Fire Emblem Warriors: Three Hopes is een musou die trots vasthoudt aan de populaire Fire Emblem-serie.
Zelfs na mijn eerste playthrough van Fire Emblem Warriors: Three Hopes , was ik nog steeds getroffen door hoeveel Fire Emblem het was. 36 uur later had ik een verhaal meegemaakt dat potentieel epischer was dan het originele spel, en zo boeiend was het verhaal dat, ondanks enige RPG-gebaseerde herhaling die altijd aanwezig blijft in de franchise, ik me afvroeg wat de toekomst van de serie zal zijn er in het echt uit ziet.
Misschien is het eigenlijk niet zo’n grote verrassing. Fire Emblem: Three Houses is ontwikkeld met Koei Tecmo en Intelligent Systems, en hoewel Three Hopes in hoge mate een “alternatieve geschiedenis”-verhaal is met de rol van hoofdrolspeler Byleth (die echter deel uitmaakt van dit verhaal) verruild voor Shez, een huurling met een geweten, het is alleen de tactiek van de gameplay die is ingeruild voor hack ‘n’ slash-gevechten die echt is veranderd.
Dat wil zeggen dat er diepe relaties zijn opgebouwd tussen personages; training die moet worden gedaan, wapens die moeten worden geüpgraded, lessen die moeten worden beheerst, verdorie, er moeten zelfs geschenken worden gekocht en expedities die de romantiek van de Three Houses weerspiegelen, zodat je je kunt verdiepen in persoonlijkheden en dromen voor de toekomst kunt begrijpen van elk van de mensen in uw gezelschap, waardoor een perfect gesprek ontstaat en u vervolgens liefdevol naar uw favoriete persoon kunt staren.
En wat zijn er veel mensen om te leren kennen. Als je een fan bent van Three Houses, ken je Dimitri, Edelgard en Claude – drie potentiële jonge heersers van hun regio’s in de grotere landen van Fodlan. Net als in dat opus van 2019, kun je kiezen bij welk huis je wilt aansluiten, zodat je elke partij op je slagveld kunt besturen, ze individueel kunt nivelleren, hun vaardigheden onder de knie kunt krijgen en wat ze tot een gevecht kunnen brengen.
Dit betekent dat er inderdaad drie campagnes zijn. Dus die 36 uur looptijd die ik eerder noemde was niet alleen opscheppen, het was om duidelijk te maken dat dat eigenlijk maar een derde van de potentiële speeltijd is, en zelfs dan is dat alleen als je het feit negeert dat er vertakkende paden zijn door elk van de drie factoren. Dit is een monsterspel, vergis je niet, net als zijn voorloper, en een die je ook behoorlijk wat herhaling bezorgt. Direct nadat ik mijn eerste had afgerond, was ik in voor nog een rondje, van huis Dimitri naar huis Edelgard om te zien hoeveel het verhaal varieert. Een bijproduct hiervan was dat ik zag hoeveel stemwerk en schrijven hier aanwezig is: en het is serieus indrukwekkend.
De gevechten bevatten wel tactische elementen die je zou verwachten in een Fire Emblem-titel. Je kunt leden van je groep opdracht geven om een zone te veroveren of een vijand aan te vallen die volledig los staat van wat je op een bepaald moment doet. Je kunt “all-out” of “bewaken” gaan of gewoon het hele team een bondgenoot laten verdedigen. Overschakelen is net zo eenvoudig als omhoog of omlaag drukken op de D-Pad, hoewel ik er de voorkeur aan gaf om de tactische kaart te bekijken en handmatig te kiezen naar wie ik wilde overschakelen, terwijl ik ook orders instelde voor wie ik achterliet.
Hoewel het musou-genre (redelijk) is bekritiseerd omdat het een ervaring met het pureren van knoppen is, doet Fire Emblem Warriors: Three Hopes iets om dat te veranderen. Naarmate je verder komt in de lessen, zullen je combo’s veranderen, en elke “finisher” die je activeert voor een combo zal anders zijn, afhankelijk van hoeveel “mashing” je eerder hebt gedaan. Er is een bewaker-onderbrekingsmechanisme aanwezig dat, als je het eenmaal ziet, de vijand uit de lucht kunt slaan om een kritieke stormloop mogelijk te maken. Dit activeert een visuele snit in anime-stijl door het midden, voordat je gecontroleerde personage een vlaag op de vijand loslaat en grote schade aanricht.
