Tales of Arise is het hoogtepunt van Tales of-franchise.
Onze reis vindt plaats op de planeet Dahna, wiens inwoners, bekend als Dahnans, al meer dan drie eeuwen onderdrukt worden door de technologisch geavanceerde Renans. De wereld is opgedeeld in vijf rijken, elk geleid door een wrede Heer, die toezicht houdt op de slavernij van de Dahnans voor hun eigen doeleinden. Calaglia is een van die rijken en is waar onze eerste hoofdrolspeler zich bevindt. Hij wordt Iron Mask genoemd vanwege het specifieke hoofddeksel dat aan hem is bevestigd. Hij lijdt aan de JRPG-traditie van geheugenverlies, waardoor hij blind wordt voor wat er in zijn jeugd is gebeurd. Al snel kruisen zijn paden met Shionne, een pittige, botte Renan die erop uit is om de huidige orde van zaken te verstoren. Iron Mask, de gebruikelijke optimistische held, gaat met haar mee op een zoektocht om de onderdrukkende Renan-heerschappij omver te werpen.
Wat het verhaal betreft, bevat de Tales-serie vaak wel behoorlijk moeilijke onderwerpen. Onderdrukking, vernedering, meedogenloosheid, barbaarsheid, haat en minachting voor het leven van hen die als minderwaardig worden beschouwd. Er zijn ongetwijfeld soortgelijke stijlfiguren in het spel, maar geleverd met de gebruikelijke dosis respect voor het onderwerp, zodat de moeilijke berichten goed landen. En er is ook genoeg variatie om te ontdekken terwijl het verhaal zich doorheen weeft. Ja, er zijn in wezen vijf rijken om te redden, maar de verhaallijnen die je naar dat einde toe werken zijn allemaal verschillend, met veel wendingen onderweg.
De personages zijn altijd cruciaal voor het succes van een Tales-titel, en die in Tales of Arise voelen als een verademing. Ja, Iron Mask, wiens echte naam al vroeg wordt onthuld, is je traditionele, moedige, optimistische, leidende zwaardvechter. En er is een mage, en een personage dat graag dingen uithaalt en later vragen stelt. Maar Shionne is je belangrijkste healer, die tegelijkertijd een pistool hanteert en meer dan capabel is in de aanval, wat een verfrissende verrassing is. Er zijn hier geen hamers, bijlen of bogen te zien, sterker nog, de andere personages hebben een groot schild en een grote stok, waardoor dingen van het gebruikelijke gevechtsfeest door elkaar worden gehaald.
Hun interacties zijn ook erg interessant. Je groep, die toeneemt tot zes naarmate het verhaal vordert, heeft vaak overal breuklijnen. Shionne’s botte blik irriteert iedereen vaak en staat in schril contrast met de niet aflatende positiviteit die je normaal ziet. Andere personages hebben een hekel aan elkaar in delen vanwege verschillende overtuigingen of recente verhaalbeats en het helpt dingen interessant te houden. Skits zijn terug en zijn er in overvloed, en bieden aan om het verhaal te versterken.
Het is echter het gevecht waar een Tales-game echt wint of verliest. Er is zoveel van tijdens de lange reis dat het de hele reis moet entertainen om echt te landen. Gelukkig heeft Tales of Arise de beste gevechten die de serie ooit heeft gehad, met speciale aandacht voor de nuance en ontwikkeling ervan, zodat het vanaf het begin tot het einde van het verhaal fris en uiteindelijk bevredigend blijft. Zo erg zelfs dat je tegen elke mogelijke vijand wilt vechten.
Je begint als Iron Mask en beheerst een paar basis Artes en traditionele vegen van het zwaard, en je leert combo’s te bouwen met zowel grond- als luchtaanvallen. Maar net op het moment dat je je op je gemak voelt, voordat je ook maar het minste spoor van stagnatie bespeurt, introduceert Tales of Arise meer variatie. Je kunt ervoor kiezen om een van je party’s te besturen, elk met hun eigen speelstijlen, mocht je het willen mixen. Je kunt je Artes beheren terwijl je er meer ontgrendelt om nieuwe bewegingen uit te proberen en je voorkeur te vinden. Titels voor elk personage kunnen worden ontgrendeld, waardoor je meer Artes en zegeningen kunt kopen om je ervaring verder aan te passen.
Maar naast dit alles realiseer je je dat de opname van de zes personages en hun integratie in de strijd nog dieper gaat. Ondanks dat je maar één personage bestuurt, kun je, nadat hun overeenkomstige meter vol is, een teamgenoot oproepen om je vijand aan te vallen voor extra schade en om je combo toe te voegen. Maar het is meer dan dat. De aanval van elk personage heeft een extra doel. Shionne’s werkt bijvoorbeeld goed bij vliegende vijanden en zet ze aan de grond, zodat je even over ze kunt jammeren. Rinwell, de mage, kan de betovering van een vijand stoppen en deze van hen stelen om tegen hen te gebruiken. Andere personages kunnen het opladen van vijanden verstoren of degenen die je aanvallen blijven ontwijken.
