Devil May Cry 5: Special Edition haalt alles uit de kast om spelers genoeg reden te geven om terug te komen.
Voor de onbekenden is Devil May Cry 5 het nieuwste deel van Capcom in zijn third-person hack and slash-franchise. Devil May Cry 5 Special Edition brengt de hoofdrolspeler Dante uit de oude serie samen en koppelt hem aan de nieuwe jongen Nero van Devil May Cry 4 en de bekende Vergil.
Devil May Cry Special Edition is een van de weinige PS5-games die 4K/120PFS ondersteunt en het ook superlekkere ray-traced beelden heeft bij de lancering van de console. Vanaf het begin was het vrij duidelijk dat zelfs buiten de visuele toevoegingen, er hier een behoorlijke hoeveelheid inhoud is die degenen die het al hebben afgespeeld, zou moeten terugkomen.
Qua visuele opties biedt Devil May Cry 5 Special Edition meer variatie dan al het andere dat ik tot nu toe heb meegemaakt op de next-gen. Er is een Ray-Tracing-modus die graphics prioriteert, een Ray-Tracing-modus die de focus legt op performance en je kunt Ray-Tracing in zijn geheel uitzetten. Er is ook de mogelijkheid om de modus voor hoge framesnelheden in of uit te schakelen, wat uiteraard afhangt van of je een HDMI 2.1-compatibele tv hebt. Ik moet zeggen dat het een beetje verwarrend was, omdat ik de indruk had dat de modus voor hoge framerate niet zou moeten worden ingeschakeld naast ray-tracing (maar dat kon ik wel).
Als het gaat om de ray-traced beelden, deze zijn zeer nice. Devil May Cry 5 is een spel waar veel aan de hand is en de constante effecten die door een plas of een raam naar je terugflitsen, blijven zeker niet onopgemerkt. Het is een mooi spel dat nog mooier is gemaakt door de toevoeging van ray-tracing.
Ik moet zeggen dat het ding dat me wegblies met Devil May Cry 5 Special Edition op PS5 de laadtijden zijn. Het is waarschijnlijk het meest onder de indruk dat ik tot nu toe ben geweest met laadsnelheden op de volgende generatie. Je bent letterlijk in een niveau in minder dan een seconde of twee, en als je sterft, kom je onmiddellijk terug.
Vergil is hier de ster van de show en hij speelt bijna precies zoals je zou verwachten als je een van de vorige games hebt gespeeld. Hoewel er zeker meer diepgaande gedachten zijn over de coole, kalme en bedaarde broer van Dante, is het duidelijk dat Vergil veel technischer is dan de andere speelbare personages. Terugkerend van Devil May Cry 4 is de ‘Concentrate’-mechanic, die Vergil in staat stelt zijn aanvallen te versterken en te versterken wanneer hij zich kalm gedraagt in plaats van onregelmatig.
Zijn Devil Trigger heeft twee modi: een waarin hij een spectrale dubbelganger afsplitst om extra schade aan te richten, en een andere waarin hij zelf in een opgevoerde demon verandert om enorme schade aan te richten. Hij is praktisch perfect – authentiek vertaald uit eerdere games – hoewel een paar nieuwe vaardigheden waarin hij transformeert in V en commando’s van zijn bekenden vrij zinloos lijken.
Buiten de toevoeging van Vergil is er ook een Legendary Dark Knight-modus die nog meer vijanden naar je toe gooit en ook de Turbo-modus die de spelsnelheid nog meer verhoogt (alsof het niet al snel genoeg was). Al met al is er een behoorlijke hoeveelheid nieuwe inhoud om doorheen te komen.
Ik kan me voorstellen dat de meeste Devil May Cry-fans nu een ernstig gevoel van whiplash hebben. De serie was een achtbaan van ups en downs, en zelfs zijwaartse veegbewegingen die niemand zag aankomen. Ik zou dagenlang over de franchisegeschiedenis kunnen praten, maar weet dat het een moeilijke weg was om hier te komen. Devil May Cry 5, gelukkig, brengt de franchise terug naar een tijd waarin deze op zijn best was. Het heeft zeker enkele problemen, maar het is gemakkelijk de beste Devil May Cry tot nu toe.
Devil May Cry 5 vindt plaats in Red Grave City, enige tijd na de gebeurtenissen van de tweede en vierde game. Plotseling, zonder waarschuwing, is er een demonische boomachtige structuur in de stad verschenen, die het bloed van zijn menselijke slachtoffers absorbeert om steeds groter te worden. Aan de top van deze kwaadaardige groei staat de pas gekroonde demonenkoning Urizen, naar verluidt krachtiger dan wie dan ook ooit is tegengekomen door onze duivelsjachthelden Dante en Nero. Het is een leuk klein plan met als speerpunt een van de slechtste schurken die de serie heeft gezien, hoewel standaarddingen voor Devil May Cry.
Het meest verrassende aan Devil May Cry 5 is hoe vermakelijk het verhaal is. De vriendschap tussen Nero en Nico is letterlijke vriendschapsdoelen en het is vermakelijk om de cryptische nieuwkomer V te zien omgaan met de no-nonsense Nero en Dante. De hele cast heeft gewoon een geweldige synergy en er is niemand op de cast die ik uiterlijk niet leuk vond. Franchisefans zullen blij zijn te weten dat veel verhaallijnen, zelfs degenen die in het originele spel zijn blijven hangen, vastzitten tegen de tijd dat de credits rollen. Het is op geen enkele manier definitief, maar het geeft voldoening.
Devil May Cry as a series laat je drommen vijanden verslaan met gekke, overdreven wapens en skills. Het belangrijkste verschil met andere actiegames is dat het je beloont voor hoeveel je je vechtvaardigheden verandert en hoe stijlvol je vijanden uitschakelt. Vertrouw op dezelfde bewegingen of zelfs dezelfde wapens en het spel zal vervelen en je ranking zal lager zijn. Het is een eenvoudig maar fantastisch systeem dat je scherp houdt.
In het spel speel je als Nero, Dante of mysterieuze nieuwkomer V zoals het verhaal goeddunkt. Elk van de jongens heeft een unieke manier om met vijanden te vechten, wat de gameplay behoorlijk verandert – hoewel Dante volgens de traditie misschien wel de meest complexe van de drie is. V is hier het meest interessant, omdat hij niet rechtstreeks vecht, maar in plaats daarvan demonen oproept om voor hem te vechten. De vangst is dat hij ze met zijn stok moet afmaken als zijn demonen klaar zijn.
Het is begrijpelijk dat de serie een richting uitgaat die ogenschijnlijk eenvoudiger of gemakkelijker is. Voor nieuwkomers ben ik blij te kunnen zeggen dat Devil May Cry 5 een veel toegankelijker spel is dan zijn voorgangers. Of je nu in een eenvoudigere modus speelt of de assist-modus inschakelt die flitsende combo’s voor je samenvoegt, er is ongetwijfeld een manier voor de meeste spelers om van de ervaring te genieten. Maar het is erg belangrijk om op te merken dat de game hierdoor zeker niet oppervlakkiger is – er is nog steeds een aanzienlijke diepte in het vechtsysteem en latere moeilijkheidsgraden zijn enkele van de moeilijkste in de serie.
