Starfield biedt een meeslepend ruimteavontuur met diepgaande zorg voor onze planeet. Het is Bethesda’s meest indrukwekkende titel tot nu toe.
In Starfield stapt Bethesda in het epische avonturengenre met een bekende verhaalstructuur. We zien de oproep tot avontuur, de introductie van bovennatuurlijke elementen en de bijeenkomst van gelijkgestemde individuen en mentoren die onze protagonist vormen tot wie ze moeten zijn om hun missie te volbrengen. Dit klassieke narratief, vaak gebruikt in diverse vormen van media, wordt hier opgepakt en uitgewerkt.
Het verhaal begint eenvoudig, met de speler in de rol van een gewone ruimtemijnwerker. Tijdens een routineklus ontdekt de speler een mysterieus artefact dat vreemde visioenen en hallucinaties opwekt bij aanraking. De opdracht wordt gegeven om naar de Constellatie te gaan, een organisatie die zich wijdt aan het verzamelen en bestuderen van deze artefacten, in de hoop op een dag de betekenis ervan te ontrafelen. Dit vormt de aanzet tot het avontuur, waarbij de speler als de uitverkorene wordt gezien vanwege de unieke reactie op het artefact.
Hoewel het verhaal zich voornamelijk afspeelt binnen de Constellatie, zijn niet alle personages even boeiend. Enkele uitschieters daargelaten, vervallen anderen in voorspelbare, een-dimensionale verhaallijnen die minder bevredigend zijn om te volgen.
Wat opvalt, is de vrijheid om metgezellen achter te laten zonder nadelige gevolgen. Hierin schuilt een van de vele facetten waarmee de speler de game naar eigen voorkeur kan beleven. Zo kan men kiezen voor een introverte speelstijl, met een lichte statistiekboost voor solo-reizen, of juist voor een extroverte aanpak met voordelen voor reizen in groepsverband.
De kern van Starfield draait om het verzamelen en interpreteren van artefacten, die fungeren als verhalen om de speler een doel te geven terwijl ze de waarheid naderen. In het begin lijkt het verhaal wellicht matig, maar naarmate de game vordert, ontvouwt het zich en wordt de grootsheid van het avontuur duidelijk.
De game biedt een overvloed aan zijmissies en factie-opdrachten. Er zijn talloze planeten en systemen om te verkennen, waarbij niet allemaal bewoonbaar zijn. Toch zijn er buitenposten, boerderijen en stations te vinden, zelfs op de meest afgelegen manen of in banen rond planeten. Het enige wat soms ontbreekt, is een gevoel van bevolking, waardoor sommige gebieden wat eenzaam kunnen aanvoelen.
Het zijn vooral de steden die een welkome afwisseling bieden, met verschillende esthetics, van ouderwets westers tot cyberpunk. Bethesda excelleert in het creëren van een gedetailleerde spelwereld, waarbij zelfs de kleinste elementen, zoals galactische ruimteknuffels en bewerkt ruimtevoedsel, een realistische toekomstvisie schetsen.
Wat betreft de gevechten, daar ligt niet het sterkste punt van Starfield. Het schieten voelt basaal en het nemen van dekking is niet goed uitgewerkt. De schipgevechten kunnen aanvankelijk wennen zijn en de tutorial laat te wensen over. Hierdoor kan de game frustrerend zijn in de beginfase.
Desondanks blinkt Starfield uit als een met de hand vervaardigd rollenspel dat de speler volledig in zijn greep houdt. Het biedt talloze manieren om te spelen en bewoners te benaderen. Of je nu kiest voor een stealthy dief, een overtuigende spreker of een ongevoelige bruut, er is nooit een “verkeerde” manier om het spel te spelen. De rijkdom aan mogelijkheden om geld te verdienen maakt het bovendien interessant.
Hoewel Starfield wellicht niet dezelfde hoogtepunten bereikt als voorgaande titels van Bethesda, is het onbetwistbaar het meest indrukwekkende spel tot nu toe. Het verkent hoe de mensheid zou kunnen overleven in de ruimte en voelt persoonlijk en realistisch aan. Ondanks enkele tekortkomingen, weet Starfield thema’s als het doorbreken van grenzen en het waarderen van wat we hebben oprecht en op een indringende manier te verkennen. En dat is misschien wel alles wat telt.
