The Dark Pictures: House of Ashes is het beste deel in de serie tot nu toe, boordevol aangrijpende verhalen, meeslepende personages en solide uitvoeringen.
Vanaf het begin heb je het gevoel dat het anders is in House of Ashes. Als het derde uitje in The Dark Pictures Anthology van Supermassive Games, is er altijd de zorg van herhaling, dat de games in de serie kunnen vervagen en samensmelten tot één. Maar House of Ashes onderscheidt zich van meet af aan met een aantal gedurfde beslissingen waardoor dit aanvoelt als een bijna uniek deel in een franchise die op dit moment redelijk bekend is. Het resultaat is een game waar fans van Man of Medan en Little Hope zich meteen thuis zullen voelen, maar die ook nieuwkomers kan verleiden.
Het verhaal speelt zich af in het begin van de 21e eeuw, aan het einde van de oorlog in Irak. Een nieuwe Amerikaanse technologie heeft de aanwezigheid van een ondergrondse chemische wapenfaciliteit in de Iraakse bergen ontdekt, en daarom wordt een team mariniers gestuurd om het te onderzoeken. Eenmaal ter plaatse levert de zoektocht echter weinig waarde op, voordat de ploeg in een hinderlaag wordt gelokt door de lokale Iraakse Republikeinse Garde. Er ontstaat een vuurgevecht dat de grond verstoort en gaten creëert waar onze vijf hoofdrolspelers (en meer) in vallen. Nu bevinden ze zich ondergronds, in een soort tempelstructuur, zonder mogelijkheid om weer omhoog te komen. En om het nog erger te maken, zullen ze al snel beseffen dat ze niet alleen zijn daar beneden.
Op het eerste gezicht klinkt het misschien als traditioneel The Dark Pictures-tarief, maar bij nadere inspectie blijkt een ander perspectief. De hoofdrolspelers zijn bijvoorbeeld niet je gebruikelijke zwakke, naïeve, gemakkelijk te schrikken stelletje individuen. Nee, deze keer bestaat je gezelschap uit vijf door de strijd geharde soldaten, gebruikt om te vechten, bevelslijnen, tactisch denken en de algemene onuitsprekelijke gruwelen van oorlog. En ondanks hun hachelijke situatie zijn ze nog steeds beter uitgerust dan de meesten om met hun situatie om te gaan, met geweren en messen, maar ook met zaklampen, touw, radio’s en fakkels.
Hun kwetsbaarheid komt voort uit een aantal nieuwe richtingen voor de serie. De eerste is de aandacht voor hun achtergrondverhalen, hun motivaties en eerdere interacties. Hoewel Supermassive Games eerder de persoonlijkheid van een personage heeft uiteengezet, komt dit vaak neer op verschillende bijvoeglijke naamwoorden die hen onderscheiden van de anderen in de groep. In House of Ashes wordt echter aandacht en aandacht besteed aan wat er is gebeurd voor de gebeurtenissen van het hier en nu, en misschien nog belangrijker, wat er daarna gebeurt. Ik merkte dat ik streefde naar het voortbestaan van verschillende personages, niet alleen omdat dat echt het doel van het spel is, maar ook omdat ik een glimp van hun leven had opgevangen vóór deze tragedie, en ik wilde ze ermee herenigd zien. Het is een simpele keuze, maar wel een effectieve.
Maar misschien is de grootste ‘game-changer’ in House of Ashes waar de groep tegenaan loopt onder de bergen van Irak. Of nog belangrijker hoe ze worden getoond, en het tempo waarmee ze worden onthuld. Eerdere games in de serie hebben gekozen voor een meer geheime benadering van hun grote plot-apparaten. Kiezen om in de loop van de tijd mysterie op te bouwen. In House of Ashes wordt de vijand echter onthuld in de proloog, en dan weer binnen enkele minuten nadat personages zich ondergronds bevinden. In plaats van alleen te laten zien wat de vijand is, ervaar je uit de eerste hand wat het kan doen.
