De remake van Until Dawn geeft de slasher klassieker een modern jasje.
Met de vele titels die Supermassive Games sinds de lancering van Until Dawn in 2015 heeft uitgebracht, is het makkelijk te vergeten hoeveel de ontwikkelaar destijds goed deed met hun eerste grote PlayStation 4-horrorgame. Until Dawn was een spannende, atmosferische survival-horror die de toon zette voor de volgende releases van Supermassive, zoals The Dark Pictures Anthology en The Quarry. Nu, bijna tien jaar later, krijgt deze klassieker een remake voor de PlayStation 5. Maar doet deze versie recht aan het origineel, of wordt het overschaduwd door zijn eigen succes?
Laten we duidelijk zijn: deze remake van Until Dawn wijkt nauwelijks af van het origineel uit 2015. Het verhaal, de personages, en de gameplay – van verkenning en puzzels tot quick-time events (QTE’s) – blijven vrijwel onveranderd. Als je bekend bent met de PS4-versie, zul je hier geen grote verrassingen vinden. In plaats van een volledige herziening, kun je de PS5-versie het best zien als een soort “4K Director’s Cut” met geüpdatete graphics en subtiele aanpassingen.
Until Dawn haalt zijn inspiratie duidelijk uit de klassieke tienerslashers van de jaren 90 en 2000. Het verhaal volgt een groep van acht vrienden die samenkomen in een afgelegen berghut op Blackwood Mountain, precies een jaar nadat twee van hun vrienden daar vermist raakten. Naarmate de nacht vordert, beginnen ze één voor één te vallen voor een onbekende dreiging, terwijl onderlinge spanningen en persoonlijke conflicten de groep verder uit elkaar drijven.
De keuzes die je maakt, hebben directe invloed op het verloop van het verhaal. Personages kunnen overleven of op gruwelijke wijze omkomen, afhankelijk van jouw beslissingen. Dit niet-lineaire verhaal, waarbij verschillende paden en uitkomsten mogelijk zijn, blijft een van de sterke punten van de game. Deze aanpak is nog steeds een inspiratiebron voor latere titels van Supermassive, zoals The Quarry en The Casting of Frank Stone.
Wat deze remake onderscheidt van andere recente titels van Supermassive, is de kwaliteit van de stemacteurs. Bekende namen zoals Rami Malek (bekend van Bohemian Rhapsody), Hayden Panettiere (Heroes), Peter Stormare (Constantine) en Brett Dalton (Marvel’s Agents of Shield) brengen de personages tot leven met overtuigende, genuanceerde prestaties. Dit staat in schril contrast met de wat houterige acteerprestaties die we in sommige van hun latere titels zien.
De grootste verbetering in deze remake is ongetwijfeld de visuele upgrade dankzij Unreal Engine 5. De game ziet er beter uit dan ooit, met gedetailleerde texturen, realistische gezichtsanimaties, en verbeterde belichting en schaduwen die de sfeer nog meer versterken. Karakters reageren nu subtiel op hun omgeving – ze grimassen als ze iets angstaanjagends zien en je kunt zelfs kleine details zoals zweetdruppels op hun huid waarnemen. Deze verbeteringen maken de horrorervaring nog intenser en meeslepender.
Een nadeel van deze grafische pracht is dat de game vastzit op 30 frames per seconde. Hoewel sommige spelers misschien een hogere framesnelheid zouden willen, past de filmische stijl van de game goed bij de lagere framerate. Bovendien zorgt de redelijk goed uitgevoerde motion blur ervoor dat het minder storend aanvoelt.
Een opvallende verandering in de remake is het nieuwe camera-perspectief. Waar het origineel gebruik maakte van vaste camerahoeken, heeft de PS5-versie een volledig derde-persoonsperspectief, vergelijkbaar met de remakes van Resident Evil 2, 3 en 4. Dit zorgt voor een meer vloeiende gameplay-ervaring en geeft spelers de mogelijkheid om delen van de omgeving te verkennen die eerder verborgen waren. Toch gaat door het verlies van de vaste camerahoeken een deel van de spanning verloren. De vaste hoeken in het origineel droegen bij aan het gevoel van ongemak en anticipatie dat cruciaal is voor horror.
Naast de grafische verbeteringen en camera-aanpassingen, biedt de remake ook enkele nieuwe verhaalelementen. Zo is de proloog verlengd, wat extra context biedt voor de gebeurtenissen die leiden tot het eerste deel van het verhaal. Daarnaast zijn er een paar nieuwe post-credit scènes toegevoegd die een andere kijk geven op de gebeurtenissen uit het origineel.
