Sony Santa Monica brengt terug wat de originele God of War-reboot geweldig maakte en levert weer een fantastisch verhaal met uitzonderlijk schrijfwerk.
De reboot van God of War in 2018 was magnifiek. Het was een voortzetting van Kratos originele reis met meerdere games, maar het plaatste hem en een nieuwe zijn familie in een vreemde wereld om na te denken over zijn verleden en te proberen zijn toekomst veilig te stellen. Kratos zijn reis om contact te maken met zijn zoon terwijl hij vocht tegen een nieuw legioen wantrouwende goden, was een openbaring in zowel het vertellen van videogames als de actie, en legde de lat hoog voor het onvermijdelijke vervolg. Ragnarök mist misschien de unieke impact van de vorige game, maar alles wat de eerste keer zo goed werkte, komt naar voren, samen met een verhaal dat de juiste definitie van de term episch verdient.
Ragnarök gaat eigenlijk precies verder waar de vorige was gebleven qua verhaal. Atreus is wat ouder en heeft de bijnaam ‘Boy’ helemaal van zich afgeschud. In een traditie die al vroeg in de God of War-serie is gevestigd, zijn de openingstijden fantastisch. De actie begint onmiddellijk, het opzetten van nieuwe vijanden en oude vrienden, maar tussen alle explosieve decorstukken zijn stille momenten van meeslepende performance-showcase. Nieuwkomer Odin en terugkerende geminachte moeder Freya’s karakteriseringen zijn bijzonder fantastisch, maar zelfs de zwakste prestatie in Ragnarök doet de typische videogameprestaties verbleken in vergelijking.
Het uitstekende schrijfwerk van moment tot moment overtreft de toch al fantastische dialoog van de game uit 2018. Ragnarök is verrassend genoeg de grappigste God of War tot nu toe. Kratos is de meest onverschillige, heteroman in alle negen rijken en hij omringt zichzelf met vulgaire dwergen, een bijdehante onthoofde kop, een soms overmoedige tiener en meer.
Hoe belangrijk het verhaal ook is geworden in dit nieuwe tijdperk van God of War, de gevechten blijven een even belangrijk element. Het meest negatieve dat je kunt zeggen over het vechten tegen de verschillende vijanden van de negen rijken, is dat het niet radicaal verschilt of veranderd is ten opzichte van de vorige game. Je begint deze keer met meer wapens, maar de kerncombinaties zijn grotendeels hetzelfde. De bibliotheek met speciale aanvallen die je kunt uitvoeren is groter, maar ik geef toe dat ik mijn favorieten al vroeg vond en niet echt gedwongen was om te experimenteren.
Het soort vijanden waar je tegen vecht, is daarentegen enorm uitgebreid. Mini-bazen zijn talrijk, en wanneer ze zich herhalen, wordt er meestal een nieuwe rimpel toegevoegd, of het is een volledig optionele bezigheid. De optionele inhoud, die goed is voor veel meer dan alleen extra baasgevechten, vormt een groot percentage van een toch al enorme game. Naast nevenmissies naast het hoofdpad, zijn er ook grote open gebieden die je op je gemak kunt verkennen die waardevolle momenten van karakterontwikkeling en tastbare beloningen bieden. In sommige gevallen vulde ik zijverhalen aan met grote, belangrijke momenten en hoorde ik pas later dat ze optioneel waren.
Ragnarök heeft, ondanks zijn fantastische setting, een geaarde toon dankzij zijn geweldige uitvoeringen en volledig gerealiseerde personages, maar hij is niet bang om een leuke videogame te zijn. Puzzels mixen vakkundig het tempo tussen gevechtsontmoetingen, en ik was constant onder de indruk van hoe er altijd een verhaalcontext leek te zijn om deel te nemen aan de delen van de videogame. Bij het negeren van de hoofdtaak om bijvoorbeeld schatkisten te vinden, nam Atreus altijd de tijd om aan de nieuwe personages uit te leggen dat zijn vader van buit houdt. Ondanks de urgentie van het verhaal, zorgde Mimir er vaak voor dat we zeiden dat we onze tijd kunnen nemen om te verkennen als we dat willen. Deze kleine momenten en stukjes dialoog laten zien dat Sony Santa Monica volledig begrijpt hoe zijn spelers met zijn spel willen omgaan, en ik was altijd dankbaar voor dat begrip.
Gezien de speler op elk moment, strekt zich ook uit tot het uitzonderlijke level design. Of je nu nieuwe versies van oude locaties of geheel nieuwe rijken bezoekt, elk gebied wikkelt zich om zichzelf heen om snelkoppelingen te onthullen of omzeilt de noodzaak om terug te gaan. De goed ontworpen gevechtsarena’s hebben meerdere niveaus om op te vechten en opties voor omgevingsaanvallen, zoals het grijpen van een gigantische rots om naar die bijzonder vervelende hagedis te gooien. Zelfs de manier waarop de camera van de speler beweegt om naar optionele kisten te wijzen of nieuwe paden te plagen, is indrukwekkend en consistent. Er wordt altijd rekening gehouden met de richting van de spelers.
God of War Ragnarök voelt veel aan als God of War (2018), wat een compliment is als je bedenkt hoe fantastisch die game is. Sony Santa Monica had gelijk om niet te breken wat niet kapot was en heeft vakkundig de verhaallijnen voortgezet die uit de vorige game waren blijven hangen. Alle klachten over de algehele ervaring (bekende gevechten, verzamelen en upgraden van uitrusting is niet bijzonder interessant) worden snel vergeten in het licht van het meeslepende verhaal, geloofwaardige karakterrelaties en ongelooflijke beelden en animaties. Zelfs vanaf de vroege PlayStation 2-dagen heeft de God of War-serie altijd een hoge kwaliteitslat voor zichzelf gelegd, en op enkele uitzonderingen na slaagt het erin om boven die lat te springen.