Het maakt House of Ashes daardoor intenser, maar door adrenaline in plaats van de griezelige onbekende of jump scares. En hoewel er een paar schokken zijn in House of Ashes, is het vaker wel dan niet een thriller met een hoog octaangehalte die je hart sneller doet kloppen terwijl je vecht tegen deze nieuwe vijand. Deze snelle actie past perfect bij de op soldaten gerichte cast, want alles is op de limiet. Maar het zorgt er ook voor dat de verdeeldheidwekkende quick time events zich veel meer thuis voelt, omdat de adrenaline van de actie op het scherm door je heen stroomt terwijl je probeert de juiste combinaties in te voeren om vooruitgang te boeken. Voor degenen die ze echter nog steeds bespotten, biedt House of Ashes talloze opties om niet alleen de timers uit te schakelen, zoals in eerdere games, maar biedt het ook drie moeilijkheidsgraden voor diegenen die op zoek zijn naar een meer informele ervaring of diegenen die een uitdaging willen..
Het vertakkende verhaal van House of Ashes is interessant. Er zijn genoeg keuzes om te maken, maar zoals de meeste verhalen van Supermassive Games, is er een vereiste dat bepaalde personages de laatste fasen bereiken om ervoor te zorgen dat het verhaal wordt verteld. Dit was zelfs het geval in het veelgeprezen Untill Dawn, waar op het einde op zijn minst een paar personages in de buurt waren voor de uiteindelijke climax. Hetzelfde geldt hier, en als zodanig is het onwaarschijnlijk dat je veel karakters vroeg verliest, maar aan de andere kant kun je ook vrij vroeg een sleutelpersonage verliezen.
Er zijn ook tal van unieke scènes en zelfs belangrijke plotpunten die je misschien mist bij bepaalde beslissingen. Verwacht geen volslagen unieke hoofdstukken, maar er kunnen zeker enkele wendingen worden ontdekt of volledig worden gemist tegen het einde van het spel, afhankelijk van je keuzes en wie er nog in je gezelschap is. Er zijn ook meerdere manieren waarop personages kunnen sterven, en, interessant genoeg, zonder iets te bederven, meerdere manieren waarop één personage de beproeving daadwerkelijk kan overleven. Het beloont zeker meerdere playthroughs, omdat de vertakkingen behoorlijk groot kunnen zijn, zelfs als de hoofdbeats vergelijkbaar blijven.
House of Ashes brengt zijn verhaal goed door door voortdurend de inzet te verhogen. Ik was bang dat het, met zijn donkere groezelige, stenen constructies, een slepend avontuur zou worden, afgewisseld met enkele tussenfilmpjes en quick time events. Maar dat bleek niet het geval te zijn, waarbij de locaties verrassender (en een beetje verontrustender) werden naarmate het spel vorderde, en de dreiging van de vijand die zich gevaarlijker voelde naarmate de uren verstreken. In veel opzichten voelde House of Ashes niet als een verhaal verteld door de nu beruchte curator van de Anthology, maar gemakkelijk iets dat naar het filmscherm kon worden overgebracht. Het heeft een hoog octaangehalte, aanmatigende, meedogenloze vijanden en een verhaallijn met meer dan een vleugje Hollywood.
Het betekent wel dat degenen die op zoek zijn naar een meer traditionele horrorervaring een beetje teleurgesteld kunnen zijn. Vooral vergeleken met de meer griezelige Little Hope of zenuwslopende Man van Medan. House of Ashes heeft zich laten inspireren door films als Predator of Aliens en dat is duidelijk in de richting. Het werkt zeker goed, alleen moeten fans zich ervan bewust zijn dat het tonaal anders aanvoelt dan voorheen.
Het meest verrassende aan House of Ashes is dat het niet gericht is op proberen te verrassen. Het is nog steeds mysterieus en schokkend, maar het presenteert onbeschaamd zijn situatie van tevoren en laat ons vervolgens steeds verder naar binnen navigeren. Door af te zien van pogingen om verwachtingen te ondermijnen – zoals eerdere titels in de serie – bevrijdt het zichzelf van een aantal verhalende boeien en concentreert het zich in plaats daarvan op de algehele ervaring. Het resultaat is een heel ander spel, met een hoger tempo, met meer adrenaline die gaat pompen als je die quick time events krijgt of de moeilijke beslissingen neemt. Deze nieuwe richting zal niet voor iedereen geschikt zijn, en hoewel sommige verhalende vertakkingen ongelooflijk interessant zijn, kan het ontbreken van totaal verschillende eindes sommige mensen teleurstellen.
