De remake van Final Fantasy VII brengt veel nostalgie met zich mee, gepaard met een geweldig uitstraling en uitstekende mechanics.
Hoe maak je een remake van een van de meest geliefde videogames ooit gemaakt? Waarom zou je het zelfs riskeren? Final Fantasy VII was een uitgestrekte sage van tachtig uur gedenkwaardige personages, langdurige gevechten en een betraand liefdesverdriet. Het was onwaarschijnlijk, dat Square Enix dezelfde magie van het origineel zou kunnen overbrengen op de nieuwe generatie, en toch hebben ze dat gedaan.
Als je het origineel nog nooit hebt gespeeld, je volgt het verhaal van Cloud Strife, een ex-SOLDIER. Hij werkte voor de Shinra Corporation en is doordrenkt met Mako, het levensbloed van de planeet. Shinra is ook verantwoordelijk voor het uit de grond zuigen van Mako om de steden van stroom te voorzien, maar dit is de planeet aan het doden. Een klein team van rebellen, bekend als Avalanche, heeft Cloud betaald om met hen samen te werken om de Mako-reactoren op te blazen.
Degenen onder jullie die het originele spel hebben gespeeld, herkennen de personages en de meeste, maar niet alle, plot. De rest is totaal getransformeerd. De statische achtergronden van het originele spel zijn nu enorme gebieden om te verkennen, steden vol met honderden mensen, katten en honden die hun hoofd opheffen terwijl je voorbijgaat. Het ziet er geweldig uit, net als de honderden tussenfilmpjes. Dat wil niet zeggen dat ze lang zijn, het langst duren of minder, maar ze zijn allemaal perfect ingelijst met subtiele effecten die vaak ontbreken in games. De focus verschuift subtiel tussen personages en wanneer dat nodig is, valt de muziek volledig weg, zodat je de volledige emotionele uitvoering krijgt van de acteurs.
Elk personage is extreem gedetailleerd, prachtig geanimeerd en nu volledig ingesproken. Door van tekst naar gesproken woorden te gaan, zijn er nieuwe lagen aan de personages toegevoegd. Waar Aerith in het originele spel nogal zacht leek, heeft ze nu een brutale glinstering in haar ogen, eigenlijk is het hele Avalanche-team is een genot. Barret, Tifa, Biggs en de rest zijn allemaal perfect gerealiseerd tot in het kleinste detail; Aerith heeft een bijna overslaande run, Cloud stuitert rond als een gazelle, terwijl Barret vaak spectaculaire sprongen beëindigt door naar de vloer te vallen in precies het tegenovergestelde van een heldenlanding.
Het nieuwe vechtsysteem combineert het oude ATB-systeem met realtime gevechten, het klinkt als een puinhoop, maar werkt perfect. Gevechten beginnen met realtime aanvallen die je ATB-balk opbouwen die in twee delen is verdeeld. Wanneer een van deze is gevuld, kun je overschakelen naar bullet-tijd, zodat je de tijd hebt om door een paar menu’s te bladeren en een speciale aanval, magie te selecteren of een item zoals een Potion of Phoenix Down te gebruiken. Er is ook een klassieke modus beschikbaar, die de niet-ATB-elementen van de strijd automatiseert.
Wapens worden ook geleverd met speciale bewegingen die ATB kunnen gebruiken en pauzes en dagvaardingen beperken die op dezelfde manier terugkeren. Shiva, Ifirit en anderen uit de originele game worden vergezeld door nieuwe dagvaardingen, maar het zijn nu AI-gestuurde personages die over het slagveld zwerven in plaats van de enkele aanvalsbeesten van drieëntwintig jaar geleden.
Gevechten zijn echter niet langer beperkt tot slechts een paar vijandige personages, bij sommigen kunnen er vijftien of meer over het scherm rennen en willekeurige gevechten, verreweg het meest vervelende in het origineel, zijn in de prullenbak beland. Nu ga je door een reeks paden met vijanden die meestal in grote open gebieden worden gehouden, hoewel sommige gevechten plaatsvinden in besloten ruimtes waardoor ze nog spannender kunnen worden. Het is hier waar de nieuwe Punisher-modus van Cloud binnenkomt om te spelen, door hiernaar te wisselen verlies je de toegang tot je ATB-balk en bijbehorende magie en vaardigheden, maar krijg je in plaats daarvan krachtige zwaardaanvallen waarmee je echt groepen vijanden kunt verslaan.
Gevechten vormen slechts een deel van het spel; ga naar Wall Market en je zult je zwaard een paar uur lang niet opheffen. Dit gebied zit vol met bars, clubs en ander ‘volwassen’ entertainment, plus een fitnessruimte waar je kunt squatten. In het midden staat de Honeybee-club die, trouw aan de trailers die Cloud verkleedde als vrouw, een grap van het originele spel in iets geheel mooiers en gendervloeiender heeft veranderd. Square heeft echt alles uit de kast gehaald en een gewaagde verklaring afgelegd over wat de meest fantastische tien minuten van videogames zijn die ik ooit heb gezien.
De game heeft zoveel prachtige details, van Barret die de slag van de originele game zingt wanneer hij een gevecht voltooit, tot Don Corneo’s verbazingwekkende haar- en lichaamphysics en, natuurlijk, de muziek. Nummers uit het originele spel komen terug, sommige bijna identiek, andere opnieuw bewerkt, maar ze zijn allemaal aan het tikken en pakkend. Gezien de ietwat grillige ontwikkeling van het spel, het wisselen van teams tijdens de productie, is het verbazingwekkend hoeveel ze hebben gepropt. Wanneer je bij het hoofdkantoor van Shinra aankomt, is er een ‘VR’-reeks van vijf minuten waarin je door prachtige landschappen vliegt die maanden moeten hebben geduurd om te creëren. Square Enix hoefde dat niet te doen, een voice-over en sommige foto’s zouden voldoende zijn geweest, maar ze hebben het spel bij elke gelegenheid met details overladen.
Nu Square dit benadert als een trilogie van releases, duurt een volledige uitvoering van dit eerste deel ongeveer 35 uur, maar je wordt weer aangetrokken door terug te kunnen keren naar eerdere hoofdstukken om eventuele zijmissies te voltooien en aanvullende verhaalelementen te ontdekken je hebt misschien gemist. Je mag al je uitrusting en eventuele ontgrendelingen op je wapens bewaren, en deze kunnen handmatig worden toegewezen of automatisch worden toegewezen, afhankelijk van je speelstijl.
Het is moeilijk om fouten te maken in een nagenoeg perfecte game, maar ik zou zeggen dat het einde van de game hetzelfde probleem heeft als veel actiefilms: er zijn gewoon ontzettend veel gevechten en explosies. Baasgevecht na baasgevecht aangaan is een beetje vermoeiend. De vijandige AI zou ook een beetje beter kunnen zijn, omdat ik Shiva eens staand zag staan en wezenloos in een grote kist schoot die tussen haar en de baas was die we vochten. Er waren ook een paar gevallen waarin de statische skybox-afbeeldingen rond het speelgebied een zeer lage resolutie leken en in strijd waren met de glans van de rest van het spel.
