The Legend of Zelda: Tears of the Kingdom is een van de meest unieke en creatieve games die ik ooit heb gespeeld.
The Legend of Zelda: Tears of the Kingdom vecht tegen onmogelijke verwachtingen. The Legend of Zelda: Breath of the Wild vertegenwoordigde een radicale en succesvolle heruitvinding van The Legend of Zelda – een serie die door velen wordt beschouwd als het toppunt van gamedesign. Ondanks de vele wijzigingen in de formule van Zelda, was Breath of the Wild een enorm succes en zijn nalatenschap wordt met de tijd alleen maar sterker.
Breath of the Wild een direct vervolg geven (een zeldzaamheid in de Zelda-canon) is een gevaarlijk vooruitzicht. De resulterende game mist de weliswaar moeilijk te recreëren, onmiskenbare impact en nieuwheid van de vorige game. In plaats daarvan geeft het spelers de kans om de wereld opnieuw te bezoeken door een geheel nieuwe lens met nieuwe mogelijkheden voor een briljant avontuur, waardoor spelers een duizelingwekkende hoeveelheid keuzevrijheid krijgen in hoe ze bijna elke gameplay-instantie benaderen.
Tears of the Kingdom speelt zich meestal op de grond af in Breath of the Wild’s Hyrule, maar het voelt niet als een loopvlakvernieuwing. Nieuwe verplaatsingsopties die de manier waarop je de wereld verkent veranderen, combineren met het verstrijken van de tijd om deze Hyrule anders te maken, zoals een bezoek aan de stad waarin je bent opgegroeid na vele jaren weg te zijn geweest. Je hebt een goed idee van waar de dingen zijn, maar ze zijn anders en opwindend om te ontdekken als je er bent. Die balans tussen nieuw en vertrouwd op de grond is goed uitgevoerd, en de eilanden in de lucht creëren geheel nieuwe, substantiële gebieden om te verkennen. Uitzoeken hoe je van eiland naar eiland in de lucht springt, is altijd spannend, en het verkennen van de grotten van Hyrule is donker en intimiderend, waardoor krachtige verkenningsopties ontstaan die bij je stemming passen.
Link’s nieuwe vaardigheden zijn de hoofdtrekking van Tears of the Kingdom. Fuse, waarmee je wapens, schilden, items en meer kunt combineren, beloont experimenten en maakt op indrukwekkende wijze elk afzonderlijk item in het spel – elke steen die op de grond ligt, elke plant die je oppakt, elk schild met Zonai-technologie – van enige waarde . Het maakt het verzamelen nog leuker omdat je jezelf domme vragen kunt stellen, zoals: “Wat als ik een eikel aan een staf met bladen zou bevestigen?” en tot antwoorden komen.
Degradatie van items levert iets op, wat een systeem is dat ik op prijs stel omdat alles wat ik oppak, iets wordt dat ik echt gebruik. Verbeteringen in de levenskwaliteit maken het beheer van je verschillende tools ook veel gemakkelijker, en Fuse betekent dat je meer wapens kunt verzamelen en combineren als je gewoon een hekel hebt aan het idee om dingen achter te laten.
Ascend, waardoor Link zich binnen een bepaalde afstand door elk plafond kan bewegen, is indrukwekkend qua implementatie en bruikbaarheid. Het is een van de vaardigheden die de manier waarop je je door de soms vertrouwde wereld beweegt radicaal verandert. Recall, waardoor objecten in de wereld terug in de tijd gaan, deed me vaak twijfelen of iets zou werken, alleen om te ontdekken dat, ja, het werkt absoluut op een vreugdevolle manier.
De koning van de vaardigheden, en eerlijk gezegd de koning van Tears of the Kingdom, is Ultrahand. De vereenvoudigde toonhoogte is dat Link objecten met elkaar kan verbinden. Ik was geïntimideerd door de nieuwe monteur toen deze werd geïntroduceerd, en de besturing is even wennen, maar het duurde niet lang voordat ik Hyrule’s nummer één combinatie van aannemer en ingenieur werd, en ik genoot van de titel.
Het combineren van objecten om eenvoudige puzzels op te lossen tot het maken van gecompliceerde vliegende constructies met een reeks ventilatoren, raketten en batterijen is een genot zonder dat je ooit te veel tijd aan een bepaald project besteedt. Tears of the Kingdom herkent in bijna alle gevallen wat je probeert te maken, wat betekent dat eenvoudige handelingen, zoals het bevestigen van een stuur aan een platform met vier banden, met weinig poespas werken. Maar het is ook goed voor veel gecompliceerdere builds, en ik was vaak verbaasd over wat ik snel kon creëren en implementeren bij het oplossen van puzzels.
Ultrahand is de zeldzame monteur die je hersenen binnensluipt en je aan het denken zet terwijl je buiten het spel bent. Het grootste compliment dat ik kan geven, is dat ik droomde over Ultrahand, draaiende pilaren en ze vastmaken aan dozen in mijn slapende brein op dezelfde manier als ik oranje en blauwe cirkels zag in mijn dromen toen ik Portal voor het eerst speelde. Het is de belangrijkste prestatie van Tears of the Kingdom.
Het avontuur zit ook vol met andere hoogtepunten. Het verhaal begint met een boeiende verwaandheid en bouwt alleen op tot een uitstekende conclusie. Het herhaalt ook niet een groot verhalend probleem van de eerste game: waar was Zelda de hele tijd? Gelukkig weet het verhaal dat het een vervolg is en erkent het wat ervoor kwam. U kunt inchecken bij personages en locaties uit het verleden om te zien hoe ze zijn veranderd. Het verhaal gaat niet te ver buiten de grenzen van wat we gewend zijn van een Zelda-plot, maar ik hield van de wendingen die het nam, en ik was benieuwd waar het heen ging.
Structureel is Tears of the Kingdom bekend met gevechten die functioneel hetzelfde werken. Nieuwe Shrines die leuk zijn om op te lossen en fast-travel-locaties belonen, liggen verspreid over de kaart, en er zijn een paar traditionele Zelda-kerkers. De nieuwe kerkers zijn vereenvoudigd, maar offeren het puzzelontwerp niet op terwijl ze gemakkelijker te begrijpen zijn. De nieuwe kerkers hebben ook geweldige bazen. Ik waardeerde dat ze gevarieerder zijn en je in staat stellen om te leunen op recent geleerde, specifieke vaardigheden om de overwinning te claimen.
