Pokémon Scarlet en Violet gebruiken alle magie van het verleden en voegen deze samen met de verbeteringen van de toekomst.
Het is vreemd om te beseffen dat Pokemon Legends Arceus dit jaar is uitgebracht. Slechts tien maanden geleden zagen we de grootste opschudding in de Pokémon-serie die we ooit hebben gehad, en Pokémon Scarlet en Violet zorgt nog meer opschuddingen. Benieuwd welke? Lees snel verder.
Zoals altijd bij deze spellen nemen Pokémon Scarlet en Violet de controle over een schoolgaand personage aan het begin van een geweldige reis om de allerbeste Pokémon-trainer in de regio te worden. Deze keer ga je echter niet voor niets de wildernis in: je gaat naar school. Serieus, er zijn klassen en leraren en zo, en de lessen helpen je om de wereld van Pokémon te leren kennen.
Naar school gaan zou natuurlijk behoorlijk saai zijn, dus na een paar weken (je slaat ze over, maak je geen zorgen) word je op avontuur gestuurd om schatten te vinden. Wat dit in wezen betekent, is dat je in de open wereld van de games wordt gegooid om in je eigen tempo drie verschillende verhaallijnen te spelen. Natuurlijk red je voor dat alles uiteindelijk een legendarische Pokémon die vreemd genoeg graag als je transportmiddel tijdens je reis dient, transformeert in een motor, zweefvliegtuig of helpt bij het beklimmen van rotswanden.
Je rivaal en klasgenoot Nemona wil dat je de gymleiders uitdaagt om Pokémon-kampioen te worden. De mysterieuze Cassiopeia eist het soort gerechtigheid dat alleen kan worden bereikt door Team Star, de gemene groep van deze generatie, uit te schakelen. Ten slotte is Arven, tegen wie ik een diepe en vreselijke haat koester, op jacht naar speciale kruiden, wat betekent dat je op titan Pokémon moet jagen.
Het is een leuke kijk op dingen die veel meer vrije vorm heeft dan welke Pokémon dan ook die we eerder hebben gehad, voortbouwend op Pokémon Sword en Shield en Pokémon Legends Arceus in het openstellen van de wereld voor spelers. Dat gezegd hebbende, zul je de dingen niet helemaal in welke volgorde dan ook aan kunnen pakken, omdat level-gating helpt om een meer traditioneel gevoel van progressie te behouden.
Je kunt het nu in elke gewenste volgorde tegen sportscholen opnemen, maar je moet eerst een uitdaging voltooien, die van alles kan zijn, inclusief het opsporen van tien Sunflora om de een of andere reden. Team Star is te vinden op speciale bases over de hele wereld, waar je rond moet rennen terwijl je je Pokémon in autogevechten gooit voordat je een Team Star-baas uitdaagt en uiteindelijk tegen dingen als een gigantische auto moet vechten.
Hier spelen de interessante ideeën achter de game een grote rol. De nieuwe benadering van de doelstellingen is geweldig; je Pokémon kunnen weggooien om in zijn eentje tegen dieren in het wild te vechten en toch exp en materialen te krijgen is uitstekend, en rondrijden op een fiets-Pokémon is geweldig. Niets zal echter perfect zijn, dus laten we ingaan op het grootste nadeel van de game: de prestaties op de Nintendo Switch.
Pokémon-modellen in de Pokédex hebben tot drie seconden nodig om te laden. NPC’s die meer dan drie meter verwijderd zijn, hebben hun framesnelheid ongeveer gehalveerd. Schaduwen flikkeren in en uit het bestaan, zelfs als je erin staat, en de potentiële gladheid van de open-wereldervaring wordt gehinderd door trage overgangen tussen gevechten. Ik heb er een hekel aan om games te markeren vanwege hun prestatieproblemen, maar Pokémon is een van de best verkopende franchises die er bestaat en dit soort problemen zou niet acceptabel moeten zijn.
Ik vermoed dat de game zich richt op 30 frames per seconde, maar zelfs daar worstelt het vaak mee, en eerlijk gezegd is het geen leuk uitziende game om er iets van te maken dat je gemakkelijk onder de knie kunt krijgen. Er zijn regelmatig haperingen in de open wereld, maar geloof me als ik zeg dat de framesnelheid niet het grootste probleem is. Nee, texturen zullen zich willekeurig aanpassen aan je afstand, personages zullen letterlijk frames verliezen als ze van je weglopen in steden (en we hebben het niet over ver weg, we praten in je ooglijn, ze worden een diavoorstelling), schaduwen zullen veranderen van een look van dag tot nacht, afhankelijk van de camerahoek, en dan is er de pop-in.
In een spel dat helemaal draait om het vangen van Pokémon, kun je verwachten dat ze plotseling en met geweld recht voor je neus verschijnen. Ze vervagen en verschijnen overal in de open wereld, waardoor je soms gedwongen wordt tot een gevecht terwijl je alleen maar naar de volgende locatie wilt gaan. Het is frustrerend vanaf de eerste minuut totdat de postcredits-actie begint. Eerlijk gezegd is het onaanvaardbaar, en het is geen “Switch-probleem”, omdat er games zijn die er veel beter uitzien en beter werken.
Er zijn andere problemen waardoor ik me afvraag of Game Freak eigenlijk nog een paar maanden nodig had. Hoewel de technische problemen grotendeels verdwenen zijn tijdens daadwerkelijke gevechten, zijn er enkele eigenaardigheden met camerahoeken die me doen denken dat hier een nieuwe pass was gepland. En het is heel jammer, want de inhoud na de credits is een van de meest interessante dingen sinds jaren, met de legendes die serieus beenwerk hebben om te krijgen, en geheimen die over de hele wereld verborgen zijn. Het heeft ook een fenomenale soundtrack, misschien wel de beste die de serie ooit heeft gehad.
Met een overvloed aan kleine veranderingen die samen een gevoel van een echt nieuwe game geven, en in een open wereld, is Pokémon Scarlet en Violet de meest ambitieuze, maar technisch gebrekkige game in de serie tot nu toe. Ik ben verscheurd omdat het aanwijzingen neemt van de prachtige Pokémon Legends: Arceus zonder er helemaal voor te gaan, en veranderingen doorvoert waar fans van de serie op de lange termijn blij mee zullen zijn, en de terastallized Pokémon zou de komende tijd een aantal serieus fantastische competitieve gevechten kunnen bieden keer. De nieuwe generatie Pokémon is ook fantastisch, met geweldige sets, typen en ontwerpen, en Paldea is een uitgestrekte open wereld om te verkennen, vol hoekjes en gaatjes om in te verdwalen.
