Uncharted: Legacy of Thieves Collection biedt twee prachtige games met een hoge resolutie en een mooie prestatieverbetering.

Uncharted: Legacy of Thieves Collection is een verdomd goede pakket. Het bundelt zowel Uncharted 4: A Thief’s End als Uncharted: The Lost Legacy, met nieuwe grafische modi, een compleet gebrek aan laadtijden en DualSense-functionaliteit. Beide games zijn nu meer dan een paar jaar oud, maar wat mij betreft moeten ze nog worden overtroffen als het gaat om filmische actietitels.

Uncharted 4: A Thief’s End

Uncharted 4: A Thief’s End is ergens tussen de 10 en 20 uur lang en is gemakkelijk het langste spel in Naughty Dog’s-Serie, maar de algehele kwaliteit wankelt nauwelijks tijdens deze lange looptijd. Er moet echter worden opgemerkt dat de multiplayer- en coöp-modi van Uncharted 4 volledig zijn verwijderd.

PlayStation-icoon Nathan Drake is terug voor een laatste avontuur, en het is een geweldig avontuur. De openingsscène is misschien wel Uncharted in zijn puurste vorm, terwijl Nate en zijn vervreemde broer midden in een storm naar een pirateneiland racen, waarbij hun boot van alle kanten wordt aangevallen door gewapende huurlingen. Je vaart over de zee in een sloep die met de seconde meer gehavend wordt en alleen maar stopt om een ​​paar slechteriken neer te schieten. Het is een scène die meteen een ademloze toon zet, maar het spel verandert snel van koers in de hoofdstukken die volgen.

Het duurt niet lang voordat je je realiseert dat Uncharted 4 probeert een beetje volwassener te zijn dan zijn voorgangers. De komende uren is er een tiener Nate die de avondklok verbreekt in een katholiek weeshuis, voordat ze vooruitspringen naar een tijd waarin de broers Drake opgesloten worden in een Panamese gevangenis.

Het tempo van Uncharted 4 is buitengewoon indrukwekkend. Tussen de personage-opbouwende tussenfilmpjes, op verkenning gebaseerde platforming en intense gevechtsscenario’s voelt elk hoofdstuk briljant uitgebalanceerd. Net als je begint te denken dat een puzzel of een stuk spel misschien niet langer welkom is, gaat het spel verder en doe je iets anders. Het is het soort tempo dat je meestal aantreft in blockbuster-films of goed geproduceerde tv-programma’s, maar om het te laten werken in een game die bijna 20 uur kan duren, is een prestatie.

En investeren in Uncharted 4’s overkoepelende plot van legendarische piratenschatten is gemakkelijk als de cast zo goed acteert. Nolan North levert zijn meest genuanceerde Nathan Drake-uitvoering in de hele serie, en Troy Baker is uitstekend als de iets oudere (en iets slankere) Sam Drake. Elders komt Nate’s mentor Sully (Richard McGonagle) dicht bij het stelen van elke scène waarin hij zich bevindt, terwijl Elena (Emily Rose) geniet van een bijna perfecte chemie met haar wereldhoppende echtgenoot. De gewoonte van Naughty Dog om het beste uit zijn artiesten te halen, is overal overduidelijk.

Dat gezegd hebbende, past het serieuze karakterdrama niet altijd bij Nate’s vaak belachelijke escapades. Om het meeste uit Uncharted te halen, moet je je hersenen tot op zekere hoogte uitschakelen – net zoals je zou doen als je naar een over-the-top actiefilm zou kijken. Het is niet zo dat Uncharted 4 duidelijke plotgaten heeft, maar als je elk detail in twijfel gaat trekken, vooral in de latere hoofdstukken van het spel, wordt het steeds gemakkelijker om dingen uit elkaar te halen. Waarom deed dit personage dat? Waarom hebben ze hier niet eerder aan gedacht? Hoe heeft niemand deze plek na honderden jaren gevonden? Wie heeft dit in godsnaam allemaal gebouwd? Hoeveel mensen heeft deze door artefacten geobsedeerde psychopaat tot nu toe vermoord? Je snapt het idee.

De term ’tonale whiplash’ is waarschijnlijk een beetje te extreem bij het beschrijven van de inconsistenties van Uncharted 4. Nogmaals, het is eigenlijk een actiefilm in de vorm van een videogame, maar de titel worstelt zo nu en dan. Het is niet genoeg om je uit het verhaal te halen, maar het kan moeilijk zijn om te negeren hoe snel het spel springt van Nate die nonchalant zeven nekken op een rij breekt naar een echtelijke ruzie met zijn vrouw.

