Overwatch 2 is een verademing voor de franchise.
Het ding over Overwatch 2 is dat, wat ik er nu ook over zeg, sommige mensen zal plezieren en alle anderen potentieel erg boos zal maken. Omdat het free-to-play is, is de vraag echt wat je wilt van een vervolg op een van de beste shooters van het moderne tijdperk. Wat Overwatch 2 me echter geeft, is precies wat ik wilde.
Van misverstanden over de battle pass tot hoe gerangschikte matches gaan werken; hoe je kunt upgraden van het originele spel naar het vervolg, en vrijwel alles daartussenin. Laten we hier dus duidelijk over zijn: deze nieuwe game is een vervanging voor het origineel . Die game uit 2016 is verdwenen en dood: er is geen manier om het te spelen.
Dat gezegd hebbende, de opwinding en het plezier dat ik heb gehad met Overwatch 2 is precies hoe ik me de eerste game herinnerde toen deze werd gelanceerd. De nieuwheid, de wil om te experimenteren en laat op te blijven om met teams te spelen. Ja, het zijn nu teams van vijf, maar eerlijk gezegd, samen met de nieuwe maps, helden en oude held-tweaks voelt het precies als wat de game nodig had om weer fris te worden. Zelfs de nieuwe “push”-modus voelt opwindend en net een beetje anders, waarbij je moet vechten om de controle over een robot en moet proberen de meeste afstand “geduwd” te krijgen om een ronde te winnen.
Maar laten we beginnen met Kiriko, een fascinerend nieuw personage. Ze voelt als de definitie van een personage met een hoog vaardigheidsniveau, met een hoge schade-output, geweldige genezing, maar allemaal getimed op een manier die een bepaald niveau van beheersing vereist om haar levensvatbaar te maken. Ze zou uiteindelijk nog verder kunnen worden aangepast, wie weet, maar op dit moment geeft ze me het gevoel dat Mercy lang geleden deed.
Terwijl sommige helden zoals Baptiste nog steeds het gevoel hebben dat ze wat moeten worden aangepast (hij is een beest, geen twijfel), voelen anderen zich weer verfrist. Bastion’s nu mobiele tankcapaciteit betekent dat hij misschien opnieuw wordt gespeeld, en god verhoede dat je misschien zelfs eindigt met de originele combinatie van een Bastion en Mercy haastige dwazen, waarbij de ene de andere een boost geeft.
Roadhog is een bedreiging, met zijn enorme vermogen van 700 health, en vereist wat teamwerk om snel uit te schakelen voordat hij te veel schade aanricht. Sombra voelt zich opgepoetst en alsof ze nu een belangrijke offensieve optie is, waarbij ze stealth en hacking combineert met grote schade voor bevredigende resultaten, en in staat is om tijdens stealth te hacken zonder de stealth te verwijderen.
Cassidy heeft geen flashbang meer; Doomfist is nu een tank met bijna het dubbele van de gezondheidspool, aangebrachte verplaatsingswijzigingen en meer; Junker Queen heeft haar schreeuwradius laten vallen; terwijl helden als Hanzo, Lucio, Tracer en vele anderen nauwelijks zijn veranderd.
Mei heeft een enorme verandering ondergaan, met haar bevriezingsvermogen nu een constante langzame maar een grotere schade-output. Ze is nog steeds levensvatbaar, maar ze is anders. En dat is precies het probleem: er is zoveel veranderd, maar er is ook zoveel hetzelfde gebleven. Ik pakte Reinhardt op en het was alsof ik nooit was gestopt met spelen als hem, maar er zijn tweaks onder de motorkap die je in één oogopslag niet eens zou opmerken.
Alle veranderingen opsommen is dwaasheid, maar het punt is dat dit soms hetzelfde kan voelen, maar het is niet hetzelfde; niet echt. De dynamische 5v5-veranderingen komen dramatisch overeen, net als de overstap naar slechts één tank per team van vijf. De nieuwe maps zijn geweldig, de herwerkte kaarten ook geweldig. Er is een overvloed aan stemlijnen die bijna ontworpen lijken om je eraan te herinneren dat dit iets nieuws is.
Dus wat is er niet om van te houden dan? Nou, de battle pass zal sommigen irriteren, daar bestaat geen twijfel over. Als je besluit om voor het premium-niveau te betalen, krijgt je Kiriko meteen. Dat is geweldig, en het betekent dat je op de hoogte bent van de meta, met toegang tot elke held. Aan de andere kant, als je helemaal geen geld op Overwatch 2 wilt laten vallen, moet je een 50-tal levels binnenhalen om haar te ontgrendelen, en laat me je vertellen, zelfs wedstrijden winnen met de premium XP-boost op.
Ik zal zeggen dat de battle pass meer de moeite waard was dan het oude systeem van nivelleren, een lootbox krijgen en hopen. Je kunt hier zien waar je naartoe slijpt, of het nu een skin, stemlijn, emote of wat dan ook is. Voeg daarbij het feit dat er elke dag meerdere uitdagingen zijn om te voltooien, en je speelt altijd naar iets progressiefs.
Waar ik wel bezwaar tegen heb, zijn exclusieve in-game winkels die alleen met echt geld kunnen worden gekocht. Tijdens het beoordelingsproces werd er een verbluffende Doomfist-skin aangeboden, maar de enige manier om deze te krijgen was om geld te betalen. Ondanks dat ze Overwatch-munten hadden om aan items te besteden, waren dit exclusieve winkels. Misschien verschijnen ze weer in de battle pass, of worden ze betaald met munten, niet met geld, en nogmaals, misschien vind je het niet erg om hier en daar een paar pond te laten vallen als dank voor de uren die je vrijmaakt het. Maar hoe dan ook, het irriteerde me dat ik een saldo had dat ik niet kon uitgeven aan iets dat ik wilde, met de enige manier om het te krijgen, om meer geld in Blizzard’s zak te laten vallen.
Competitief spel lijkt aanwijzingen te hebben van Blizzard van weleer, en doet me denken aan hoe StarCraft met dingen omging. In plaats van een enkelvoudige rang, zijn er sub-niveaus binnen hen, bijna als competities, waarbij brons het laagst is en helemaal omhoog gaat naar Grootmeester. Er zijn nog steeds arcadespellen, optionele deathmatch-modi en alle extra’s die je zou verwachten. Als geheel voelt Overwatch 2 premium aan, zelfs als het gratis te spelen is.
