Verhaal
Ik raakte meteen geboeid door het tragische begin, toen Atsu haar familie verloor. Het verhaal bouwt gestaag spanning op, met momenten van wraak, rouw en hoop. De dialogen zijn soms simplistisch, maar de karakters krijgen voldoende diepte om je betrokken te voelen. De motieven van bondgenoten en tegenstanders ontvouwen zich netjes, zonder dat ik ooit het gevoel had dat de verhaallijn plotseling ontspoorde. Er zitten verrassende wendingen in, maar geen van die wendingen voelt geforceerd. Het einde sluit af met genoeg ruimte voor reflectie, waardoor ik als speler bleef nadenken over gevolgen en keuzes lang nadat ik gestopt was met spelen.

Graphics
Visueel is Ghost of Yōtei indrukwekkend. De natuurgebieden van besneeuwde bergtoppen tot bloeiende velden zien er prachtig uit. Lichtval en schaduweffecten zijn sterk, vooral als de zon laag staat of als mist in de valleien hangt. Op PS5 zorgt raytracing voor realistische reflecties en diepe schermbeelden. Soms zie je lichte pop-ins of dat objecten iets te laat laden, vooral bij grote afstanden, maar dat stoorde mij nauwelijks tijdens het spelen. Over het algemeen sprak ik uit bewondering uit dat de wereld zo geloofwaardig voelde.

Besturing
De besturing voelt soepel en responsief. Atsu’s bewegingen zijn direct, met een minimale vertraging tussen commando en actie. Ik merkte dat je timing nodig hebt bij verdedigende manoeuvres (zoals ontwijken), wat de gevechten spannender maakt. Het richten met boogwapens vereist precisie, vooral op afstand. De DualSense-controller voegt extra immersie toe via haptische feedback en adaptieve triggers, vooral als je een boog spant of een katana zwaait. Er zijn momenten waarop ik graag een iets soepeler camera-systeem had gehad, bijvoorbeeld bij smalle bergpaden, maar dat zijn kleine kanttekeningen.

Level-Systeem
Het level-systeem is uitgebalanceerd. Je verdient ervaringspunten via missies, gevechten en optionele uitdagingen. Naarmate je stijgt in niveau, krijg je toegang tot betere uitrusting, vaardigheden en upgrades. Ik vond het fijn dat je niet direct de beste skills krijgt: je wordt geleidelijk sterker. Dat houdt de uitdaging aanwezig. Bovendien zijn sommige upgrades gesplitst in paden (bijv. offensief vs verdedigend), wat keuze toevoegt. Er zijn momenten dat de kosten voor upgrades flink oplopen, waardoor ik even moest sparen en slim moest kiezen.

Gebieden
De regio’s die je verkent zijn gevarieerd: bergketens, valleien, bossen, IJsvelden. Elk gebied heeft zijn eigen sfeer, gevaren en verkenningsmogelijkheden. Ik vond het heerlijk om te paard of te voet door de landschappen te reizen en verborgen paden, grotten of verstopte objecten te ontdekken. Sommige gebieden voelen echter iets te uitgestrekt: ik moest af en toe flink wandelen zonder veel te doen, wat de vaart even onderbrak. Dat gezegd hebbende, de wereld voelt levendig door wildlife, wisselende weersomstandigheden en subtiele details zoals wind door gras of vallende bladeren.

Muziek
De soundtrack ondersteunt de sfeer uitstekend. Stilte wordt effectief ingezet in momenten van spanning of verlies. In gevechten zwelt de muziek subtiel op, zonder overheersend te worden. Instrumentatie doet denken aan traditionele Japanse motieven, met snaarinstrumenten, drums en windgeluiden. De muziek blijft achter je hangen. Geluidseffecten zijn krachtig: het inslaan van een katana, voetstappen op sneeuw, wind in de bergen alles draagt bij aan de immersie.

Gameplay-mix
Ghost of Yōtei biedt een mix van stealth, actie, verkenning en side-activiteiten. Soms sluip je langs vijanden, andere keren sta je midden in intense confrontaties. Ik waardeerde de balans: de game dwingt je niet altijd tot brute kracht, maar geeft ruimte voor bedachtzame aanpak. Er zijn puzzelachtige segmenten en omgevingsuitdagingen. Side-quests voegen extra context en achtergrondverhalen toe. Soms verlangde ik naar méér variatie in vijandtypes of secundaire missies, maar de kernmix blijft boeiend.