Marvel’s Spider-Man 2 is een geweldig vervolg.
Het vervolg zijn op twee uitstekende games is geen garantie voor succes. Maar het schept wel sterke verwachtingen. Gelukkig voldoet Spider-Man 2 aan deze verwachtingen en overtreft deze zelfs, door uniforme geweldige superheldenactie te bieden die wordt gekenmerkt door razendsnelle gevechten, slim missieontwerp en regelmatige injecties van spannende set-stukken. Achter al die opwinding schuilt ook een vurig en oprecht commentaar op tweede kansen, rehabilitatie en verlossing. Het resultaat is dat Spider-Man 2, zelfs op de donkere momenten, een gezond en optimistisch avontuur oplevert, geworteld in vreugde.
Nadat twee voorgaande games de twee hoofdrollen op zichzelf hadden vastgesteld, weeft Spider-Man 2 heen en weer tussen de twee wall-crawlers, met unieke relatielijnen en krachten die hen onderscheiden, maar kernverhaalbeats en centrale vaardigheden die de ervaring verenigen. De schakeldynamiek (soms gedicteerd door het verhaal en soms door de keuze van de speler) zorgt niet voor afleiding, maar houdt de zaken fris en zorgt vaak voor spannende cliffhangers of actiewisselingen op kritieke momenten. De tag-teamdynamiek is de moeite waard en beide helden krijgen de kans om te schitteren.
Insomniac’s kijk op web-slingeren en doorkruisen door New York City is altijd een hoogtepunt geweest, maar het heeft hier nieuw leven ingeblazen door verschillende extra trucs, waaronder wingsuits waarmee je met hoge snelheid over daken kunt glijden. Het verkennen van de stad is erg leuk, vooral gezien de enorme omvang van de stadsuitbreiding en de tientallen ontdekkingen die onderweg verborgen zijn.
De intensiteit van de gevechten van Spidey is altijd een verrassing, of je nu nieuw bent in deze games of na een tijdje terugkeert. De vloeiende animaties, strakke camera-overgangen en het responsieve knoppenspel zorgen ervoor dat de snelheid niet overweldigend aanvoelt. Ik hield ervan om met verschillende krachten en gadgets te experimenteren om de overhand te krijgen tegen gestapelde kansen. Ingelaste vaardigheden voor elk personage zorgen voor een zekere mate van flexibiliteit in je speelstijl, waardoor op zijn minst wat kleine aanpassingen aan het verloop van de strijd worden toegevoegd. Zelfs met die flexibiliteit is Spider-Man 2 een langdurig spel, en de intensiteit van de frequente conflicten begint zijn glans te verliezen na enkele tientallen uren van stoten, trappen en webworpen; het is altijd goed, maar de vervagende spanning van de miniongevechten wordt uiteindelijk het slachtoffer van de uitgestrekte reikwijdte en omvang van het spel.
Om elke eventuele verveling bij kleine ontmoetingen tegen te gaan, bevat Spider-Man 2 ook enkele van de meest climax- en filmische actiescènes die ik in een game ben tegengekomen, die gemakkelijk de grootsheid en chaos van zelfs de meest opwindende scènes in Spider-Man’s filmuitstapjes evenaren. Deze technische paradepaardjes genieten van de kracht van de PS5-hardware; doe een stap terug uit de opwindende scène, en het is gemakkelijk om te vragen: “Hoe hebben de ontwikkelaars dat in vredesnaam gedaan?” Snelle achtervolgingen, plotselinge, onmiddellijke scènewisselingen en gigantische dynamische verschuivingen in de game-omgeving zijn gebruikelijk en opwindend – en dat alleen al in de eerste 15 minuten van de game.
Tussen de actie door doet Spider-Man 2 zijn best om nieuwigheid te vinden in kleinere momenten en eenvoudiger gameplay-loops, met wisselend succesniveau. Het is vreemd om te zeggen dat sommige van deze kleine momenten spoilers zouden zijn, maar je kunt ze het beste zelf ontdekken, aangezien ze allemaal zijn ingevoegd om dingen te veranderen op een manier die de speler verrast. Het is genoeg om te zeggen dat een paar scènes van stealth, niet-aangedreven voortbeweging door de stad en gedenkwaardige avonden met vrienden allemaal als smaakreinigers fungeren. Hoewel deze sequenties het verhaal vaak goed ondersteunen, ben ik niet altijd verkocht vanwege de bijbehorende gameplay.
De beste stripverhalen hebben vaak maatschappelijke en persoonlijke verhalen uit het echte leven tegen de achtergrond van over-the-top exploits geplaatst, waarbij het frequente geweld werd gebruikt om de thema’s te accentueren. Spider-Man 2 neemt dat idee ter harte, stelt voortdurend het idee van heldendom en schurkenstaten ter discussie en komt op het standpunt dat de meeste mensen complex zijn en meer worstelen met hun situatie in het leven dan het op het eerste gezicht lijkt. Peter en Miles hebben elk uitdagingen te overwinnen. Toch zijn ze verenigd in het geloof in het goede in de mensen om hen heen en in hun bereidheid om een stap verder te gaan om zelfs de meest schijnbaar onherstelbare individuen te beschermen. De verhalen van Spider-Man 2 gaan in op vragen over het terugkeren van een donkere plek en het krijgen van een nieuwe kans, ongeacht fouten uit het verleden. En hoewel er nuance in de antwoorden zit, vallen de over het algemeen optimistische conclusies aan de kant van de hoop.
