MistFly Games belooft “interstellaire actie” met zijn arcade ruimteshooter Subdivision Infinity DX. In deze recensie lees je of de ontwikkelaar erin slaagt om het succes van de klassieke 2D shoot-em-ups na te leven.
De eenvoudige ruimte-shootouts van Subdivision Infinity DX zien er mooi uit. Op basis van de Unreal-engine weet Mistfly Games prachtig kleurrijke, met licht overgoten stersystemen op het scherm te toveren, waardoor flitslasers en laaiende explosies samentrekken. Maar meer dan het glanzende oppervlak slaagt de onafhankelijke studio uit Moskou in de meeste gevallen. In vijf gebieden, elk met vijf korte verhaalmissies en twee optionele verkenningsmissies, sta je voor een mysterieuze dreiging en schiet je vijandelijke jagers en kapitaalschepen in rijen.
Het visuele ontwerp in Subdivision Infinity DX is heel mooi om naar te kijken en heeft heel veel details in zich. Elke locatie heeft verschillende verlichting en lay-outs, met dingen zoals ruimtestations en asteroïde velden om te verkennen, of knipperende mijnen om te ontwijken. Vijandelijke ontwerpen zijn redelijk gereglementeerd, dus je weet waar je mee te maken hebt terwijl een schip je tegemoet komt, terwijl wapenvuur het scherm heel goed verlicht. Het is nogal iets om een cruiser te naderen en het gewoon op een redelijke afstand naar je te zien schieten. Wanneer het wordt geraakt door een EMP, vervormt het beeld en wordt het even geblokkeerd voordat de dingen stabiliseren. De muziek past ook goed bij het thema met veel elektronica-inspiratie om de actie op gang te krijgen.
Meestal zijn de missies beperkt tot de eenvoudige vernietiging van alle vijanden, maar soms worden ook bepaalde doelen vernietigd, gegevens gescand of doelen beschermd – voordat alle tegenstanders uit de ruimte moeten worden geblazen. Er zijn ook te korte en eendimensionale baasgevechten, die echter ook nauwelijks een uitdaging vormen. In het beste geval is dit een solide genre-standaard en wordt het snel een vervelende vaardigheidsoefening wanneer mijnenvelden worden opgeruimd, wanneer minuscule mijnen handmatig moeten worden gericht met de duidelijk te nerveuze targeting van de ruimteschepen.
Het verhaal, dat alleen in de hangar wordt verteld over de ingesloten tekstvakken en stilstaande beelden, kan met hun kleine “mysterieuze dreiging” en oninteressante acteurs niet hoog scoren. Van de militaire opwinding van een Freespace is er hier sowieso lichtjaren afstand, maar ten minste één spraakoutput had misschien iets meer belangstelling kunnen wekken voor de facties van de interstellaire confrontatie. In het beste geval is de Subdivision Infinity DX ook solide in de strijd zelf: er zijn maximaal twee hoofdwapens en een tweede wapen dat op een tiental ontgrendelbare schepen kan worden gemonteerd. Met middelen en componenten kunnen de wapens in verschillende fasen worden opgewaardeerd voordat ze de strijd aangaan. Je kunt dan vliegen en schieten in de verhaalsectoren, niet meer dan dat.
De free roam missies doen ook weinig om vijanden in hun meer open gebieden te helpen bestrijden, asteroïden mijnen met mijnlasers en mijn blauwdrukken te verzamelen die verborgen zijn in asteroïden. Hoewel je hier onderweg bent zonder de simpele taken van het verhaal, maar je hebt ook alles snel gezien. Vooral de grindlastige bronnen die ei verzamelen worden een hele klus, omdat je voor het volgende schip gedeeltelijk een hele hoop ijzer nodig hebt.
