Life is Strange: Double Exposure toont een nieuw hoofdstuk voor Max Caulfield.
Het terugbrengen van een afgerond personage is altijd een gok. Het kan fans gelukkig maken, maar soms voelt het onnodig of wanhopig aan. Toch heeft ontwikkelaar Deck Nine de uitdaging aangenomen en Max Caulfield teruggebracht in Life is Strange: Double Exposure. Met haar onhandigheid, obsessie voor fotografie, en neiging om zich in de levens van anderen te mengen, voelt het alsof ze nooit is weggeweest.
Na de gebeurtenissen in Arcadia Bay begint Max een nieuw leven als artist-in-residence aan de Caledon University. Zonder haar krachten om de tijd terug te draaien, worstelt ze met de nasleep van haar eerdere avonturen, inclusief flashbacks die sporadisch opduiken. Het is bewonderenswaardig hoe de game omgaat met Chloe’s afwezigheid, een centraal personage uit het eerste deel. In plaats van een definitief einde te kiezen, laat Deck Nine de speler zelf bepalen wat er met Chloe is gebeurd, en past de game zich daar subtiel op aan.
De introductie van nieuwe personages zoals Safi en Moses brengt een verfrissende dynamiek. Hun eenvoudige momenten van vriendschap – zoals samen sterren kijken – voelen authentiek en oprecht. Natuurlijk blijft de rust niet lang bestaan, want al snel ontpopt zich een mysterieus moordonderzoek dat je meeneemt in een wereld van machtsspelletjes, geheimen van docenten, en studenten die verstrikt raken in intriges.
Max heeft een nieuwe gave: ze kan tussen twee tijdlijnen bewegen. In de “Dead”-tijdlijn is een vriend gestorven, terwijl ze in de “Living”-tijdlijn nog leeft. Dit mechanisme wordt slim gebruikt in puzzels en het verhaal. Je moet bijvoorbeeld items tussen tijdlijnen verplaatsen of gesprekken afluisteren zonder opgemerkt te worden. Hoewel dit mechaniek innovatieve gameplay biedt, kan het overweldigend zijn door de hoeveelheid personages en gebeurtenissen in beide tijdlijnen. Gelukkig helpt een duidelijke objectives-lijst je om gefocust te blijven.
Zoals altijd draait Life is Strange om sterke personages en moeilijke keuzes. Hoewel sommige personages, zoals de opdringerige journalist Loretta, wat eendimensionaal voelen, zijn anderen, zoals Safi en de charmante Amanda, met veel diepgang geschreven. De keuzes die je maakt – van kleine gebaren tot belangrijke beslissingen – hebben vaak een diepgaande impact. Aan het einde van elk hoofdstuk krijg je een overzicht van jouw keuzes en hoe ze zich verhouden tot andere spelers, wat altijd een intrigerend inzicht biedt.
Deck Nine verdient lof voor de uitgebreide toegankelijkheidsopties. Van duidelijke ondertiteling en contentwaarschuwingen tot audio-signalen bij interactieve objecten, de game zorgt ervoor dat iedereen kan genieten. Het dagboek van Max biedt bovendien een handige samenvatting van het verhaal, hoewel haar schrijfstijl soms wat te gekunsteld aanvoelt.
Visueel blijft de serie trouw aan zijn kenmerkende stijl: Americana-geladen settings met zachte indie rock op de achtergrond. Hoewel de gezichtsmodellen soms een beetje ongemakkelijk ogen, compenseren de natuurlijke omgevingen en de uitstekende voice-acting dit ruimschoots.
