Triangle Strategy is een mooie en authentieke tactische RPG.
Het continent Norzelia zit in de problemen. Hoewel de drie grote koninkrijken van Norzelia eindelijk een vredesverdrag hebben ondertekend na het beëindigen van de lange Saltironse oorlog, is er nog steeds een gevoel van onbehagen dat doordringt in deze periode van rust. Het politieke klimaat is onzeker, ook al probeert Triangle Strategy het verhaal te openen met een opbeurende, feestelijke gebeurtenis: een bruiloft die het koninkrijk Glenbrook en Aesfrost zal binden.
Triangle Strategy plaatst ons in de schoenen van Serenoa van House Wolffort, een hoog huis van Glenbrook. Serenoa zal zelf trouwen met Frederica Aesfrost, halfzus van de aartshertog van Aesfrost. In een poging om alle drie de koninkrijken samen te brengen, hoopt Glenbrook dat deze bruiloft en een gezamenlijke mijnbouwonderneming vrede zullen brengen op het hele continent.
Het is meteen duidelijk dat Triangle Strategy zijn uitgebreide verhaal van complexe personages en politieke bemoeienis centraal wil stellen. Elk hoofdstuk leunt zwaar op de tussenfilmpjes en dialoog, vaak springend van plaats naar plaats om spelers een idee te geven van wat elk koninkrijk van plan is en hoe de burgers reageren op de verschillende ontwikkelingen. Hoewel het continent Norzelia in het begin misschien erg klein lijkt, er zijn tenslotte maar drie grote koninkrijken, hoe meer ik speelde, hoe groter de wereld begon te voelen.
Als je als Serenoa speelt, zou je automatisch aannemen dat Glenbrook de goeierikken waren, terwijl Aesfrost de slechteriken waren en Hyzante gewoon vol toeschouwers was. Maar binnen Glenbrook zelf zijn verschillende facties die het niet altijd met elkaar eens zijn; je zou denken dat je mede Glenbrook-vrienden je eerste bondgenoten zouden zijn als er problemen zijn, maar je zult snel leren dat elk personage wordt gemotiveerd door verschillende dingen, waardoor het verhaal en de wereld van Triangle Strategy een stuk genuanceerder en complexer aanvoelen terwijl je doorspeelt.
Al deze verhalende draden aan elkaar binden is de Scales of Conviction, het belangrijkste mechanic dat bepaalt hoe het verhaal zal verlopen. Op kritieke punten in het verhaal komen Serenoa en zijn kring van vertrouwde adviseurs bij elkaar om te bespreken hoe ze verder moeten. Moet je het laatst overgebleven lid van de koninklijke familie beschermen door het op te nemen tegen een angstaanjagende legermacht, of hem uitleveren om de burgers van je eigen domein te beschermen?
Vaker wel dan niet, zal je raad in het midden worden gesplitst, waarbij de ene kant vast gelooft in het ene pad en de andere sterk geworteld is in hun overtuigingen in een ander. Het is jouw taak als de nieuwe jonkheer van House Wolffort om te luisteren naar wat je adviseurs te zeggen hebben, en om een idee te krijgen van de gedachten van je eigen mensen voordat je tot een beslissing komt. De vangst is dat Serenoa zelf niet echt kan stemmen over wat zijn partij vervolgens gaat doen; je zult je adviseurs moeten overtuigen om de dingen op jouw manier te zien, en de informatie die je hebt verzameld gebruiken om ze te overtuigen.
Afgezien van de tactische gevechten, ging ik tijdens deze stemsegmenten volledig op in het verhaal. Toen ik naar binnen ging, waren mijn hersenen getraind om te denken dat alle nieuwe informatie die ik in dat hoofdstuk ontdekte, automatisch van pas zou komen als ik mijn adviseurs probeerde te overtuigen, maar dat was niet altijd het geval.
Bij het overtuigen van een personage zijn er vaak drie dialoogopties om uit te kiezen, waarvan sommige mogelijk worden ontgrendeld als je tijdens je onderzoek nieuwe informatie hebt weten op te graven. De game laat je denken dat dit de opties zijn die je moet kiezen, want hey, je hebt het beenwerk gedaan en deze mooie nieuwe optie is nu voor jou beschikbaar, het moet de juiste keuze zijn! Maar dat is niet altijd waar; Triangle Strategy dwingt je om het perspectief van het personage waarmee je praat te overwegen, en je zult een argument moeten kiezen dat het beste aansluit bij hun gevoeligheden.