Er is ook een argument dat sommige van de trucs van Uncharted vermoeiend worden wanneer het avontuur zich over een langer verhaal uitstrekt. Er zijn maar een paar keer dat je een platform onder Nate’s voeten kunt zien afbrokkelen en bijvoorbeeld een adrenalinestoot kunt voelen. Voor wat het waard is, ik denk dat Uncharted 4 erin slaagt de spanning de hele tijd vast te houden, maar als je vier games diep in een serie zit, vijf als je de exclusieve PS Vita Golden Abyss meetelt, kun je niet de schuld krijgen dat je met je ogen rolt wanneer Nate en de bende ontsnappen op de een of andere manier opnieuw aan een zekere dood.

Bijna zes jaar na de oorspronkelijke release, en de actiescènes in Uncharted 4 zijn nog steeds een klasse apart op het gebied van spektakel, technische uitmuntendheid en uitvoering. De enige games die in de buurt komen, zijn de andere Uncharted-games, en zelfs dan is de toewijding van 4 om kaken te laten vallen ongeëvenaard.

De strijd is ook een genot. Zorgvuldig ontworpen arena’s van geweld laten meestal meerdere benaderingen toe, waarbij Nate kan sluipen of zich een weg naar de overwinning kan schieten. Als een op cover gebaseerde blast-‘em-up is Uncharted 4 ijzersterk, maar het is de behendigheid van Nate die elke ontmoeting naar een hoger niveau tilt. Als je het opneemt tegen allerlei soorten vijanden (zoals sluipschutters, raketwerpers en verschillende huurlingen) is het van cruciaal belang om in beweging te blijven. Duiken, duiken, klimmen, springen en gebruik maken van Nate’s grijphaak is wat de gevechten van het spel zo dynamisch en plezierig maakt. En als je bekwaam bent, kun je een aantal echt deelwaardige momenten aan elkaar rijgen.

Het ziet er trouwens nog steeds schitterend uit. Uncharted 4 was waarschijnlijk de best uitziende game die ooit een PlayStation-console sierde toen het in 2016 werd gelanceerd, en het is ongelooflijk goed meegegaan met de tijd. Nu is het niet perfect volgens de huidige hoge normen. Een deel van de textures is bijvoorbeeld merkbaar slechter dan wat we gewend zijn geraakt. Alhoewel de personagemodellen, de animatie en de gezichtsopnames nog steeds een van de beste zijn die er zijn.

Uncharted: The Lost Legacy

Door Lost Legacy back-to-back te spelen met Uncharted 4 begrijp je waarom de spin-off, misschien onterecht, aan de kant werd geschoven toen het slechts 15 maanden na de grote finish van Nate uitkwam. Het is onmiskenbaar bekend en, sommigen beweren misschien, een beetje ongeïnspireerd, maar het is nog steeds verdomd goed.

Tenzij je voor 100 procent voltooiing gaat, is Lost Legacy merkbaar korter dan zijn voorganger, met een tijdsbestek van zo’n 7 tot 8 uur. Het is ook veel gestroomlijnder in zijn benadering van het vertellen van verhalen, waarbij de inzet binnen het eerste uur of zo wordt vastgesteld voordat je wordt meegenomen op een ronduit wonderbaarlijke rondleiding door een oude Indiase beschaving.

Dus hoewel het niet de grote reikwijdte van Uncharted 4 heeft, is er een welkome samenhang in Lost Legacy. Het is een Uncharted-titel die precies weet wat het wil doen, en we durven te stellen dat zijn visie uitstekend wordt uitgevoerd.

Nate is deze keer nergens te bekennen, en dus valt al het nekken, headshotten en wanhopig klauteren in handen van Chloe Frazer van Uncharted 2 en Uncharted 3 roem. Chloe zorgt voor een verfrissende voorsprong; ze heeft Nate’s eigenwijsheid, maar ze is sluw in haar benadering van zowel zaken als mensen. De enorm getalenteerde Claudia Black brengt Chloe hier beter dan ooit tot leven, en het helpt dat haar persoonlijkheid veel meer tijd krijgt om te ademen.

Ze wordt vergezeld door de onwankelbare Nadine Ross (Laura Bailey), die een van de zwakkere personages van Uncharted 4 was, althans qua diepgang. Nadine is niet zo heel veel veranderd, maar door Chloe komen we erachter wat haar drijft, en daardoor is ze veel aardiger. De twee schatzoekers kunnen goed met elkaar opschieten, en het scherpe schrijven van Naughty Dog houdt de zaken in een snel tempo in beweging.

Zoals gezegd, staat je een heel bekend uitstapje te wachten als je eerdere Uncharted-games hebt gespeeld, maar de formule voelt hier vaak gepolijst aan tot op de grens van perfectie. Ik zal niet al te veel spoilen, maar Lost Legacy heeft een aantal ronduit verbluffende scenario’s in petto, samen met enkele van de meest oogverblindende omgevingen die je op PlayStation zult vinden. Als spin-off die simpelweg meer Uncharted biedt, is het bijna onmogelijk om te overtreffen.