Op dezelfde manier kun je je Warrior-balk gebruiken om je speciale beweging uit te voeren, die opnieuw verandert op basis van klasse. Je kunt een adjudant toewijzen aan een speelbaar personage en dit betekent dat je de schade kunt verdubbelen omdat ze allebei een special ontketenen. Tegen het einde van het spel kan dit betekenen dat je het aantal schades de miljoen zult zien bereiken, en zelfs 36 uur later bleef het tot het laatst bevredigend. Het is ook anders dan Fire Emblem Warriors, omdat de gevechten gedurende het spel veranderen. Of het nu gaat om de vaardigheden die een klas of personage naar de tafel brengt, of welk wapen ze gebruiken, maar het aantal aanvallen, specials en algemene manieren om deel te nemen aan de gevechtssecties is enorm.
Dat gezegd hebbende, kun je de gebruikelijke “musou-omgevingen” verwachten. Dat wil zeggen een grijs fort, een bruin bos, en niet veel anders daartussenin. Met de beelden die een (schijnbaar) constante 60 fps houden wanneer ze zijn gedockt, is de actie snel en furieus, tot het punt waarop ik me afvroeg of mensen voorbij zouden lopen en zich afvroegen wat er in godsnaam aan de hand was.
In Fire Emblem Warriors: Three Hopes draait alles om ritme. Je begint een missie, grijpt de dichtstbijzijnde geldpot, slaat wat vijanden omver en neemt dan je doel onder de loep. Er is niet veel variatie: bolwerken aanvallen, een generaal verslaan, de burgers of edelen beschermen, het monster doden: je snapt het idee. Tegen het einde zijn er een paar te veel faalcondities met bescherming waarvan ik denk dat ze frustrerend kunnen zijn bij hogere moeilijkheidsgraden, maar bij normaal is het geen bijzonder belastende ervaring, zolang je de mechanica begrijpt.
Elk hoofdstuk bevat meerdere veldslagen die leiden naar het gevecht in het hoofdverhaal. Je kunt een kritiek pad nemen, maar je zult onderweg zoveel middelen en geheimen missen, het is beter om in ieder geval de meerderheid van de gevechten te doen als je kunt. Bovendien beloont het voltooien van de gevechten je met punten die je kunt besteden aan tactische manoeuvres voor het verhaalgevecht. Deze kunnen zo simpel zijn als het verlagen van de gezondheid van de vijand, of zo interessant als het rekruteren van een vijandelijke leider. Je moet ze nog steeds verslaan, maar als je dat eenmaal hebt gedaan, worden ze speelbaar in het volgende gevecht.
Er is een permadeath-functie als je de echte hardcore Fire Emblem-ervaring wilt, let wel. Dit betekent dat als er na hoofdstuk vier iemand op het slagveld valt, ze dood zijn. Verhalend is dit natuurlijk logisch, maar gezien het aantal vijandelijke generaals die zich ’terugtrekken’ wanneer je ze in het stof hebt getrapt, is het een beetje brutaal om je speelbare vrienden niet dezelfde beleefdheid toe te staan.
Terug in je basiskamp is alles wat je van Three Houses mag verwachten terug voor Fire Emblem Warriors: Three Hopes. Je krijgt activiteits- en trainingspunten die je naar eigen inzicht kunt besteden. Dit betekent dat je maaltijden kunt bereiden met vrienden om buffs te krijgen voor de toekomstige gevechten en om de relatie met het door jou gekozen bedrijf te verbeteren. Je kunt met iedereen praten en kleinere verhalen vertellen, terwijl je ook over iedereen leert. Tot aan het laatste hoofdstuk sleutelde ik aan setups, wapenupgrades en probeerde ik gewoon mijn basis te upgraden zodat ik alles beschikbaar had.
Het is ook grotendeels goed ingesproken en de soundtrack is ook leuk. Het lijdt geen twijfel dat Fire Emblem Warriors: Three Hopes niet voor iedereen zal zijn. De herhaling moet iets zijn waar je van geniet, of het wordt de dood door duizend sneden. Ik val normaal helemaal niet voor musou-games, sterker nog, ik weet niet zeker of ik er ooit een leuk heb gevonden, maar er is iets aan het tijd doorbrengen met de vrienden die ik in 2019 weer heb gemaakt dat mijn aandacht trok. Het voelt zo trouw aan wat die ervaring zo verrijkend maakte.
Voor elke seconde voelde ik mijn enthousiasme afnemen voor Fire Emblem Warriors: Three Hopes, ik kon gewoon overschakelen naar een van mijn magiërs, of boogschutters, of wyvern-rijders, en plotseling zou de ervaring weer worden opgefrist. Hoewel het uiteindelijk tot rust komt nadat ik je kennis heb laten maken met de talloze systemen, kan ik niet garanderen dat je er hetzelfde over zult voelen als ik. Maar als je Three Houses leuk vond, zou het me verbazen als meer tijd doorbrengen met je favoriete huis niet goed voor je was, en het zou me ook een beetje verbazen als we niet meer hybride Fire Emblem zouden gaan zien titels als deze in de toekomst.
