De remake van The Last of Us is vanaf de grond af opgebouwd voor de volgende generatie.
Ik heb The Last of Us meer dan wat dan ook gespeeld sinds mijn jongere jaren, en daar is een reden voor. Van het origineel dat in 2013 werd uitgebracht tot de PlayStation 4-remaster die een jaar later arriveerde, het epische verhaal van Joel en Ellie is zo diep in mijn hoofd geworteld dat ik het heel goed ken. Nogmaals, nu op de nieuwste generatie PlayStation, heeft Naughty Dog het van de grond af opnieuw gemaakt met behulp van de nieuwste technologie, en om het speciaal te noemen, zou een understatement zijn. The Last of Us: Part 1 is de beste manier om te zien hoe fenomenaal de game werkelijk is.
Je zou kunnen denken dat The Last of Us: Part 1 een simpele cash grab is, maar als je ziet hoe indrukwekkend het is, wordt het duidelijk waarom Neil Druckmann en zijn bedrijf de beslissing hebben genomen om het vanaf de grond opnieuw te maken. Het vervolg uit 2020 won niet voor niets meerdere GOTY-awards. Naughty Dog heeft veel van de technologie ervan gebruikt om het origineel te maken tot wat het is in deze remake om dingen te doen die nooit hadden kunnen worden gedaan, en het voelt als een gloednieuw spel. Van de ongelooflijke visuals tot de overvloed aan toegankelijkheidsfuncties, oudere fans en nieuwe zullen er veel plezier mee hebben.
Het leveldesign is, op een paar kleine aanpassingen na, identiek. Sommige interieurs zijn opnieuw ontworpen en verzamelobjecten verplaatst om meer logica toe te voegen aan de wereldopbouw, maar over het algemeen is dit een niet te onderscheiden avontuur – zelfs tot aan de plaatsing van vijanden en de aantallen in hun gelederen.
Dit betekent echter niet dat Naughty Dog liegt. De gameplay is enorm superieur aan de originele release, met veel van de motion-matching-technologie die is geïntroduceerd in The Last of Us: Part 2 hier geïntegreerd. Het betekent dat er over het algemeen meer vrijheid is, aangezien hoofdrolspeler Joel naadloos zal overschakelen tussen animaties in plaats van te stoppen en te starten zoals hij deed in het origineel: een fles gooien, naar voren sprinten voor een melee-aanval en dan een schot maken ziet er nu perfect uit .
Hartverscheurende momenten komen overal in The Last of Us: Part 1 voor en elke keer troffen ze anders dan ooit tevoren. Meer gedetailleerde gezichtsanimaties maken alles echter en pijnlijker om naar te kijken. Naughty Dog is altijd met sprongen vooruit gegaan boven andere ontwikkelaars als het gaat om het overbrengen van emoties via de gezichten van personages, maar ze zijn verder gegaan door ze er nu bijna levensecht uit te laten zien. De beelden zijn ook ongelooflijk in de omgevingen. Hoe grimmig en gebroken de wereld om hen heen ook is, het is even adembenemend hoe het kleinste detail tot leven wordt gebracht.
Ik merkte deze grafische veranderingen consequent op gedurende de ongeveer twaalf uur dat ik er doorheen speelde. De manier waarop plassen water onder mijn voeten golfden of bladeren aan de bomen bewogen in de wind. Hoe het licht door de gebouwen scheen en door de ramen weerkaatste, of hoe auto’s onder het gewicht van mijn voeten bewogen nadat ze erop waren gesprongen. Dan zijn er de gruwelijke details die ik opmerkte, zoals wanneer ik het hoofd van een soldaat afblaas met een jachtgeweer en zien hoe stukjes hersenen en schedel aan een muur plakten, langzaam naar beneden rollend als dat plakkerige speelgoed in de vorm van mannen die door een raam naar beneden bewegen. The Last of Us: Part 1 maakte consequent indruk op me door hoe goed het eruit ziet.
De AI van vijanden is ook enorm verbeterd, en zelfs het opnieuw spelen van dezelfde secties na de dood levert verschillende ontmoetingen en pogingen op om een gebied te ontruimen. In een bepaald gebied voordat ik Sam en zijn broer ontmoette, moest ik me een weg banen door een hotel, en vijanden bewogen door de kamers, probeerden me te flankeren en met elkaar te communiceren in een poging me uit te schakelen. Deze momenten zijn meer organisch en verfrissend om te ervaren, vooral omdat je tijdens het spel in meerdere vuurgevechten terechtkomt. Zelfs het luisteren naar waar ze zijn, of hun bewegingen benadrukten hoe ook de audio was verbeterd.
Het is zelfs nog angstaanjagender wanneer een pakket geïnfecteerde vijanden onverwachts op je af komt rennen, of het geluid van een verre clicker bijna kan worden gelokaliseerd in een nabijgelegen kamer. Geluiden zijn helderder en houden u beter scherp. De helderheid van niet alleen vijandelijke geluiden, maar ook van algemene omgevingsgeluiden zorgt ervoor dat de wereld om je heen levendiger aanvoelt. Op de angstaanjagende momenten of tijdens rustigere scènes is het geluid meesterlijk verbeterd.
De technologie op de PlayStation 5 is in elk facet van The Last of Us: Part 1 gebruikt. Haptische feedback is continu aanwezig, door alle verschillende wapens en hoe ze voelen als ze de trekker overhalen, de spanning die gevoeld wordt bij het gebruik van een med-kit, explosies van een spijkerbom, het gerommel van een rivier die tegen rotsen botst bij de waterkrachtcentrale waar je Tommy tegen het lijf loopt. Het is nog een andere manier waarop Naughty Dog de kracht van de PlayStation 5 heeft aangewend om de remake authentieker en meeslepender te laten aanvoelen, wat bewijst dat dit niet zomaar geldklopperij is.
The Last of Us: Part 2 bevatte talloze toegankelijkheidsfuncties, en er zijn er nog meer in The Last of Us: Part 1. Persoonlijk heb ik er niet zoveel gebruikt, maar er zijn insluitsels voor allerlei soorten handicaps en behoeften, van audiodescriptie tot visueel spelers met een handicap kunnen dialogen spelen via de controller, vergezeld van haptische feedback voor degenen die gehoorondersteuning nodig hebben. Naughty Dog wil dat iedereen dit meesterwerk ervaart, en het is een echte eer dat er zoveel tijd en moeite is gestoken in het bieden van een breed scala aan opties voor alle soorten spelers.
The Last of Us: Part 1 is zoveel meer dan weer een heruitgave. Het is een remake op de meest geweldige manier, die alles brengt wat het origineel speciaal maakte en elk aspect ervan verbetert. Left Behind, de DLC die Ellie’s relatie met Riley onder onze aandacht bracht, is ook opgenomen, en het is net zo indrukwekkend. Visueel is het hele pakket ongelooflijk, naast de beste titels op PlayStation 5. Verschillende audioverbeteringen en technologische verbeteringen zorgden ervoor dat ik opnieuw verliefd werd op het spel, en ik kon het niet helpen constant onder de indruk te zijn. De beste game op PlayStation 3 die de beste game op PlayStation 4 werd, is nu misschien wel de beste game op PlayStation 5.
