Final Fantasy VII Remake Intergrade is zoals verwacht een sterke next-gen upgrade op een toch al geweldige game.
In Episode Intermission maakt Yuffie Kisaragi, de zelfverklaarde Wutai-ninja-extraordinaire, eindelijk een passend pompeuze entree en voegt zich bij de anti-Shinra-strijd. Yuffie’s ninjutsu en shuriken-gerichte vaardigheden zijn een verkwikkende, hectische toevoeging aan het diepe, realtime vechtsysteem van Remake. Nieuwe ondersteunende personages verschijnen kort en helpen de sloppenwijken en de sectoren daarbuiten tot leven te brengen. En hoewel de verkorte verhaallijn van Intermission nooit echt het doel bereikt, dient het uiteindelijk als een sterke introductie tot een geliefde hoofdrolspeler terwijl het hint naar wat er gaat komen in extra Final Fantasy VII-content.
De lus van Intermission is vrijwel hetzelfde als de Remake van vorig jaar: doorzoek visueel arresterende hubgebieden voor schatkisten, willekeurig geplaatste Materia-bollen en optionele taakgevers (met het extra voordeel van Fort Condor, een nieuwe minigame op tafel). De twee hoofdstukken van Yuffie nemen je mee terug naar de sloppenwijken en het hoofdkwartier van Shinra. Tussen de twee belangrijkste locaties door, doorkruis je ook kronkelende passages in nooit eerder vertoonde fabrieken en autokerkhoven. Deze momenten spelen zich echter af als de lineaire, door monsters geteisterde locaties uit het basisspel. Ondanks dat ik het grootste deel van mijn tijd in gerecyclede omgevingen doorbracht, zorgden roddels van nabijgelegen NPC’s en optredens van bekende gezichten als Johnny en Chadley ervoor dat de wereld van Final Fantasy VII tot leven kwam. Ik vond het altijd leuk om burgers te horen commentaar geven op mijn in-game prestaties terwijl ik missies in de stad voltooide. Dit helpt ook Yuffie en haar opgesloten metgezel, Sonon, te gronden, in het grotere verhaal. Ook al zijn Cloud, Tifa en Barrett niet de sterren van deze show, hun gedenkwaardige acties – bijvoorbeeld de Reactor-bombardementen – bepalen nog steeds de beats van het verhaal van Intermission.
Met de hulp van frisse Avalanche-agenten infiltreert Yuffie Midgar om een uiterst geheime, almachtige Materia te vinden. Dit overkoepelende doel viel echter vaak buiten de boot omdat de neveninhoud veel aantrekkelijker was om op te kauwen. Toch vond ik dit niet erg, want opnieuw contact maken met oude vrienden zoals Jesse en Wedge in Fort Condor of herhaaldelijk wilde beats verslaan met de flitsende vlagen van Yuffie en Sonon was waar de ervaring echt samenkwam.
Gevechten zijn de essentie van Intermission. Vanaf het moment dat ik Yuffie overnam, was ik gecharmeerd van haar oogverblindende behendigheid – shuriken-worpen over lange afstand veranderen in een oogwenk in close-combat-combo’s. Nabeeldeffecten vullen het scherm terwijl de grillige ninja haar vijanden in de lucht doorboort terwijl ze salto’s op grote hoogte uitvoert. Yuffie’s acrobatische barrages weerspiegelen haar flitsende en excentrieke persoonlijkheid. Ze is ook behoorlijk vindingrijk omdat haar standaardwapen elementen kan wisselen, wat helpt bij het ontleden van menu’s die je normaal zou doen om Materia uit te rusten. Gelukkig hoefde ik nooit afstand te doen van de actie om me voor te bereiden op de zwakheden van de vijand, waardoor de gevechten gestroomlijnder en constanter werden. Daarom heb ik alleen andere wapens uitgerust om hun vaardigheden te maximaliseren;
Synergistische aanvallen – tagteam-vaardigheden die alleen kunnen worden geactiveerd als zowel Yuffie als Sonon ten minste één ATB-lading hebben – voelen aan als miniatuur Limit Breaks met hun eigen oogverblindende cinematica en aanzienlijke schadeaantallen. Ik kan me geen enkele keer herinneren dat ik niet heb geprobeerd om van deze functie te profiteren, en ik wenste vaak dat Remake zoiets zou implementeren. Kijken hoe Yuffie schrijlings op Sonons staf zit, terwijl ze die laatste klap uitdeelt aan een baas die nooit oud werd.
Fort Condor, een vermakelijke onderbreking van de intense gevechtsscènes, is een torenverdedigingsmodus waarin troepen van drie verschillende klassen (aanvallers, voorhoede en ranged) strijden om vijandelijke buitenposten uit te schakelen. Elke klasse heeft een specifieke zwakte en door je selectie aan te passen voordat een wedstrijd begint, kun je optimale builds maken die prioriteit geven aan verschillende speelstijlen. Er is één waarschuwing: spawnende versterkingen zorgen ervoor dat een AP-balk leegloopt, wat niet alleen overbevolking voorkomt, maar ook de besluitvorming in een fractie van een seconde benadrukt.
Ik vond het leuk om bases op het bord te plaatsen om goedkopere eenheden te spawnen, zodat ik niet elke fase van een bepaalde wedstrijd hoefde te micromanagen. Het was bevredigend om vijandelijke soldaten naar één kant van de kaart te lokken en snelle aanvallers naar verlaten buitenposten te sperren, vooral bij hogere moeilijkheidsgraden. Met slechts een handvol concurrenten voelt Fort Condor nog steeds als een tag-on-functie. Evenzo zou ik willen dat er meer borden en eenheden waren om te kopen bij lokale winkels. Fort Condor doet me denken aan The Witcher 3’s Gwent en Assassin’s Creed Valhalla’s Orlog, en ik hoop dat er in de toekomst meer van zal worden geïmplementeerd.
Episode Intermission wordt tot leven gebracht door zijn sprankelende, zij het gekke, hoofdpersonage. Ik vond het geweldig hoe Yuffie’s persoonlijkheid tot uiting kwam in de talloze manieren waarop ze met elke omgeving omging – dat wil zeggen, door van palen te glijden of haar shuriken naar verre mechanische schakelaars te gooien om omgevingspuzzels op te lossen. Verkenning en gevechten worden ondersteund door een eclectische score met jazzy trompetten en brullende gitaarriffs. En het detailniveau dat de grafische modus brengt in vloeiende kledingstukken, haarlokken en andere texturen, bleef me verbazen. Ik wou dat het verhaal van Intermission wat langer was, zodat ik meer tijd kon besteden aan het leren kennen van de kleine cast, maar Yuffie grijpt in. Ik kan niet wachten om te zien hoe ze past in wat de toekomst biedt voor Remake.
