhoud van Cyberpunk is verborgen achter deze schijnbaar eenvoudige contracten, en door ermee in zee te gaan, krijg je uiteindelijk een beter idee van waar het bij Night City om draait. En natuurlijk helpt het dat je altijd ronduit verslavend op jacht bent naar buit en kostbare ervaringspunten.
Oh, en het tempo van de open wereld is ook enorm verbeterd (nogmaals bedankt, update 1.5). In de oorspronkelijke release belden fixers je constant op over hun nieuwste contracten, tot het punt waarop je kaart zou vollopen met missiepictogrammen. Dat is niet langer het geval op PS5, waar fixers optredens één voor één uitrollen. Door de verandering lijkt het huurlingenleven in Night City veel organischer en beheersbaarder.
Verderop moeten we op zijn minst de DualSense-functionaliteit van de game noemen, die eigenlijk verrassend goed is. Haptische feedback wordt goed gebruikt en zorgt voor duidelijk gerommel, of je nu over een hobbelige weg in de badlands rijdt of sproeit en bidt met je favoriete machinegeweer. Evenzo worden de adaptieve triggers van de controller strakker om remmen en accelereren te simuleren wanneer u achter het stuur zit – hoewel het weerstandsniveau soms een beetje te stijf kan aanvoelen.
Cyberpunk is dus een veel verbeterde ervaring op PS5, eigenlijk over de hele linie, maar als je je op PS4 tekort voelt schieten, afgezien van de technische problemen en de kartonnen open wereld, moet je er rekening mee houden dat dit nog steeds dezelfde game is. Het hoofdverhaal lijkt soms nog steeds een beetje onvolgroeid, en de rollenspelopties die tot je beschikking staan, kunnen teleurstellend beperkt aanvoelen.
