RIDE 4 is het beste deel in de serie tot nu toe en lost veel problemen op die eerdere delen hadden.
Het vierde deel van de Ride-franchise verscheurt het regelboek niet, verandert de structuur niet en verzint geen innovatieve nieuwe manier om een motorracegame te spelen. In plaats daarvan is het bedoeld om een veelgebruikte formule te verfijnen en te verbeteren. Dat wil zeggen, het is tot de nok toe gevuld met echte motoren, en je kunt ze baan na baan racen.
Een gebied waarvan ik dacht dat de Ride-spellen zich niet moesten concentreren, was het verfijnen van het uiterlijk van de motoren. Het maakt niet uit, ontwikkelaar Milestone is helemaal opnieuw begonnen en het resultaat is vergelijkbaar met een Uffizi Gallery voor motoren. J kunt en zult waarschijnlijk urenlang door de mooiste motoren heen scrollen.
De beelden moeten een soort illusie zijn. Het voelt alsof David Blaine er op de een of andere manier in is geslaagd om een next-gen-game te laten werken op je huidige-gen-hardware. Degenen die hun Panigales van hun Ninjas kennen, zullen buiten zichzelf zijn. Om niet te worden overtroffen door het motorontwerpteam, blinkt ook de racebaanafdeling uit. Er zijn niet alleen tal van circuits om je droomrit uit te proberen, maar de keuzes zijn ook fantastisch.
Naast bekende zoals Magny-Cours, Laguna Seca, Nürburgring en Macau zitten nieuwe toevoegingen zoals Virginia International Raceway, Tsukuba, Interlagos en Snetterton. Twaalf zijn nieuw in de serie, en hoewel er enkele fictieve nummers in de mix zitten, draagt de sterke afhankelijkheid van real-life recreaties bij aan de authenticiteit van de game.
Elke baan kan nu worden gereden met een volledige dag-nachtcyclus, om nog maar te zwijgen van dynamisch weer. Een frisse zonsopgang kan (uiteindelijk) worden gevolgd door een donkere en sombere avond tot de nacht valt. Door de belangrijkste carrièremodus zie je echter niet veel veranderingen in het weer of de verlichting. Nachtraces, dagraces en natte races, natuurlijk, maar veranderlijke omstandigheden gebeuren alleen tijdens lange uithoudingsevenementen of als je je eigen enkele race-evenement opzet en met de instellingen speelt.
Daarover gesproken, RIDE 4 voegt nauwkeurige bandenslijtage en brandstofverbruik toe, voornamelijk voor genoemde uithoudingsraces. Deze kunnen duren van een plezierige explosie van 20 minuten met één pitstop tot een pijnlijke realtime 24 uur. Tijdens deze evenementen schakel je tussen motormodi om brandstof te besparen, kies je uit verschillende bandencompounds om snelheid en duurzaamheid in balans te houden en maak je gebruik van volledig geanimeerde pitstops. Dit voegt een nieuw randje toe aan de gameplay, maar het is ook waar dingen een wending beginnen te nemen voor het middelmatige.
Er is een grote deal gesloten over het neurale AI-systeem van RIDE 4 met de naam ANNA, In werkelijkheid zijn de rivalen op het circuit prima. Niets meer niets minder. Ze kunnen hun linie verdedigen als je probeert aan te vallen, maar ze hebben ook weinig vermogen om een botsing te vermijden, waardoor een kleine fout in een stapel met meerdere motoren verandert.
Dat wordt nog verergerd tijdens uithoudingsraces, waar AI-concurrenten soms zonder brandstof komen te zitten en in plaats van pitting gewoon langzaam rond te rijden tot de race eindigt. Deze evenementen beginnen ook met je rijder die naar de motor rent. Een leuke bijkomstigheid, maar eenmaal op de motor is het geautomatiseerd tot de eerste bocht, wat betekent dat je niet eens kunt proberen om een voordeel te behalen tijdens de openingsfase van de race.
In de belangrijkste carrièremodus begin je in een Amerikaanse, Aziatische of Europese competitie, bestaande uit meerdere evenementen met races, tijdaanvallen en inhaaluitdagingen. Je ontgrendelt dan de ‘World League’ die het grootste deel van het spel is. Helaas hebben de tijdaanvallen, die een behoorlijk percentage van de evenementen uitmaken, regels voor tracklimieten die belachelijk streng zijn.
Ik begrijp dat wijdlopen of een hoek afsnijden een oneerlijk voordeel zal zijn en dus bestraft moet worden, maar het is veel te restrictief. Tijdens een race-evenement krijg je hiervoor een tijdstraf, terwijl een enkele overtreding uw tijdaanvalpoging zal mislukken. Meteen.
Je kunt niet nog een ronde afleggen, ook al is er een rollende start, je moet wachten tot het menu is geladen en vervolgens elke keer opnieuw opstarten selecteren. Erger nog, het gebruik van een stoeprand of het krijgen van een half wiel in de buurt van gras op een rechte lijn is een onmiddellijke mislukking. Aan de andere kant is het enige dat nodig is om een carrièrerace te winnen, de toevoeging van enkele nieuwe onderdelen voor je motor en je zult gemakkelijk het podium bereiken.
Het belangrijkste knelpunt voor mij is de behandeling van RIDE 4 Zelfs met de race-spec superbikes is de bocht niet scherp genoeg. Je hebt nooit het gevoel dat je een top kunt aanvallen. Zelfs met de assists helemaal uit, zal de achterkant ook nooit progressief schuiven bij het verlaten van de bocht.
Ik heb het gevoel dat het doel was om het benaderbaar te houden, alsof de game een bewegend motormuseum is in plaats van een simulator te willen zijn. Dit botst enigszins met de strengheid van de woede-inducerende regel en de lange remzones waar je aan moet wennen.
Online verlegt de game ook geen grenzen. Een lobbylijst is alles wat je krijgt, met een of andere vorm van esports gepland voor een update. Competities met internetverbinding, kampioenschappen en coureursbeoordelingen vallen allemaal op door hun afwezigheid. Er is niet genoeg reden om online tijd te investeren in het spelen, hoewel het op zijn minst wordt ondersteund door speciale servers.
