Trinity Trigger is een nostalgische reis naar het gouden tijdperk van JRPG’s.
Fans van JRPGs uit de jaren ‘90, met name die uitgebracht voor de SNES, hebben Trinity Trigger nauwlettend in de gaten gehouden. Het spel beschikt over een waar droomteam van enkele van de beste JRPGs van de afgelopen 30 jaar, waaronder degenen die werkten aan Xenoblade Chronicles, Octopath Traveler en natuurlijk Secret of Mana. Trinity Trigger heeft veel te bieden, en gelukkig heeft het onze verwachtingen in de meeste opzichten overtroffen.
De wereld van Trinitia staat centraal in een eindeloze oorlog tussen de Goden van Orde en de Goden van Chaos. Om te voorkomen dat ze alles vernietigen in hun conflict, stemden de goden ermee in om een kampioen te kiezen die namens hen zou vechten, maar niet voordat enkele van hun wapens, genaamd Arma, verspreid waren geraakt over het oppervlak. Reuzensperen, bijlen en zwaarden zijn thuis geworden voor zowel monsters als schatzoekers, terwijl de goden wachten om te zien of de Krijger van Chaos of Orde zal zegevieren.
Het is een eenvoudige opzet voor het verhaal van het spel, maar het zorgt goed voor het avontuur dat zich ontvouwt. Onze held, Cyan, is de Krijger van Chaos, wat in deze setting niet als een kracht van het kwaad wordt afgeschilderd. In plaats daarvan wordt chaos gezien als vrijheid, terwijl orde als het meest verstikkend en controlerend wordt beschouwd. Krachten spannen samen om te voorkomen dat Cyan zijn lotsbestemming vervult en de oorlog tussen de goden zo lang mogelijk voortzetten. Hun doel is om een van de kampioenen te vermoorden voordat hun climaxgevecht kan plaatsvinden.
Cyan wordt vergezeld door Elise en Zantis, die allebei door de invloed van een van de goden worden gedwongen om hem op zijn queeste te helpen. De drie helden zijn verbonden met Triggers, vreemde wezens die tijdens gevechten kunnen transformeren in wapens. De Triggers kunnen nieuwe vormen ontgrendelen door de wapens van de goden te verkennen, wat de basis vormt voor de belangrijkste zoektocht in het spel. Bezoek nieuwe Arma om nieuwe wapens te ontgrendelen terwijl je probeert te voorkomen dat Cyan wordt gedood. Spoel en herhaal totdat je alle acht wapens voor elk personage hebt ontgrendeld.
Het plot voelt soms iets te rechtlijnig aan, waarbij de reeks je van kerker naar kerker leidt met een iets te strakke leidsels. De wereld, zo helder en kleurrijk als hij is, voelt nooit helemaal open genoeg om in te verdwalen. We horen dat Cyan in levensgevaar verkeert, maar het voelt nooit alsof dat gevaar voldoende aanwezig is om ons angstig te maken. De zijmissies zijn meestal oppervlakkig en eenvoudig, met simpele beloningen die niet veel stimulans bieden om ze te voltooien. Niets ervan is slecht, maar het voelt alsof er meer diepgang in had kunnen zitten. Het spel verkent wel op subtiele wijze goed en kwaad, maar het gaat niet veel dieper dan het oppervlak.
Waar Trinity Trigger slaagt, is in zijn gevechten en ontwerp. Fans van Secret of Mana of zelfs Secret of Evermore zullen hier veel overeenkomsten zien; wapens of voorwerpen kunnen worden gekozen uit ringmenu’s en spelers kunnen wanneer ze maar willen schakelen tussen het besturen van een van de drie personages. Je kunt zelfs deelnemen aan lokale coöp, wat we aanmoedigen omdat de door de AI bestuurde personages soms verbijsterende keuzes maken. Ze weten goed te ontsnappen aan de duidelijk voorspelde aanvallen van de vijand, maar lopen herhaaldelijk zonder aarzeling recht in een val van punten. Door de AI-bestuurde personages gebruiken ook nooit hun krachtige Trigger Strikes of Weapon Auras, waardoor ze aanzienlijk minder krachtig zijn.
