Stranger of Paradise: Final Fantasy Origin is een fantatische actie-RPG.
Stranger of Paradise Final Fantasy Origin voelt als een verloren parel. Het soort spel dat vroeg op de PlayStation 3 in Japan verscheen, maar nooit helemaal naar het Westen kwam, voor altijd gedegradeerd tot ruwe forumvertalingen en cultklassieker. Het is vaak opzichtig in zijn artistieke gevoeligheden en meedogenloos stomp met zijn verhaal. Het speelt ook uitzonderlijk goed, alle sporen van de game die aanwezig zijn in de andere componenten zijn vervangen door een robuust vechtsysteem en verschillende balansopties.
Deze game heeft een van de meest lusteloze beginpunten die ik ooit heb gezien. Er is een willekeurig filmpje met een grote enge kerel die soldaten vermoordt. Dan begint het gewoon een beetje, en je zult het gevoel hebben dat je ongeveer 30 minuten aan expositie hebt gemist. De main characters van dit spel zijn Jack Garland, Ash en Jed. Zij hebben een aantal kristallen bollen, waarvan de koning van Cornelia gelooft dat ze hen markeren als de Warriors of Light.
De koning stuurt ze op een missie naar de Chaos Shrine. Op weg naar de herberg vraagt prinses Sarah hen te zoeken naar een ridder genaamd Garland die tien jaar eerder vertrok om dezelfde missie te ondernemen. Jack realiseert zich op de een of andere manier niet dat het raar is dat de man zijn achternaam heeft en verwerpt het hele idee prompt. Natuurlijk wordt het ingewikkeld als de gedachte hem eindelijk raakt.
Precies waar dit op de canonieke tijdlijn van Final Fantasy terechtkomt, is enigszins lastig te verzoenen, dus laten we in plaats daarvan macro gaan. Jack Garland is hier om Chaos te doden, zoals je waarschijnlijk wel weet. Na de sireneroep van zijn eivormige kristal reist Jack naar Cornelia, een welvarend koninkrijk dat in ongemakkelijke spanning leeft onder de schaduw van het nabijgelegen Chaos-heiligdom.
Om te zeggen dat Stranger of Paradise: Final Fantasy Origin zich geen zorgen maakt over het verhaal, is niet bepaald eerlijk, maar het is er totaal niet op gericht. Hoe dit verhaal zich ontvouwt, is relatief interessant in grote lijnen, het enige soort tempo dat de game biedt, aangezien het je in een razend tempo tussen tussenfilmpjes en onthullingen zweept. Dit bizarre tempo voelt zowel als een stuk met de bredere toon van het spel en, helaas, als een bijproduct van gesneden inhoud. Als we eerst met de laatste spreken, zijn er verschillende momenten die het gevoel hebben alsof scènes volledig uit de stroom van gebeurtenissen zijn verwijderd, wat zorgt voor enigszins schokkende overgangen en karakterwerk. Hoewel het soort chaos Stranger of Paradise: Final Fantasy Origin oproept met zijn sfeer doet relatief goed werk door deze scheuren te overbruggen door pure wilskracht.
Missies verlopen op een vergelijkbare manier als Nioh. Er is een kaartscherm waarin je je missie selecteert, of een zijmissie in hetzelfde gebied. Je wordt van locatie naar locatie gezipt met niets zo delicaat als een hub om te verkennen. Je kunt de smit bezoeken en wapens demonteren voor materialen waarmee je je bestaande wapens opnieuw kunt rollen. Maar dat is het buiten de missies zelf, tenzij je de uitrusting, banen en speciale vaardigheden van je personages wilt aanpassen.
Er zijn meer dan een half dozijn wapenarchetypen en van elk zijn er meerdere subtypen. In plaats van een klassensysteem biedt Stranger of Paradise: Final Fantasy Origin je in plaats daarvan verschillende jobs. Door bepaalde wapens uit te rusten, neem je die job op je. Als je een zwaard en schild omdoet, word je een zwaardvechter, terwijl twee dolken je markeren als een duellist. Naarmate je vordert, ontgrendel je tot 25, waarvan vele hybride of geavanceerde versies zijn, zoals Knight en Dark Knight na Swordfighter.
Het is een leuk, intuïtief systeem. Het wordt geholpen door de optie om op het touchpad in het scherm met gevechtsinstellingen te drukken om automatisch de beste uitrusting die je hebt uit te rusten. Dat is trouwens iets wat je nodig hebt, want Stranger of Paradise gooit loot naar je toe. Gear drops zien er vet uit. Het zou niet zo erg zijn, maar negen van de tien drops zijn items die je niet gaat gebruiken. Toch maakt de aantrekkingskracht van die één-op-tien het allemaal de moeite waard.
Gevechten zijn in real time. Het is zeker snel en vloeiend, maar de afhankelijkheid van blokkeren, pareren en ontwijken wordt belemmerd door het feit dat bepaalde vijanden dwars door je combo’s heen kunnen slaan. Het idee is om vijanden te hameren totdat je ze breekt, waarna een enkele druk op de knop ze zal vernietigen en je magische krachtmeter zal aanvullen. Het is echter niet altijd gemakkelijk te volgen en het wordt niet geholpen door de ronduit waanzinnige hoeveelheid aanvallen die je volledig verblinden.
Vooral bazen hebben de neiging om het scherm te vullen met licht en kleur en particle effects, die het bijna onmogelijk maken om een aanval op tijd te zien aankomen om deze te ontwijken. Het is waanzinnig, vooral gezien de geschiedenis van Team Ninja met actiegames.
De multiplayer werkt ook uitstekend. Je nodigt een vriend uit om met je te spelen. Ze nemen de gids van een van je metgezellen op zich, maar alleen op cosmetisch niveau. Daaronder hebben ze de uitrusting en jobs van hun meest recente save. Alle voortgang van het verhaal, buit en verdiende XP worden overgedragen naar hun personage als je klaar bent. Het zorgt ervoor dat co-op lonend en eerlijk aanvoelt, en het feit dat ik geen vertraging of verbindingsproblemen had, was veelbelovend.
Grafisch loopt het soepel op PS5, met weinig vertraging, zelfs als het hectisch is. Maar dan is het ook niet bijzonder visueel intensief. Omgevingen zijn redelijk levenloos, en wat modderige textuur schuilt onder het versleten laken van omgevingsglans. Alles glimt alsof het is ingesmeerd met babyolie en het heeft als resultaat dat alles er een beetje plat uitziet, vooral de buitenruimtes.
Maar het heeft meer hart dan de meeste mensen zullen verwachten. Het is niet alleen een Souls-kloon in de huid van Final Fantasy; het is een goed gemaakte actie-RPG die slechts af en toe buiten de gebaande paden struikelt. Het Job-systeem biedt diepgang als je dat wilt, terwijl de combat genoeg uitdaging biedt voor die-hard spelers en genoeg opties om diegenen tevreden te stellen die hun games wat minder bloederig vinden. Stranger of Paradise is de moeite waard om op te pikken als je een fan bent van Nioh of Final Fantasy, maar het is geen echte kopie van een van beide. Het is een unieke game die veelbelovend is.