Hoewel het doden van vijanden en het ontwijken van aanvallen kan werken, is er hier een strategie die je in je voordeel kunt gebruiken. En er is altijd een vloeiende oplossing voor wat de game je ook brengt. Gevechten zijn zo de moeite waard als je slim de overhand krijgt of een van de verschillende bevredigende superbewegingen ontketent die je kunt ontgrendelen. Elke grunt-ontmoeting wordt een kans om te pronken, die meters te vullen en een geweldige zet of tegenaanval uit te voeren. Gezien de tools die je tot je beschikking hebt, kunnen de gevechten vrij eenvoudig zijn, hoewel de vijandelijke niveaus goed in balans zijn met je voortgang. Boss-gevechten daarentegen voelen als een echte uitdaging, waarbij je moet maximaliseren wat je hebt geleerd. Hun grote gezondheidsrepen kunnen soms aanvoelen als een uitputtingsslag, maar zelfs deze zijn normaal gesproken redelijk als je je concentreert op het gebruik van je arsenaal in je voordeel.
Zoals je zou verwachten van een Tales-titel, zijn er ook tal van andere extra stukjes aan het spel om je tanden in te zetten. Je kunt proberen te vissen, een ranch te beheren; je kunt verschillende recepten leren en koken, maar ook je eigen accessoires maken en verfijnen voor verschillende liefhebbers. Dit alles naast de rijkdom aan optionele side-quests die je tijdens je reis ter beschikking staan. En dan hebben we het nog niet eens over de optionele verzamelobjecten waar je ook in de wereld op kunt jagen. Er is zoveel om in vast te zitten bovenop een vlezig kernverhaal, dat de uren voorbij vliegen en je het niet merkt of ze terug wilt.
Over tijd gesproken, Tales of Arise heeft er veel respect voor. Een fast-travel-monteur wordt vrij vroeg geïntroduceerd, kan overal worden gebruikt en er zijn voldoende plekken om naar te teleporteren. De kaart is gedetailleerd en handig en markeert waar beschikbare side-quests zich bevinden, zodat je er niet doelloos naar hoeft te jagen. Je kunt ook op elk moment opslaan, wat een leuke bijkomstigheid is als je tegenover een baas of een hoge vijand staat, of als je plotseling beseft dat de tijd is gevlogen en het plotseling vier uur ’s nachts is en je echt naar bed moet gaan.
Met het gegrom van de next-gen erachter, is Tales of Arise ook in staat om eindelijk een werkelijk glorieuze wereld te laten zien terwijl je de rijken van Dahna verkent. Vurige vulkanische kloven gloeien te midden van de dorre skyline van Calaglia. Andere rijken onthullen ijskoud, met sneeuw bedekt terrein of weelderig groen vol leven tegen de achtergrond van adembenemende rotswanden. En op PS5 zien ze er levendig uit met een detailniveau waar eerdere Tales-games alleen maar van konden dromen. De personagemodellen hebben, ondanks het behoud van die traditionele anime-achtige stijl, een niveau van glans waardoor ze er perfect in passen.
De voice-acting is geweldig en levert lijnen met een geloofwaardigheid die bijna onopgemerkt blijft terwijl je in het verhaal wordt verdiept. Pas als je een stap achteruit doet en je realiseert dat je getuige bent geweest van een hele caleidoscoop van emoties en ze allemaal zijn geland, applaudisseer je voor wat er wordt aangeboden. Het is dan een kleine schande als sommige gesprekken niet ingesproken zijn, omdat je het gevoel hebt dat je echte onderdompeling mist. De soundtrack blijft trouw aan zijn JRPG-roots, maar biedt een perfecte begeleiding bij wat er op het scherm te zien is. Niet in de laatste plaats het opzwepende gevechtsthema dat perfect je verlangen om te pronken en te perfectioneren je monster-dodende kunst inkapselt.
Wat Tales of Arise weet te bereiken, is dat glorieuze hoogtepunt: een intrede in de franchise die respect heeft voor zijn roots en waar fans van houden, maar ook omarmt wat een kwaliteit en plezierige ervaring maakt in de hedendaagse gamewereld. Het herontdekt wat een Tales-game kan zijn en produceert een samenhangend geheel dat oude fans zal bevallen en de aandacht zal trekken van degenen die zich nog in de serie moeten wagen. En dat moeten ze doen, want Tales of Arise is een van de beste JRPG’s in jaren. Het ziet er prachtig uit en klinkt fantastisch en het zou wel eens de beste Tales-game ooit kunnen zijn.