Multiplayer wordt pas ontgrendeld na ongeveer twee uur in het spel, nadat je alle drie de personages aan je team hebt toegevoegd. Het is alleen lokaal en kan worden in- en uitgeschakeld vanuit het hoofdmenu van het spel. Er zijn enkele eigenaardigheden die we niet hadden verwacht, zoals alleen de hoofdspeler die kisten kan openen of met NPC’s kan praten, maar over het algemeen maakte het Trinity Trigger tot een betere ervaring om doorheen te spelen.
Het zou voor het team gemakkelijk geweest zijn om uitsluitend op nostalgie te vertrouwen om de aantrekkingskracht van Trinity Trigger te bevorderen. Het gevecht voelt vertrouwd aan, maar wordt geen eenvoudige herhaling van wat we al hebben gezien. De muziek was direct herkenbaar als het werk van Hiroki Kikuta, waarbij verschillende nummers diepe herinneringen aan de Mana-serie opriepen, maar niet saai of gedateerd aanvoelden. Hoewel dit spel je wil laten weten dat het vertrouwt op nostalgie, steunt het er nooit volledig op. Er is genoeg om er een geweldige JRPG-ervaring op zichzelf van te maken.
Gevechten worden in realtime uitgevochten, waarbij spelers vijanden raken met reeksen aanvallen zolang hun actiebalk vol blijft. Bepaalde wapens laten die balk sneller leeglopen of doen meer schade dan andere, zodat je kunt kiezen welke het beste voor je werken. Er is geen magiesysteem in het spel, dus deze wapens zijn de enige bron van kracht voor de personages. Je kunt kiezen welke combinatie van bewegingen elk wapen gebruikt en welke statistieken hun uitrusting zal versterken, waardoor Trinity Trigger een beperkt maar voldoende gevoel van aanpassing heeft.
Verspreid tussen de reguliere vijanden zijn eindbaasgevechten, waarbij een pantserbalk moet worden leeggemaakt voordat hun levenspunten rechtstreeks kunnen worden aangevallen. De meeste van hen hebben een zwakte voor bepaalde wapens, maar zelfs als je die zwaktes volledig benut, kunnen ze aanvoelen als een zware klus. Geen van hen voelt echt uitdagend aan, ze waarschuwen je ruimschoots voordat ze een grote aanval loslaten, zodat je opzij kunt rollen. We zijn slechts één keer gestorven tijdens onze playthrough van het spel, wat het voor sommigen aan de gemakkelijke kant kan maken.
Gelukkig is het legendarische levelen dat vaak vereist is in veel ’90s JRPGs hier niet nodig. Elk wapen in het arsenaal van een personage deelt een pool van punten die je kunt gebruiken om ze te verbeteren, zodat je je alleen kunt richten op de wapens die ze gebruiken en de vaardigheden die ze hebben uitgerust. Het is een efficiënter systeem dat past bij de kortere speelduur van het spel. Het kostte ons ongeveer 25 uur om de hoofdverhaallijn van Trinity Trigger te voltooien, hoewel je dat kunt uitbreiden door de zijmissies te voltooien of al je vaardigheden te verbeteren.
De tussenfilmpjes die op belangrijke momenten in het spel worden afgespeeld, zijn prachtig om naar te kijken, met een soort handgeschilderde anime-uitstraling die rechtstreeks uit een prentenboek lijkt te komen. De personageportretten die tijdens de meeste gesprekken worden getoond, zijn in deze stijl, wat compenseert voor hoe eenvoudig de animatie over het algemeen is. Trinity Trigger probeert niet de grenzen te verleggen als het gaat om visuals, maar wat het doet werkt goed genoeg dat het je niet zal storen. We hadden tijdens onze speeltijd met het spel twee keer last van frame rate-problemen, beide keren in de handheld-modus.
Trinity Trigger hoopt duidelijk te profiteren van de nostalgie van fans voor ’90s JRPGs, maar maakt niet de fout om er uitsluitend op te vertrouwen. De personages zijn leuk. De kunst en het ontwerp zijn prachtig. Het gevecht voelt vertrouwd genoeg aan zonder afgezaagd te zijn. Ondanks enkele repetitieve kerkerontwerpen en een verhaal dat niet veel verrassingen biedt, is Trinity Trigger een geweldige terugblik op een gouden tijdperk van JRPGs.