Dit is een game die zich heel goed leent voor meerdere playthroughs, en je zult blij zijn te weten dat Triangle Strategy New Game Plus bevat, zodat je het verhaal opnieuw kunt spelen en andere beslissingen kunt nemen om te zien hoe gebeurtenissen zich ontvouwen als je een ander pad kiest. De verhalende paden lopen behoorlijk uiteen, en ik merkte vaak dat ik eerdere saves opnieuw laadde toen ik mijn adviseurs niet op mijn manier kon laten stemmen. Alleen al op het gebied van verhaalinhoud is er hier veel te zien, en ik heb nu al zin om aan een tweede run te beginnen om te zien hoe slecht het kan gaan.
De ontwikkelaars waren zich er absoluut terdege van bewust hoe complex het verhaal kon worden, vooral omdat het zo vaak nieuwe gezichten op je afwerpt. Met dat in gedachten biedt Triangle Strategy je ook de mogelijkheid om het profiel van een personage naar voren te brengen wanneer ze praten om je op te frissen.
Het was zeldzaam om enige significante ontwikkeling van de karakters te zien. Matige karakterontwikkeling klinkt misschien als een doodsklok voor zo’n verhaal-zware game als Triangle Strategy, maar met hoe het verhaal zelf is gestructureerd, werkt het tot op zekere hoogte. Serenoa moet een onbeschreven blad zijn, omdat de speler degene is die beslist hoe hij zijn adviseurs moet overtuigen, en hoewel de personages meestal eentonig zijn, werken ze prachtig samen om een cast te creëren die tegen het einde van het seizoen bijna als een familie aanvoelt. het spel. Je zou kunnen zeggen dat de karakterontwikkeling een beetje een hit is om tegemoet te komen aan de Scales of Conviction, maar gezien hoe boeiend het is om al deze verschillende verhaalpaden te verkennen, is dat een compromis dat ik hier bereid ben te accepteren.
Elk hoofdstuk bevat ook een of twee grote veldslagen, en hier begint het plezier. Net zoals Octopath Traveler is Triangle Strategy een eerbetoon aan ouderwetse tactische RPG’s zoals Final Fantasy Tactics en Tactics Ogre. Triangle Strategy pvoelt recies aan als de moderne heruitvinding die Tactics nodig had om me verslaafd te houden.
De essentiële elementen zoals eenheidspromoties en wapenupgrades worden allemaal op een duidelijke manier gepresenteerd – deze zijn toegankelijk wanneer je tussen de gevechten door naar je basis gaat, en hier kun je middelen kopen om je wapens te versterken, of met een NPC praten die een van je eenheden kan promoveren naar een meer geavanceerde klasse zodra je de benodigde items hebt. Elke eenheid is gebonden aan een specifieke klasse met zijn eigen promoties en dat kan niet worden veranderd, maar wat me echt verbaasde was de enorme omvang van het rooster, en dat maakte het helemaal goed.
Combat in Triangle Strategy verloopt zoals je zou verwachten; die plaatsvindt op een grote rasterkaart, moet je bewust zijn van terrein- en hoogtevoordelen terwijl je vooruitgaat. Door vanaf een hoog punt of vanaf de achterkant van een eenheid aan te vallen, kun je kritieke schade aanrichten, en je vuur- en ijsspreuken kunnen ook het terrein aanzienlijk veranderen en nieuwe effecten creëren die eenheden die er doorheen gaan pijn kunnen doen.
Je eenheden zijn ook uitgerust met verschillende vaardigheden, die de positionering van je vijanden kunnen verknoeien, waardoor je mogelijk het voordeel krijgt in de strijd. Dit alles is natuurlijk ook van toepassing op je vijanden, en onvoorzichtige positionering kan je hele spelplan echt belemmeren.
In Triangle Strategy is er geen permadeath, maar je vijanden zijn een stuk slimmer en moeilijker te doden. Je moet in orde zijn met het opofferen van je eenheden om de strijd te winnen, maar wees gewaarschuwd dat het te vroeg opofferen van iemand je daarna in een zeer nadelige positie kan brengen. De gevechten in Triangle Strategy zijn serieus slopend, vooral als je in de latere hoofdstukken komt, en zelfs sommige van de vroege hadden me op het puntje van mijn stoel, omdat ik echt niet zeker wist of ik het zou kunnen redden.
Gelukkig is de game nogal vergevingsgezind in die zin dat als je een gevecht verliest, je alle ervaring en opgedane levels behoudt, en alle verbruikte items worden teruggezet naar hun staat van voor het gevecht. Dit betekent dat het spel onvermijdelijk gemakkelijker wordt naarmate je meer vast komt te zitten op een enkel level, en als dat te casual voor je klinkt, kun je de moeilijkheidsgraad altijd opdrijven tot Hard.
