Loop8: Summer of Gods is een turn-based JRPG met roguelike elementen.
Er zijn genoeg roguelike games op de Nintendo Switch, maar Loop8: Summer of Gods geeft er een interessante draai aan: een klassieke turn-based JRPG met roguelike elementen. Het resultaat is echter een langdradig en repetitief avontuur dat je de controller wil laten neerleggen.
Loop8 begint met een intrigerende premisse. Het hoofdpersonage, Nini, stort neer in 1983 Ashihara nadat zijn ruimtestation vernietigd is door demonen genaamd Kegai. Hij heeft ook een vermogen genaamd Demon Sight waarmee hij de tijdlijn kan resetten telkens als hij er niet in slaagt de Kegai te stoppen. Nini herhaalt continu de maand augustus totdat hij een einde kan maken aan de Kegai.
Het is een heel interessant verhaal, nietwaar? Het doet denken aan andere sci-fi verhalen zoals 13 Sentinels: Aegis Rim en Gnosia. Echter, er is niet veel verhaaluitwerking na de eerste paar tussenfilmpjes, en in plaats daarvan worden brokjes achtergrondinformatie verteld via interacties tussen personages. Sommige personages zijn interessant, zoals Machina, die als robot existentiële angst heeft, en Nanchi, een otaku die droomt over reïncarnatie in een andere wereld om een vriendin te vinden.
Hierdoor ontbreekt het de hoofdverhaallijn zelf aan enige drijvende kracht en blijf je niet echt betrokken. De kunstmatige manier waarop Nini relaties ontwikkelt met andere personages helpt ook niet echt. De gameplay-loop is vergelijkbaar met die van Persona. Nini kan naar school gaan, zijn statistieken zoals kracht en intelligentie verbeteren, en daarna tijd doorbrengen met zijn klasgenoten. Het spel heeft ook een element van tijdbeheer. In plaats van dat de meeste gebeurtenissen een deel van de ochtend, middag of nacht in beslag nemen, loopt het spel op een klok met een real-time correlatie – elke seconde die je speelt staat gelijk aan één minuut, dus elke 24 uur op de in-game klok duurt 24 minuten.
Zoals je zou verwachten bij een spel met visuele romanelementen, zul je het grootste deel van de tijd door bergen tekst moeten klikken, dezelfde dialoog voor personages moeten kiezen en zien hoe de relatiemeter omhoog gaat. Het is lang niet zo bevredigend als de gameplay-loop in vergelijkbare spellen zoals Persona en Marvel’s Midnight Suns. Nadat je de relatiemeter voor een personage hoog genoeg hebt gekregen, kan Nini ze uitnodigen om bepaalde activiteiten te doen, zoals trainen of studeren. Maar tegen die tijd is het moeilijk om nog om te geven om welke tussenfilmpje of karakterontwikkeling dan ook.
Wat betreft de eerder genoemde roguelike elementen in Loop8, die term moet erg losjes worden toegepast. Het spel is alleen een roguelike in de zin dat wanneer Nini en zijn groep worden uitgeschakeld, de tijdlijn automatisch wordt gereset en hij helemaal teruggaat naar het begin van augustus. Dit is niet het type roguelike waarin je een run kunt voltooien in ongeveer 30-60 minuten. Elke loop duurt ongeveer 8-10 uur simpelweg vanwege alle gesprekken die je opnieuw moet voeren met de personages, omdat hun statistieken na elke loop worden gereset.
Hoewel elke loop ervoor zorgt dat de relatiestatistieken sneller toenemen, voelde het nog steeds niet echt genoeg en keken we er niet naar uit om nog een cyclus te doorlopen om dezelfde tussenfilmpjes te bekijken en dezelfde dialogen opnieuw te lezen. In veel roguelikes (of roguelites) is er enige vorm van behouden voortgang, zelfs als je sterft, hoe klein ook. Hier is er echt geen gevoel van dat – het voelt stilstandig. Ter informatie, het kostte ons drie loops en in totaal 30 uur om alle bazen te verslaan zonder te sterven en het einde te bereiken.
Nini kan twee andere metgezellen meenemen om mee te vechten. Wanneer de Kegai verschijnt, kan hij naar de Onderwereld gaan, wat in feite een spiegelversie op schaal van Ashihara is. Degenen die hopen op iets als dungeon crawling zullen teleurgesteld zijn. Puur turn-based JRPG’s lijken tegenwoordig zeldzaam te worden, aangezien er zoveel overstappen naar een realtime systeem, dus het vechtsysteem van Loop8 wordt gewaardeerd.
Echter, de aanpak is ook frustrerend omdat het de aanpak van Persona 3 FES volgt en je alleen direct controle hebt over Nini terwijl zijn teamgenoten door de AI worden bestuurd. Er waren zoveel momenten waarop de baas nog maar een klein beetje gezondheid over had en we slechts één van mijn teamgenoten nodig hadden om aan te vallen om te winnen, maar ze besloten in plaats daarvan Nini te versterken en vervolgens veegde de baas ons uit in de volgende beurt. Wanneer dat gebeurde, kreunden we en laadden we het vorige opgeslagen bestand in plaats van met tegenzin nog een 8-10 uur durende loop door te gaan.
Tenminste, de presentatie van Loop8 is absoluut geweldig. De achtergronden in de omgevingen van Ashihara zijn prachtig en de personage-animaties zijn erg scherp. De gevechten en aanvalsanimaties zijn ook ongelooflijk filmisch. De camerahoeken zijn dynamisch, terwijl elk personage zijn speciale aanvallen activeert, zoals wanneer Nini’s Skyburst, waarbij hij de lucht in springt en een vijand neerhakt met een energieblauw zeis. Het spel draait verrassend goed op de Switch, ondanks enigszins lange laadtijden bij het wisselen van locaties en enige vertraging tijdens baasgevechten.
Bovendien is de soundtrack uitstekend. De zachte maar levendige pianomuziek die op de achtergrond speelt terwijl je rondrent in Ashihara is aangenaam om naar te luisteren en de muziek tijdens gevechten is dramatisch en episch. Zowel de Engelse als de Japanse voice-acting is ook voortreffelijk, met dialogen die met geloofwaardige emotie worden gebracht.
