The Legend of Heroes: Trails into Reverie is een epiloog van Trails of Cold Steel-serie met boeiende gameplay en is uitdagend voor nieuwkomers.
The Legend of Heroes: Trails into Reverie biedt spelers een meeslepende epiloog van de geliefde Trails of Cold Steel-serie, waarin elk personage een laatste eerbetoon krijgt terwijl een nieuwe dreiging het continent Zemuria in de schaduw stelt. Laat ik meteen duidelijk zijn: als je de vier Cold Steel-games en de twee Crossbell-titels (Trails from Zero en Trails to Azure) niet hebt gespeeld, kan Reverie behoorlijk ontoegankelijk zijn.
Toch is de diep verbonden wereld van de Trails-franchise juist haar grootste troef, en voor de spelers die zich hebben ondergedompeld in de avonturen van Lloyd Bannings en Rean Schwarzer, is Reverie een glorieuze viering van dit rijke universum.
Een opvallend kenmerk van deze titel is de vertelling van het verhaal via drie verschillende ‘routes’, elk gericht op een specifiek personage of groep. De eerste twee routes volgen de eerder genoemde hoofdpersonen, terwijl ze opnieuw worden weggerukt uit hun nu relatief normale leven en opnieuw belast zijn met het verslaan van de slechteriken. Op sommige manieren voelen zowel Lloyd’s als Rean’s routes als herhaling van concepten en verhaalwendingen die al in eerdere games zijn behandeld – maar er is net genoeg energie en actie in hun verhalen om gewoon te zien hoe iedereen weer samenwerkt, wat zorgt voor een vermakelijke reis.
De derde route steelt echter echt de show. Het volgt verschillende nieuwe personages die de basis vormen van het algehele plot, maar wat deze groep zo intrigerend maakt, is dat het geen typische helden zijn. Ze worden geleid door de gemaskerde en mysterieuze C, wiens doelen lijken te botsen met de goede daden van de grotere cast. C krijgt hulp van Nadia en Swin – twee tienermoordenaars op de vlucht – en hier zijn enkele geweldige karakterdynamieken in het spel, aangezien het jonge duo langzaam het vertrouwen in hun gezichtsloze leider wint.
Hoewel het algehele plot van Reverie een beetje aanvoelt als een spin-off film van een 1000-afleveringen anime, zijn het juist de op personages gerichte momenten die alles bij elkaar houden. Het spel geniet ervan om geliefde personages opnieuw te introduceren, en dit feit wordt overduidelijk tijdens de talloze actievolle, volledig geanimeerde cutscenes. Er is geen twijfel dat ontwikkelaar Falcom echt heeft uitgepakt met zijn aanpak van cinematografisch vertellen – Reverie is een teken van wat er gaat komen in het nieuwe Kuro no Kiseki-verhaal.
Sprekend over Kuro, fungeert Reverie ook als een soort brug naar de nieuwste Trails-titels (momenteel alleen beschikbaar in Japan en Azië). Zonder iets te verklappen, plaatst het tweede deel van het verhaal de schijnwerpers op de bredere gevolgen van de huidige gebeurtenissen, met Calvard – een natie die regelmatig wordt genoemd in de franchise – als een belangrijk gespreksonderwerp. Het voelt bijna als een ondeugende introductie tot Calvard als een locatie, en het is weer een voorbeeld van hoe de Trails-games zich meesterlijk met elkaar verweven om het grotere geheel te vormen.
Wat de gameplay betreft, blinkt Reverie echt uit. Hoewel het ontwerp van de kerker en grotendeels fantastische gevechtsmechanica niet veel verschilt van wat je vindt in Cold Steel 4, is er een onverwachte vreugde in het hebben van toegang tot zoveel speelbare personages. In het begin misschien overweldigend, maar de mogelijkheid om te experimenteren met zo’n enorme reeks partijleden is een droom die uitkomt voor een strateeg. Bovendien verwent Reverie je – in tegenstelling tot eerdere spellen – vanaf het begin met krachtige accessoires en quartz die de statistieken verhogen, waardoor er een gevoel van tactische vrijheid ontstaat die elders in de franchise ongeëvenaard is.
Niet iedereen zal genieten van het proces van het micromanagen van meer dan 50 helden (en antihelden), maar je kunt altijd een handvol van je favoriete vechters uitrusten en bij hen blijven, terwijl je ook gebruik kunt maken van het handige partijmenu van het spel om automatisch aanbevolen uitrustingen aan leden toe te wijzen. Het is allemaal behoorlijk toegankelijk gemaakt, wat indrukwekkend is als je rekening houdt met de omvang van de roster van Reverie.
Als je net als wij bent, zul je absoluut genieten van het transformeren van personages in bijna gebroken monsters – en dit is waarom we hopeloos verslaafd raakten aan het verkennen van de True Reverie Corridor. Een enorme, gedeeltelijk willekeurige en eindeloos herhaalbare kerker die waardevolle beloningen oplevert, is de True Reverie Corridor een briljant tijdsverdrijf waarin het Trails-gevechtssysteem ten volle kan worden benut.
De Corridor heeft ook een hub-gebied waar je met personages kunt praten, je droomteam kunt organiseren – iedereen is uiteindelijk speelbaar in de Corridor, ongeacht hun verhaalroute – en zelfs een reeks minigames kunt spelen wanneer je maar wilt (inclusief de uitgebreide Pom Pom Party en Vantage Masters). Hoewel je op bepaalde punten in het verhaal met de Corridor moet vechten, is het voornamelijk een optionele excursie, die uitstekende kerkerverkenning biedt als de verleiding toeslaat.
Ondanks dat het een van de kortste Trails-titels is qua lengte van het hoofdverhaal – het kostte ons ongeveer 40 uur – voegt de True Reverie Corridor veel gewicht toe aan het totale pakket, met urenlang bevredigende turn-based gevechten en heerlijk ontspannen optionele activiteiten
