Dertien jaar na The Following probeert Techland de Dying Light-serie nieuw leven in te blazen. Maar wat bedoeld lijkt als evolutie, voelt eerder als afscheid. Dying Light: The Beast is geen wedergeboorte het is een transformatie die de ziel van de serie opoffert aan experiment en spektakel.

Kyle Crane keert terug. Niet als redder, niet als mens, maar als proefobject. Ontvoerd door een man die zichzelf The Baron noemt, wordt hij onderworpen aan sinistere experimenten die zijn immuniteit verdraaien tot iets onnatuurlijks. Wat volgt is een verhaal over verandering, over verval, en over de dunne lijn tussen mens en monster. Alleen… precies daar verliest de game zijn hart.

Waar de originele Dying Light draaide om angst, improvisatie en overleven, kiest The Beast voor kracht, controle en mutatie. De speler is niet langer een mens dat vecht tegen de duisternis hij ís de duisternis geworden. En hoe indrukwekkend dat ook klinkt, het haalt de spanning weg die de serie ooit zo uniek maakte. Het moment dat je beseft dat niets je echt meer kan raken, is het moment dat Dying Light ophoudt met ademen.

Toch valt niet te ontkennen dat The Beast audiovisueel een triomf is. Castor Woods is adembenemend vormgegeven: een mistig, melancholisch landschap vol vergane glorie. Van overwoekerde bunkers tot houten kerken die kraken in de wind de wereld is gedetailleerd, sfeervol en onmiskenbaar Techland. Maar waar schoonheid de ogen streelt, blijft de ziel leeg. De wereld leeft, maar zegt niets.

Het verhaal probeert betekenis te vinden in Cranes transformatie. Zijn worsteling tussen menselijkheid en dierlijk instinct wordt met visuele flair gebracht, maar zelden echt gevoeld. De dialogen missen de subtiele emotie van het origineel de relaties voelen vluchtig, de keuzes oppervlakkig. Er is een moment waarop Crane in een gebroken spiegel kijkt half mens, half monster en het had een symbool kunnen zijn voor de staat van de hele serie.

Gameplaymatig is The Beast strak, vloeiend en verfijnd. De combat is zwaarder, lomper, en voelt soms bijna sadistisch goed. De parkour is soepeler dan ooit; de grijphaak geeft je een bijna superheld-achtige vrijheid. Het crafting-systeem is overzichtelijk en efficiënt, een verademing in een tijd van overcompliceerde mechanics. Alles werkt, alles voelt goed maar het voelt niet meer als Dying Light.

De dag-nachtcyclus keert terug, maar ook hier is iets veranderd. De nacht is niet langer een beproeving, maar een speeltuin voor je nieuwe krachten. Waar je vroeger schichtig de schaduwen in dook, jaag je er nu doorheen. En dat is misschien het grootste verlies van allemaal: de angst. De pure, rauwe overlevingsdrang die de eerste game definieerde, heeft plaatsgemaakt voor macht.

Dying Light: The Beast is een game die alles goed doet behalve het belangrijkste. Het vergeet waarom spelers ooit verliefd werden op de serie. Waar Dying Light draaide om menselijkheid in een wereld vol monsters, draait The Beast om het verliezen van die menselijkheid zelf. 

Het is groots, krachtig, prachtig… maar ook koud.

Misschien is dat de ironie. Dat een game over een man die zijn menselijkheid verliest, precies datzelfde doet met zijn eigen identiteit. The Beast is niet slecht verre van. Maar het is ook niet langer Dying Light.

Toch moet gezegd  worden technisch is The Beast bewonderenswaardig stabiel. In een tijd waarin grote releases struikelen over hun eigen ambities, levert Techland een foutloos lopende ervaring af. De optimalisatie is uitstekend, de performance indrukwekkend. Maar als het fundament perfect is, en de ziel ontbreekt, blijft het een lege pracht.