Endwalker is de beste uitbreiding die we tot nu toe voor Final Fantasy XIV hebben gezien.
Er zijn maar weinig MMO’s die de wereld stormenderhand hebben veroverd op zo’n manier als Final Fantasy XIV , dus het is geen verrassing dat de volgende grote uitbreiding een van de meest verwachte releases van het jaar zou zijn.
Het verhaal is zeker het juweel in de kroon dat Endwalker is. Jij, als strijder van het licht, gaat deze uitbreiding met je bondgenoten in voor één doel – om een dreigende wereldwijde rampspoed te overwinnen. Dit begint een echt wereldreis-ervaring als je nieuwe plaatsen op Hydaelyn bezoekt en een oud terrein opnieuw betreedt om een manier te vinden om een onuitsprekelijke ramp te voorkomen, vergezeld door de Scions of the Seventh Dawn.
Het voelt echt als het einde van een decennium lang verhaal. De beloningen voor eerdere verhalende threads, de terugkeer van oude personages, de callbacks naar eerdere evenementen en de ontwikkeling van de personages die we allemaal al jaren kennen en waar we van houden, voelen allemaal zo welverdiend aan. Het oplossen van een verhaal dat al zo lang in de maak is, kan overweldigend moeilijk zijn, maar Final Fantasy XIV blijft zeker de landing.
Qua gameplay is dit Final Fantasy XIV zoals we het algemeen kennen. Je verkent, neemt het verhaal in je op als je dat wilt (en dat zou je zeker moeten doen), en versla een verscheidenheid aan monsters met je wapens naar keuze. Verschillende toeters en bellen uit eerdere games keren terug, dus verwacht de unieke mechanics van eerdere delen, inclusief ieders favoriet: Aether Currents. Dit zou echter geen nieuwe uitbreiding zijn zonder nieuwe mechanics, en Endwalker is zeker iets.
De eerste, en degene die in een bijna belachelijke mate wordt gebruikt, is de nieuwe escortmonteur. Hierin zullen andere personages je volgen en het verliezen van deze escorts zal ertoe leiden dat je opnieuw moet beginnen. Eerlijk gezegd werden deze vrij snel oud, maar ze zijn niet zonder hun bonussen. De belangrijkste is dat ronddwalen met een escorte af en toe momenten oplevert waarop je om de inbreng of mening van je metgezel over bepaalde gebieden kunt vragen, wat een uitstekend stukje wereldopbouw is en iets waar ik actief naar op zoek was.
Het is goed om deze keer het gevoel te hebben dat je echt deel uitmaakt van een grotere groep, omdat ze bijna altijd bij je zijn, met als belangrijkste nadeel de frequentie van deze escortsegmenten. Ik kan het mis hebben, maar het aantal keren dat dit mechanisme hier wordt gebruikt, voelt iets te vaak aan in vergelijking met het gebruik van nieuwe mechanics in eerdere uitbreidingen. Dat gezegd hebbende, hoe erg ik me hierdoor ergerde, het is geen patch op de andere nieuwkomer: stealth-segmenten.
Ik ben me er volledig van bewust dat dit een persoonlijke voorkeur is en velen zullen deze secties geweldig hebben gevonden, maar ik ontdekte dat Endwalker’s stealth de stroom van het spel tot stilstand bracht en het gewoon niet leuk was om te spelen. Gelukkig werden deze spaarzamer gebruikt dan de escortsegmenten, ook al begon ik ze al snel te vrezen. Dit zijn echter de enige twee dingen die de genialiteit van Endwalker zelfs maar in de buurt komen, dus een paar persoonlijke muggenziften is een kleine prijs om te betalen.
Vooral wanneer de nieuwe gevechtsmechanics die in de instanties is geïmplementeerd, zo verdomd goed zijn. Een aantal van hen bouwt voort op wat je al weet, gewoon door op subtiele wijze bestaande markeringen uit te breiden (wat in mijn ervaring spelers nog steeds niet helemaal begrijpen), en je dan interessante nieuwe markeringen en bewegingen te geven om te overwinnen. Eerlijk gezegd ben ik verbaasd dat het team na al die tijd nog steeds nieuwe manieren vindt om de spelers uit te dagen, en ik kijk er nu al naar uit (en zie er tegen op) om de Extreme-versies van de Trials te proberen.
Maar er is natuurlijk niet alleen nieuwheid en alle banen in Final Fantasy XIV hebben nieuw speelgoed gekregen om mee te spelen. Sommigen van hen zijn nauwelijks veranderd, zoals White Mage, die een paar nieuwe acties kreeg om een toch al sterke moveset te versterken. Dan is er Summoner, die een aanzienlijke revisie heeft ondergaan, waardoor de aanzienlijke rotatie van zijn acties is teruggebracht tot een eenvoudiger reeks vaardigheden zonder afbreuk te doen aan de flitsen.
Visueel gezien is Endwalker geen enorme sprong voorwaarts, maar wat het team uit de motor weet te halen die ze al tien jaar trouw gebruiken, is absoluut ongelooflijk. Van de verlatenheid van de stad Garlemald tot de kleurrijke stad Radz-at-Han, elk gebied van Endwalker is prachtig gerealiseerd. Dit geldt ook voor andere gebieden, zoals de kerkers, waarbij Endwalker het pad blijft bewandelen dat door Shadowbringers is begonnen. Oh, en op de een of andere manier hebben ze de maan tot een prachtig gebied gemaakt om te verkennen, dus dat is er.
Ook de muziek zet de FFXIV-traditie van echt fenomenaal voort. Ik garandeer je dat Endwalker niet helemaal de hoogten van Heavensward of Shadowbringers haalt, maar het gebruik van muziek in deze game is een echt voorbeeld van het genie van Masayoshi Soken. Omdat dit het laatste deel van een lange reis is, zijn de muzikale callbacks door volledige tracks of leidmotieven absoluut foutloos en geven bepaalde scènes veel meer gewicht. Ook zijn beide nieuwe Dungeon Boss-tracks absoluut onaantastbaar.
